hagitegas.gr

Η αποδελτίωση των βανδαλισμών της σχολικής μας καθημερινότητας είναι απολύτως τραγική και αναδεικνύει τις ευθύνες όλων μας. Η κοινωνική ολιγωρία η οποία εξετράφη με την «πολιτική» αντίληψη ενός πέτρινου προοδευτισμού κυριαρχεί και αναπαράγεται επικίνδυνα. Από το ανάθεμα της σιδηράς πειθαρχίας στα σχολεία φθάσαμε στον απόλυτο ευτελισμό και την καταστροφή κάθε δομημένης και αποτελεσματικής λειτουργίας. Η κοινωνική και πολιτική συναίνεση της λογικής για αυτονόητα ζητούμενα ποιότητας έχει υποκύψει σε μια θεωρία κόστους που στοχοποιεί όσους διατυπώνουν μεταρρυθμιστικό λόγο και προτάσεις.

                Τι είναι προοδευτικό σήμερα στην ελληνική εκπαίδευση; Η διατήρηση της ομοιομορφίας με πρόσχημα την ισότητα και την προς τα κάτω εξίσωση ή η εξασφάλιση πολλαπλών επιλογών στους μαθητές και τους γονείς;

                Οι διεθνείς εκπαιδευτικές καινοτομίες μας επιτρέπουν δίκην παραβολής να αναλογισθούμε το εγχώριο έλλειμμα πρακτικών και άμεσων λύσεων.

                Το νέο πρόγραμμα διδασκαλίας στα βρετανικά σχολεία το οποίο θα ισχύει από το Σεπτέμβριο του 2008 ανατρέπει την λογική της ομοιομορφίας καθώς επιτρέπει στα παιδιά να μαθαίνουν με διαφορετικούς ρυθμούς.

                Ο εμπνευστής του νέου προγράμματος Ken Bonston είναι θερμός υποστηρικτής της άποψης ότι η μάθηση πρέπει να διαφοροποιείται ανάλογα με την ετοιμότητα του κάθε ανθρώπου να μάθει.

                Η επανάσταση στο νέο πρόγραμμα είναι η λειτουργική διαθεματικότητα ως διδακτική πράξη γενικής παιδείας με αντικείμενο τα πλέον σημαντικά προβλήματα του σημερινού κόσμου˙ από την υπερθέρμανση του πλανήτη και την επιχειρηματική οικονομία μέχρι την συγκριτική θρησκειολογία και τα πολιτικά δικαιώματα, το σχολείο του μέλλοντος κοινωνικοποιεί και μορφώνει στην πρωινή του λειτουργία και καθιερώνει την εξειδικευμένη φροντιστηριακή υποστήριξη το απόγευμα.

                Οι αγκυλώσεις ενός εκπαιδευτικού συστήματος που διοικείται κεντρικά και τελματώνει στην γραφειοκρατία αποτελεί στοιχείο έντονου προβληματισμού και στην Γαλλία. Το γνωστό ανέκδοτο που περιγράφει τον Γάλλο Υπουργό Παιδείας το μεσημέρι κάποιας Τρίτης κοιτώντας το ρολόι του να αναφωνεί «αυτή τη στιγμή σε όλα τα σχολεία μας διδάσκεται ο μεγάλος μας τραγωδός Ρακίνας» φανερώνει την υπερσυγκεντρωτική λογική του σημερινού συστήματος.

                Σήμερα στην Γαλλία αλλά και στην γειτονική Γερμανία πρυτανεύει η αντίληψη ότι η εκπαίδευση πρέπει άμεσα να προσαρμοσθεί με αυξημένους βαθμούς ελευθερίας και ευελιξίας στο νέο περιβάλλον των πολυπολιτισμικών τους κοινωνιών. Ως στοιχείο συνοχής και ελέγχου οι αναθεματισμένες στα καθ’ημάς εξετάσεις αποτελούν τη μόνη μέθοδο μιας αξιόπιστης διαγνωστικής αξιολόγησης.

                Οι δυτικές κοινωνίες συνειδητοποιούν ότι το κέντρο βάρους της παγκόσμιας οικονομίας της γνώσης μετατοπίζεται προς Ανατολάς με αποτέλεσμα να αμφισβητείται ανοικτά η αμερικανική και ευρωπαϊκή επιστημονική ηγεμονία. Η παγκοσμιοποίηση ή αν θέλετε ο διεθνισμός είναι εδώ με βασικούς εκφραστές την Κίνα και την Ινδία των οποίων οι επιλογές στην παιδεία έχουν πλανητικό αντίκτυπο.

                Ο αριθμός των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της Κίνας σχεδόν διπλασιάστηκε την τελευταία πενταετία ενώ ο αριθμός των φοιτητών της τριπλασιάστηκε. Περιττό να υπογραμμίσουμε ότι η κομμουνιστική Κίνα αποδεικνύεται περισσότερο προσαρμοστική στο νέο περιβάλλον επιτρέποντας τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων.

                Οι ραγδαίες εξελίξεις σ’ένα κόσμο μεγάλων επιταχύνσεων οφείλουν να μας αφυπνίσουν καθώς οδεύουμε προς το ασταθές μέλλον μ’ένα σχολείο που προετοιμάζει τους έφηβους μαθητές μας για μια κοινωνία που δεν υπάρχει. 

Δημοσιεύθηκε την 1η Δεκεμβρίου στον “Κόσμο του επενδυτή”

Με τον προκλητικό αυτό τίτλο ο διευθυντής της «Ακρόπολις» Βλάσης Γαβριηλίδης το 1901 καυτηρίαζε, με σκληρό τρόπο, τις διαχρονικά αμετάβλητες προτιμήσεις των μαθητών και των γονέων σε σπουδές οι οποίες αποτελούν και σήμερα το ισχυρό ζητούμενο κατά τη συμπλήρωση των μηχανογραφικών δελτίων.

 «Χιλιάδες χιλιάδων επιλέκτων- και πρώτη η «Ακρόπολις» κατά τα τελευταία είκοσι- εικοσιπέντε έτη εφώναξαν κατά της πληθώρας των κλασσικών γυμνασίων και της από τούτων ως από κεφαλαρίου εκπορευόμενης άλλης πληθώρας δικηγόρων, γιατρών, δασκάλων διά της μεθόδου των φθηνών, των ευκόλων, των ακόπων πανεπιστημιακών εξετάσεων. Αι καλλίτεραι δυνάμεις του Έθνους όχι μόνο πήγαιναν χαμέναι διά τον πλούτον του τόπου, αλλά και διά τον εαυτό τους. Οι ανεπτυγμένοι όλοι δικηγόροι, ιατροί, δάσκαλοι. Και οι μη ανεπτυγμένοι εις το εμπόριον, την βιομηχανίαν, την γεωργίαν, την κτηνοτροφίαν.»

Και συνεπλήρωνε:

«Όλοι φωνάζαμε κατά του κακού. Ένας δίεδρασε κατ’αυτού. Και αυτός ήν ο  κ. Όθων Ρουσόπουλος. Ο διευθυντής της Εμπορικής και Βιομηχανικής Ακαδημίας.»

Η πρωτοπόρα εκπαιδευτική πρόταση του Όθωνα Ρουσόπουλου για εφαρμοσμένες σπουδές στη Χημεία, τη Μηχανολογία, το Εμπόριο, τη Βιομηχανία, την Οικονομία και τη Διοίκηση ευαισθητοποίησε τότε τον μεγάλο δωρητή από την μακρινή Οδησσό, Γρηγόριο Μαρασλή ο οποίος χρηματοδότησε το καλλιμάρμαρο μέγαρο της ομώνυμης οδού για να στεγάσει το πανεπιστήμιο του μέλλοντος…

Το πώς η διαθήκη και η θέληση του Μαρασλή να στηρίξει εκπαιδευτικές καινοτομίες αγνοήθηκε και το ιστορικό κτίριο στέγασε τελικά τη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία αποτυπώνεται συναρπαστικά στα συγγραφικά πονήματα του Λευτέρη Τσίλογλου για την άγνωστη ιστορία της ελληνικής ιδιωτικής εκπαίδευσης.

Οι νομικές ιατρικές και παιδαγωγικές σχολές εκατό και πλέον έτη αργότερα εξακολουθούν να κυριαρχούν στις προτιμήσεις των υποψηφίων στην εγχώρια διαδικασία επιλογής των υποψήφιων.

Οι νομικές και ιατρικές σπουδές, παρά τον υπέρκορο επαγγελματικό χώρο, εξακολουθούν να αποτελούν διαχρονική αξία καθώς ανήκουν πρωτίστως στα επαγγέλματα κύρους και κοινωνικής αποδοχής. Τα τμήματα επίσης που οδηγούν σε μια επίζηλη θέση στο δημόσιο κυριαρχούν ως μια βαθειά ριζωμένη κοινωνική αντίληψη η οποία αναπαράγεται από γενεά σε γενεά και στρατολογεί τις ορδές των συμβασιούχων και τους πολιορκητές του ΑΣΕΠ. Το κόμμα των Ελλήνων υποψηφίων όταν μάλιστα διαθέτει την απαιτούμενη βαθμολογική εμβέλεια επιλέγει σε συντριπτικά ποσοστά τις παιδαγωγικές και καθηγητικές σχολές καθώς και τις στρατιωτικές και αστυνομικές σχολές οι οποίες με τη βεβαιότητα της επαγγελματικής αποκατάστασης προσελκύουν ολοένα και περισσότερους μαθητές.

Το ελληνικό κράτος αναπαράγει μαζικά δασκάλους και αστυφύλακες όπως ακριβώς στις αρχές του 20ου αιώνα και το ελληνικό σχολείο αγνοεί επιδεικτικά τις σημερινές ανάγκες προετοιμάζοντας τα παιδιά για έναν κόσμο που δεν υπάρχει. Η επίκαιρη τηλεοπτική διαφήμιση ελληνικής τράπεζας στην οποία ο παλαιών αντιλήψεων καθηγητής ανακαλύπτει το επιχειρηματικό δαιμόνιο του «κουμπούρα» μαθητή του αποτυπώνει εύστοχα την αντίληψη μιας  κοινωνίας που θεωρεί ένοχη ως ιδέα και πράξη την επιχειρηματικότητα η οποία απουσιάζει παντελώς από το εκπαιδευτικό μας γίγνεσθαι.

Ο επαγγελματικός προσανατολισμός των νέων δε μπορεί να γίνεται με τα στερεότυπα άλλων εποχών και τη συντηρητική και ράθυμη λογική του βολέματος σ’ένα κράτος που νομοτελειακά φθίνει. Οι αξιωματικοί της εργασίας και της προόδου θα προκύψουν ασφαλώς από τα νέα δυναμικά τμήματα των ΑΕΙ και ΑΤΕΙ  που δεν αποτελούν σήμερα την πρώτη προτίμηση των υποψηφίων αλλά έχουν μερίδιο στην εργασία και την ανάπτυξη.