Να είναι αυτόνομη σχολική βαθμίδα; Να είναι προθάλαμος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης; Να συνδέεται άμεσα με το πανεπιστήμιο; Να συνδέεται μερικώς; Να μη συνδέεται καθόλου; Οι «συνταγές» έχουν δοκιμαστεί όλες. Για την ακρίβεια, σχεδόν όλες, με εξαίρεση την τελευταία. Όλοι όσοι πέρασαν από το πολύπαθο υπουργείο Παιδείας θέλησαν να βάλουν τη σφραγίδα τους στη μορφή και το περιεχόμενο του Λυκείου. Κι αυτό γιατί, από το 1964, που οι εισαγωγικές εξετάσεις πέρασαν στην αρμοδιότητα του υπουργείου Παιδείας, το Λύκειο συνδέθηκε απόλυτα με την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Οι «μεταρρυθμίσεις» διαδέχονται η μια την άλλη. Οι πειραματισμοί γίνονται και ξεγίνονται, οι μαθητές τρελαίνονται, η παραπαιδεία και τα φροντιστήρια ζουν τη χρυσή τους εποχή. Και να σκεφτεί κανείς ότι σύσσωμη η εκπαιδευτική κοινότητα αλλά και οι υπουργοί στην πλειονότητά τους τόνιζαν πόσο σημαντικό είναι να αυτονομηθεί η βαθμίδα του λυκείου. Στην πράξη, όμως, κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ. Μήπως δεν είναι έτοιμη η ελληνική κοινωνία να εμπιστευθεί στα πανεπιστήμια την επιλογή των υποψήφιων φοιτητών, φοβούμενη τυχόν διαβλητές διαδικασίες; (Πηγή «Ε»)