Η αυλαία των Πανελλαδικών εξετάσεων έπεσε την Παρασκευή για τη μεγάλη πλειονότητα των εφήβων υποψηφίων μας επιβεβαιώνοντας πανηγυρικά για μια ακόμα χρονιά τα δεινά της Παιδείας μας. Η ανοιχτή, κλιμακούμενη και ποιοτική θεματοδοσία των φετινών δοκιμασιών απαλλαγμένη από τον βρόγχο της βαθμολογικής βάσης θα επιτρέψει ασφαλώς την αποτελεσματική διαβάθμιση των μοχθούντων, παράλληλα όμως θα διαγνώσει το τραγικά χαμηλό επίπεδο της Παιδείας μας (άρθρο στον σημερινό «Κόσμο του Επενδυτή»).
Οι επιδόσεις των μαθητών μας στη Νεοελληνική Γλώσσα, τα Μαθηματικά, τη Φυσική, τα Αρχαία για να αρκεστούμε σε μερικά μόνο μαθήματα που διδάσκονται πολλά χρόνια στο δωδεκάχρονο σχολείο μας είναι κάτω από τη βάση. Το γνωστικό έλλειμμα είναι στατιστικά πασιφανές και διευρύνεται θεαματικά μόλις τα θέματα των Πανελλαδικών δοκιμασιών αρχίζουν να αξιώνουν γνώσεις προγενέστερων τάξεων.
Η γενικότερη αποδιοργάνωση ενός σχολείου στο οποίο ουδείς εκπαιδευτικός αξιολογείται έχει εξαφανίσει την ελάχιστη υποτυπώδη και προσχηματική διαγνωστική αξιολόγηση καθώς όλοι προβιβάζονται χωρίς καμία δυσκολία και καμία προσπάθεια. Ο μύθος του σκληρά εργαζόμενου μαθητή περιορίζεται αποκλειστικά στην τελευταία λυκειακή τάξη στην οποία καλείται να διαχειριστεί με αποσπασματικές λογικές εξετάσεων μια ύλη η οποία είναι λογική συνέχεια προηγούμενων τάξεων.
Κανέναν δεν ανησυχεί το γεγονός ότι οι μισοί τελειόφοιτοι του Λυκείου μας γράφουν στην Νεοελληνική Γλώσσα κάτω από τη βάση. Αντιθέτως πολλοί επικρίνουν τη σημασία της αυτομόρφωσης και της δια βίου μάθησης, την οποία κλήθηκαν να σχολιάσουν οι υποψήφιοι, ως ωμή ιδεολογική χειραγώγησή τους. Οι δημόσιοι επικριτές του θέματος της Νεοελληνικής Γλώσσας ανήκουν στις δυνάμεις εκείνες που προτρέπουν τους συναδέλφους τους να ακυρώσουν στην πράξη την προτεινόμενη αυτοαξιολόγηση των σχολικών μονάδων.
Η ευθύνη για τα δεινά της Παιδείας μας ανήκει ασφαλώς σε όλους εκείνους που δεν τολμούν να βάλουν «το μαχαίρι στο κόκκαλο» αλλά και σε εκείνους που συστηματικά ακυρώνουν με συντεχνιακά ιδεότυπα κάθε απόπειρα βελτίωσης και προόδου. Κανέναν δεν ανησυχεί το γεγονός ότι οι επιδόσεις των υποψηφίων στα Μαθηματικά και στις Φυσικές Επιστήμες κινούνται κατά τη συντριπτική τους πλειοψηφία κάτω από τη βάση.
Αντιθέτως, όλοι μας θα ανοίξουμε τη μεγάλη συζήτηση για σπουδές, επαγγέλματα, μηχανογραφικά και βάσεις χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι οι μισοί από τους επιτυχόντες στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ την τελευταία δεκαετία μετεξελίσσονται απλά σε αιώνιους φοιτητές που αδυνατούν να περατώσουν τις σπουδές τους. Μια άμεση και ρεαλιστική πρόταση ανάταξης και ανάτασης είναι ασφαλώς η Πανελλαδική εξέταση να αναφέρεται αυτονοήτως σε όλη την διδασκόμενη λυκειακή ύλη.
Οι ιδεολογικοί επικριτές των Πανελλαδικών αξιολογήσεων που καταγγέλλουν τη λογική των SOS θεμάτων και τη συγγένειά τους με τα θέματα της Προσομοίωσης οφείλουν να αντιληφθούν την χρεοκοπία μιας Παιδείας η οποία εκπέμπει χρόνια τώρα το δικό της SOS μήνυμα. Το τίμημα της χρεοκοπίας της εκπαίδευσης μας, που αποτιμάται και από διεθνείς οργανισμούς, δε θα χρειαστεί ίσως προσφυγή στην αναγκαστική τους υποτέλεια θα καταστήσει όμως τους πολίτες πένητες μιας πληρωμένης αμάθειας.
Οι “εκπτώσεις” ήταν πάντα ένα εμπορικό παιχνίδι στα χέρια των ιθυνόντων, προκειμένου να αποσοβηθούν κάποιες αντιδράσεις. Δυστυχώς, όμως, τα “σπασμένα” πληρώνονται κι από αυτούς που δεν τα χειροκροτούν….
Το δικό μου επιχείρημα για την παγίωση της βάσης του 10 ήταν εξ αρχής το εξής: όταν κάποιος με μέσο όρο κάτω του 10, θωρείται ότι απέτυχε στο μάθημα ή απέτυχε στην τάξη στο Γυμνάσιο-Λύκειο, γιατί με μέσο όρο κάτω από το 10 στις Πανελλήνιες να θεωρείται ότι έχει πετύχει;
Ειρωνικά, αν το σκεφτεί κανείς, θα είχαμε και σπουδαίους “επιστήμονες”, αν το ίδιο μέτρο εφαρμοζόταν και στις εξετάσεις εξαμήνων στα πανεπιστήμια….
Σε μια κοινωνία που ζει με δεκανίκια, ποιος μπορεί με τις δυνάμεις του να σταθεί όρθιος;!
Δε θέλω να μιλήσω για τη γενιά του super-market, που εύκολα απλώνει το χέρι και παίρνει ό,τι θέλει, αλλά για την ευθύνη που αναλαμβάνομε στους ώμους μας όσοι προσπαθούμε να διδάξομε. Όχι μόνο Λατινικά ή Χημεία, αλλά και απόψεις ζωής. Είναι άποψη ζωής να θέλεις να τα καταφέρνεις με την αξία σου, διότι, έτσι, αποδεικνύεις ποιος είσαι. Αυτομάτως….
Όλοι εμείς που συνειδητά και, συχνά δύσκολα, κοπιάζομε να χτίσομε λίγο πιο στέρεα τα όνειρα των μαθητών μας κι, έτσι, τα δικά μας, γινόμαστε “ιδανικοί κι ανάξιοι εραστές” μιας άλλης αλήθειας που μας πληγώνει: μας λένε ονειροπόλους.
Αλλά, ευτυχώς, όχι “ονειροπώλους”!!
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία