Ποιο Φροντιστήριο να διαλέξω;

Φίλτατε κύριε Φωτακίδη, το φροντιστήριό σας, «η Μάθηση», σε τίποτα δεν προσομοιάζει μ’ εκείνο που σατιρίζει το video των «καθαρμάτων» του Α.Μ.Α.Ν., που γνωρίζει μεγάλες πιένες στο YouTube. Προφανώς, το συγκεκριμένο επεισόδιο των Α.Μ.Α.Ν. δεν αφορά και πολλούς άλλους καλούς συναδέλφους που επέλεξαν το προσωνύμιο της «Γνώσης» για να σηματοδοτήσουν την εκπαιδευτική τους πρόταση.

Όμως, παρά τις υπερβολές της σκληρής σάτιρας των «καθαρμάτων», ο αθέμιτος ανταγωνισμός στο χώρο της φροντιστηριακής εκπαίδευσης είναι υπαρκτός και αφορά πολλούς από εμάς.

Ο καθένας μας, βέβαια, δικαιολογεί και υπεραμύνεται  των δικών του διαφημιστικών επιλογών και των πρακτικών της επικοινωνίας του.

Στο ξεκίνημα, όμως, μιας ακόμα σχολικής και φροντιστηριακής χρονιάς με αυτοδέσμευση και αυτοσεβασμό, μπορούμε να (ξανα)απαριθμήσουμε τους κανόνες της θεμιτής συνύπαρξης των νόμιμων φροντιστηρίων και την κατηγορηματική αντιπαράθεσή μας, όχι μόνο στο επίπεδο της νομιμότητας, αλλά και της αποτελεσματικής χρησιμότητας, με την εκπαιδευτική παραοικονομία των μαύρων ιδιαίτερων μαθημάτων. Αν όμως και εμείς υποκύπτουμε στο δέλεαρ ενός «καλού ιδιαίτερου» χωρίς φόρους και παραστατικά, τότε σε τι διαφέρουμε από όσους καταγγέλλουμε;

Το ιδιαίτερο μάθημα, για να μην είμαστε απολύτως αφοριστικοί, μπορεί να είναι η εξαίρεση στον κανόνα μιας συντονισμένης και σταθμισμένης εκπαιδευτικά προσπάθειας.

Για να πείσουμε, όμως, τους γονείς και τους μαθητές για την υπεροχή της διαβαθμισμένης ομάδας και τα αποτελέσματά της, οφείλουμε να γίνουμε καλύτεροι:

Καλύτερα λειτουργικά προγράμματα, συμμέτοχη όλων μας στην Προσομοίωση γιατί τα διαγωνίσματα είναι το συγκριτικό μας πλεονέκτημα, βελτιωμένες φροντιστηριακές εκδόσεις, καθολική χρήση φροντιστηριακών βιβλίων έγκριτων εκδοτικών οίκων και διακεκριμένων συναδέλφων μας συγγραφέων. Αν δεν διαθέτουμε αξιόπιστες προσωπικές σημειώσεις σ’ ένα μάθημα, η καλύτερη επιλογή για τους μαθητές μας, είναι η αγορά ενός αξιόπιστου βιβλίου. Αναβαθμίζει το μάθημά μας, δίνει εικόνα σοβαρότητας και υπηρετεί την ουσία της μάθησης.

Δίδακτρα προσιτά, αλλά προσαρμοσμένα οπωσδήποτε στο πλαίσιο της νόμιμης επιχειρηματικής λειτουργίας. Οι εκπτώσεις δεν συγκινούν περισσότερο από το αποτέλεσμα και την επιτυχία και έχουν νόημα μόνο όταν εξυπηρετούν όσους έχουν την πραγματική ανάγκη. Το φροντιστήριο, άλλωστε, πάντα επεδείκνυε την κοινωνική του ευαισθησία και συλλογικά πρέπει να την αναδείξουμε. Όλες οι κλαδικές μας έρευνες έδειξαν ότι πιστοποιητικό καθιέρωσης και διαβατήριο επιτυχίας είναι η ποιότητα της δουλειάς μας. Κανένα διαφημιστικό τέχνασμα δεν είναι ικανό από μόνο του να αυξήσει τον αριθμό των εγγραφών μας.

Ο πειρασμός των δωρεάν προγραμμάτων, που δεν εντάσσονται σε μια λογική και θεμιτή συνέχεια, είναι αποδεδειγμένα καταδικασμένος. Το ομολογούν όσοι το επιχείρησαν.

«Το δωρεάν δεν αξίζει πλέον τίποτε», επιγράφει τα μαθηματικά χρονικά της Liberation o Denis Guedj, ο συγγραφέας του «θεωρήματος του παπαγάλου», στο ομότιτλο βιβλίο του, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Κέδρος»…

Τίποτα δεν είναι δωρεάν και τίποτα δεν είναι πια εύκολο σ’ αυτήν τη ζωή…

Στις τελευταίες αυγουστιάτικες μεθέξεις της Παιανίας, όσοι φροντιστές προσέλθετε για να διασκεδάσουμε την αγωνία των ημερών και να σχολιάσουμε όσα τεκταινόμενα δεν γράφονται…

Δείτε, όμως, με προσοχή το video των Α.Μ.Α.Ν. και σκεφθείτε το ρεαλιστικό ενδεχόμενο οι ανταγωνιζόμενοι ισογείως και υπογείως να συνέπρατταν με τον συνθετικό τίτλο «φροντιστήρια η μάθηση και η γνώση»

Ανέκαθεν δύσκολες, θα μου πείτε, οι συνεργασίες στο χώρο μας˙ ο Θεάκος απέλυσε σε μια μόλις εβδομάδα τον Μπελεζίνη στις αρχές της δεκαετίας του ’50, γιατί όλο το φροντιστήριο μιλούσε με θαυμασμό για το νέο και νεοπροσληφθέντα φιλόλογο από την Πάτρα, που γοήτευε με την από στήθους απαγγελία των αρχαίων κειμένων…

«Θέλω ένα καλό μαθηματικό, αλλά όχι καλύτερο από εμένα…», είναι η γνώριμη διαχρονική ατάκα του χώρου μας. Ο φόβος των συνεργασιών και ο μεγαλοϊδεατισμός του «εγώ» κυριαρχούν απέναντι στο «εμείς»…

Η πραγματικότητα, όμως, των αριθμών είναι αδήριτη˙ με μέσο όρο μαθητών τους 60 στα 700 και πλέον φροντιστήρια της Αττικής, η επιβίωση επιβάλλει συλλογικό πνεύμα και συνεργασίες με πολυμετοχικά σχήματα ολοκληρωμένων ποιοτικών και πιστοποιημένων υπηρεσιών. Το λαϊκό ελληνικό φροντιστήριο θα εξακολουθεί με αυτόν τον τρόπο, να αποτελεί την ισχυρή παράλληλη συνιστώσα με κοινωνική και εκπαιδευτική σπουδαιότητα.

Οι αλλαγές που συντελούνται γύρω μας καθημερινά είναι μεγάλες και οφείλουμε να τις προβλέψουμε. Το φροντιστηριακό μάθημα θα ’ναι ασφαλώς εκπαιδευτικό ζητούμενο για τις επόμενες γενεές, όμως το σχήμα της αρωγής εξελίσσεται και διαφοροποιείται˙ οι καιροί ου μενετοί…

Μόλις προχθές έλαβα το εξής e-mail: «Η εκπαιδευτική μέθοδος Kumon είναι πλέον και στην Ελλάδα…»

Τι εστί Kumon; Το μεγαλύτερο φροντιστήριο της υφηλίου με 25.000 εκπαιδευτικά κέντρα σε 43 χώρες, με ιδρυτή τον Ιάπωνα μαθηματικό Toru Kumon και ειδίκευση στο Δημοτικό και όχι μόνο… Δείτε το σχετικό video σε παλαιότερη δημοσίευση του ιστολογίου και στην κατηγορία «video φροντιστηρίων απ’ όλο τον κόσμο».

Φίλτατε κύριε Φωτακίδη, ζούμε  ήδη στο επίπεδο παγκόσμιο χωριό…

Καλή φροντιστηριακή χρονιά σε όλους, με πολλές εγγραφές και πολλές επιτυχίες!

Όσο για το ποιο φροντιστήριο θα επιλέξει ο Αντώνης Κανάκης στο video των Α.Μ.Α.Ν., ας του δοθεί η ευκαιρία να επιλέξει «τη μάθηση και την γνώση»!

 

Αυτή η καρδιά δεν μπορεί να σε ξεχάσει…

 

 

 

Με τον τρυφερό αυτό στίχο ενός τουρκικού τραγουδιού επενδύει το φροντιστήριο Fatih της γείτονος χώρας την διαφημιστική του καμπάνια λίγες μέρες πριν από την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Την φωτογραφία έστειλε ο Απόστολός μας στην  Πόλη και η λέξη Fatih σε απόλυτη μετάφραση σημαίνει πορθητής…Το φροντιστήριο εκπορθεί την εκπαίδευση στην Τουρκία και οι ομοταγείς συνάδελφοι μας δίνουν ιδέες…διαφήμισης.

 

Ανοικτή Καλλιτεχνική Τριλογία στην Κεφαλλονιά

 

Η Τζόγια Καππάτου μαθηματικός, φροντιστής, Πρόεδρος επί σειρά ετών του συνδέσμου μας , της Κεφαλλονιάς και της Ιθάκης , εκθέτει για μια ακόμα  φορά τις καλλιτεχνικές της ανησυχίες στη 2η Ανοικτή Τριλογία στο Αργοστόλι. Εμπνευσμένη από κλασσικά κόμικς και με την αναγκαία προσαρμογή στο βίωμα μιας  αληθινής δασκάλας που θέλει πίνακες, θρανία και μαθητές …στους ζωγραφικούς της πίνακες, η Τζόγια δίνει το στίγμα της κοινωνικής της ευαισθησίας για την τέχνη του διδάσκειν , την εικαστική δημιουργία και τη ζωή…Τζόγια δεν θάμαι εκεί την Τετάρτη τα είπαμε όμως σχεδόν… όλα στην Ομηρική Ιθάκη με τον Καπετάνιο, την Κατερίνα και τον Αντώνη. Καλή επιτυχία !

 

 

Τα «magantanar» βασιλεύουν στη Βουδαπέστη…

Σύντροφε Οδυσσέα,

Τα «magantanar», τα ιδιωτικά δηλαδή φροντιστηριακά μαθήματα «door to door», αλλά και τα ομαδικά «csoportos», ανθούν στην μετασοσιαλιστική Βουδαπέστη, στο προαναγγέλλω με την επαγγελματική διαστροφή του  φροντιστή της εκπαιδευτικής παγκοσμιοποίησης.

Σου γράφω ύστερα από ένα υπέροχο γεύμα στο εστιατόριο των Rosenstein, μιας εβραϊκής οικογένειας που μας έδωσε πινελιές και εικόνες της «μεταλλαγμένης» ιδιωτικά Ουγγαρίας.

Καμία σχέση με τις περιγραφές και τις εντυπώσεις των φίλων, συμφοιτητών και συγκατοίκων της Φοιτητικής Εστίας της Πατησίων που ταξίδεψαν στη Βουδαπέστη το 1980. Όλα πια είναι διαφορετικά…

Το εκπαιδευτικό τρενάκι των «μικρών πρωτοπόρων» στους λόφους της Buda μετονομάστηκε και οι μικροί μαθητευόμενοι σιδηροδρομικοί δεν φορούν πλέον τα κόκκινα μαντήλια των πιονιέρων, αλλά τις μπλε σκούρες στολές που θυμίζουν τους ημέτερους άλκιμους…

Το μουσείο της φασιστικής βίας, «το σπίτι του τρόμου», εμπλουτίσθηκε και με τα «εργαλεία» της σταλινικής θηριωδίας…

Το άγαλμα της Ελευθερίας στις όχθες του Δούναβη λογίζεται πλέον ως μνημείο της σοβιετικής κατοχής και μόλις και μετά βίας γλίτωσε τη μεταφορά του στο νέο «πάρκο των αγαλμάτων», στο οποίο συγκεντρώθηκαν όλα τα έργα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού…

Τα δολάρια και τα ευρώ, πλέον, των τουριστών, δεν ανταλλάσσονται πια με φιορίνια στο τριπλάσιο της επίσημης τιμής τους σε σκοτεινές γωνίες της πόλης, αλλά σε ολοφώτεινα ανταλλακτήρια με ηλεκτρονικούς πίνακες…

Τα θρυλικά Trabant δεν κυκλοφορούν πια και μαζί τους, εξαφανίσθηκε κάθε είδος σοσιαλιστικού αυτοκινήτου˙ ούτε Wartburg, ούτε Lada, ούτε οι κραταιές φίρμες της Moskovich και της Russian Volga, τα αυτοκίνητα της κομματικής νομενκλατούρας…

Θυμάμαι, σύντροφε Οδυσσέα, τις ηθικοπλαστικές προτροπές των καθοδηγητών της ΚΝΕ σε μέλη και φίλους, σ’ εκείνο το ταξίδι του ’80, να ανταλλάσουν τα δολάρια με φιορίνια στην τράπεζα και στην επίσημη τιμή τους, προβάλλοντας μάλιστα τους κινδύνους των πεζοδρομιακών συναλλαγών με τους επιτήδειους μαυραγορίτες που δρούσαν πάντως ανενόχλητοι…

Τώρα, αν κάποιοι επέδειξαν σχετική «κομματική πειθαρχία» και αντάλλαξαν σε κοινή θέα λίγα δολάρια στην τράπεζα και τα περισσότερα στην μαύρη αγορά, δεν ξέρω πόση σχέση είχε αυτό το γεγονός με τους μεταγενέστερους συμβιβασμούς τους. Η επανάσταση είναι δύσκολη και απαιτεί θυσίες, κυρίως προσωπικές…

Η συζήτηση με την Ανθούλα, κόρη πολιτικών προσφύγων, ήταν απολύτως διαφωτιστική για την εκπαιδευτική πραγματικότητα και τους προβληματισμούς της σύγχρονης Ουγγαρίας. Η κρίση του σχολείου, τα φροντιστήρια, τα έξοδα της οικογενείας για πρόσθετα μαθήματα που απαιτούν οι εξετάσεις «ωρίμανσης», η αγωνία για την επαγγελματική αποκατάσταση των παιδιών της… Ο κόσμος είναι επίπεδος και τα προβλήματα περίπου τα ίδια παντού…

Σ’ ένα υπέροχο οικογενειακό τραπέζι την Κυριακή που μας πέρασε, ένας αληθινός αντάρτης της ζωής και του βουνού, γιορτάζοντας τα γενέθλια της ένατης δεκαετίας του, μας ταξίδεψε με συγκλονιστικές ιστορίες στο χρόνο και τρόπο των ανθρώπων που δεν συμβιβάσθηκαν με τη μετριότητα και το εφήμερο…

Η σύντροφος της ζωής του, σλαβόφωνη αντάρτισσα από το Κονομλάτι της Καστοριάς, που άφησε πίσω της, με τους παραλογισμούς  του εμφυλίου, την οικογένειάς της, με συγκλόνισε…

«Η ζωή είναι πιο δυνατή από το θάνατο», μου είπε, όταν θυμήθηκε τον ταλαιπωρημένο από τις εγχώριες διώξεις πατέρα της, που για δεκαετίες ολόκληρες της έγραφε «δεν πεθαίνω γιατί θέλω να σε δω…».

Σύντροφε Οδυσσέα,

Από το όνειρο του διεθνισμού φθάσαμε στην παγκοσμιοποίηση˙ από την αριστερά της διεθνιστικής αλληλεγγύης στην κριτική της «καταστροφικής» παγκοσμιοποίησης, που προκάλεσε, πάντως, την πιο εντυπωσιακή μεταφορά ισχύος και πλούτου σε φτωχές χώρες απ’ όση κατάφεραν οι σοβιετικές ενισχύσεις και τα τανκς… Το τέλος του δεξιού και του αριστερού κρατισμού έχει επέλθει˙ η «αποτυχία της αγοράς» συμπληρώθηκε από την «αδυναμία του κράτους»…

Το ελληνικό δημόσιο είναι το μόνο μνημείο που θυμίζει ακόμα το σοσιαλιστικό κράτος της ανατολικής Ευρώπης˙ δεν είναι μονάχα αναποτελεσματικό και κοινωνικά άδικο… είναι εστία μόλυνσης των νέων δυνάμεων της δημιουργίας και της μάχης που ανταλλάσσουν τις ηθικές τους αξίες με ένα μισθό 800€ στην ταφική λούφα των Ολυμπιακών Ακινήτων και των οκτάμηνων συμβάσεων…

«Η αξία της κοινωνικής ευθύνης πρέπει να προηγείται των απαιτήσεων», έλεγε ο δικός μας Σταύρος Καράς… Δεν υπάρχει δικαίωμα χωρίς υποχρέωση˙ δεν μπορούμε να αντισταθούμε στον ατομικισμό και τον οικονομισμό που παρήγαγαν οι πολιτικές του κράτους και της αγοράς σ’ ανατολή και δύση, χωρίς να αποδεχτούμε τις διαχρονικές αξίες του «αστικού πολιτισμού»…

Ο νέος, πολυκεντρικός, υπερεθνικός κόσμος απαιτεί πολιτικές επίλυσης, που να συνθέτουν την δημόσια ευθύνη και την ιδιωτική πρωτοβουλία. Με αυτές τις αναθεωρητικές σκέψεις, σύντροφε, ο κόσμος μας οδεύει στην πραγματική οικονομία της εργασίας, που εμείς, έτσι κι αλλιώς, βιώνουμε στο καθημερινό σκληρό παζάρι της ζωής. Η νέα μας ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα ας μην αναγράφει πια το δογματικό θρήσκευμα του «αριστερού» τέλους της ιστορίας και της αθωότητας…

Καλό…υπόλοιπο καλοκαίρι, Σύντροφε, τα μη εν δήμω παραλειπόμενα στις πρώτες ακαδημαϊκές μεθέξεις μετά… προβατίνας.

Υ.Γ.: Δεν μπορώ, σύντροφε, να μη σου τονίσω ότι η  Ελληνική Αριστερά δογματική, ανανεωτική και εσχάτως…lifestyle οφείλει να σταθεί με περισσότερο σεβασμό και μνήμη απέναντι στις δυνάμεις της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, που είχαν πάντα ανοιχτό το βαλάντιο της συνδρομής σε ανθρώπινες θυσίες, πνευματικά και υλικά αγαθά. Οι βολεμένοι και συμβιβασμένοι ήταν συνήθως εντός των κρατικών τειχών που και η ίδια ονειρεύθηκε και έχτισε, με το σύνηθες αντίτιμο της σιωπής και της απραξίας…Στη Βουδαπέστη έγινε η 12η ολομέλεια 40 χρόνια πριν…

Ξέρω ότι ενοχλεί ορισμένους, το γεγονός ότι κάποιοι απεδείχθησαν αριστεροί της ιδιωτικής πράξης και γι’ αυτό θα επανέλθω… Όπως έλεγε και ο Κούντερα, «ο αγώνας ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη»… και μην ξεχνάς το απολύτως αντιπλατωνικό του ιδίου: «η φιλία υπερτερεί της αλήθειας»…

 

Από σχολείου άρξασθαι

Άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη στην "Καθημερινή" στις 24.07.2008 για τα Φροντιστήρια.

Κάθε υπουργός Παιδείας νιώθει ότι έχει μια υποχρέωση: να πατάξει την παραπαιδεία. Γι’ αυτό και αλλάζει το σύστημα των εισαγωγικών εξετάσεων. Κατά περιόδους οι υποψήφιοι εξετάζονται σε τέσσερα μαθήματα και άλλοτε σε οκτώ. Πότε οι εξετάσεις γίνονται στην τρίτη Λυκείου και πότε και στις τρεις τάξεις. Αλλες φορές ο βαθμός του απολυτηρίου σταθμίζεται στη βαθμολογία και άλλες φορές δεν παίζει κανένα ρόλο. Και όμως: είτε με τέσσερα είτε με δεκατέσσερα μαθήματα, είτε με εξετάσεις στην δευτέρα Λυκείου είτε με εξετάσεις μόνο στη τρίτη, οι μαθητές συνεχίζουν να συρρέουν στα φροντιστήρια. Το μόνο που αλλάζει είναι η διδακτέα ύλη. Αλλοτε αγοράζουν υπηρεσίες ενισχυτικής διδασκαλίας σε τρία μαθήματα και άλλες φορές σε έξι. Και όλα αυτά επειδή οι προτεραιότητες των υπουργών μπαίνουν ανάποδα. Αντί να σκέφτονται την ενίσχυση της παιδείας βάζουν στόχο την πάταξη της αποκαλούμενης παραπαιδείας. Αντί να κοιτάνε πώς θα αναβαθμίσουν το δημόσιο σχολείο, τα έχουν βάλει με το ιδιωτικό.

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Η παραπαιδεία δεν είναι πρόβλημα. Είναι παράγωγο των προβλημάτων που έχει η παιδεία. Οπως δείχνει και στο βιβλίο του «Η ανατροπή του ελληνικού μύθου» ο κ. Γιώργος Χατζητέγας (εκδόσεις Λιβάνη) φροντιστήρια με το έναν ή τον άλλο τρόπο υπάρχουν παντού στη γη. «Το φροντιστήριο», γράφει, «δεν αποτελεί ένα εγχώριο φαινόμενο, αλλά διεθνές και διαχρονικό εκπαιδευτικό γεγονός. Από τα Γερμανικά Nachhilfe, τη Γαλλική Soutien Scolaire, τα Grind Schools της Ιρλανδίας και τα Explicacoes της Πορτογαλίας μέχρι τα Preuniversitario και τα Cursinho pre-vestibular στη Λατινική Αμερική, ο παγκόσμιος χάρτης της εκπαίδευσης μοιάζει επίπεδος… Η Αμερικάνικη φροντιστηριακή αλυσίδα Sylvan Learning Center εισέρχεται στην εκπαίδευση της Γερμανίας δημιουργώντας ένα δίκτυο χιλίων και πλέον φροντιστηρίων. Τα Γιαπωνέζικα Juku του Toru Kumon δημιουργούν μια απίστευτη αυτοκρατορία είκοσι πέντε χιλιάδων φροντιστηρίων σε 43 χώρες και ο Τούρκος φροντιστής Enver Yucel δημιουργεί δίκτυο “test preparations centers” στις ΗΠΑ στο πλαίσιο του Εθνικού Προγράμματος “No Child Left Behind”, ενώ το Ιταλικό φροντιστήριο CEPU λειτουργεί εδώ και πολλά χρόνια – το πρώτο εισαγόμενο φροντιστήριο στην οδό Μπενάκη…».

Το πρόβλημα λοιπόν της Ελλάδος δεν είναι ότι έχει την κακή παραπαιδεία. Είναι ότι δεν έχει καλή δημόσια Παιδεία. Ακόμη και το γεγονός ότι τα φροντιστήρια ενισχύουν την παπαγαλία, οφείλεται στο γεγονός ότι αυτό ζητάει το δημόσιο σύστημα παιδείας. Αν είχαμε ένα σοβαρό σχολείο, τα φροντιστήρια πιθανότατα δεν θα εξαφανίζονταν. Απλώς θα προσαρμόζονταν στις ανάγκες της αγοράς τους. Αν το εξεταστικό σύστημα ζητούσε από τους υποψήφιους κριτική σκέψη, την κριτική σκέψη θα καλλιεργούσαν και τα φροντιστήρια. Οσοι από τους παλιότερους θυμούνται την εποχή που η ύλη των εξεταζόμενων μαθημάτων δεν ήταν συγκεκριμένη, τα φροντιστήρια ενίσχυαν πραγματικά την διδασκαλία.

Δεν ξέρουμε αν μπορεί ποτέ να εξαλειφθεί η παραπαιδεία. Οπου υπάρχουν σχολεία και εξετάσεις θα υπάρχει και ενισχυτική διδασκαλία. Το ζήτημα είναι να γίνει έτσι η δημόσια παιδεία, έτσι ώστε να γίνει ωφέλιμη και η παραπαιδεία