Category: ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Οι μεγαλουπόλεις μοιάζουν ήδη ασφυκτικά γεμάτες αλλά θα γεμίσουν ακόμη περισσότερο, αφού σύμφωνα με νέες προβλέψεις ειδικών μέχρι το 2050 το 70% του παγκόσμιου πληθυσμού θα κατοικεί σε αστικές περιοχές. Αυτό θα προκαλέσει σημαντικά προβλήματα στις υποδομές και στο περιβάλλον, ενώ δείχνει να αποτελεί πρόκληση για τους πολεοδόμους, τους κατασκευαστές και τους δημάρχους που συγκεντρώθηκαν στις Κάννες για τη μεγάλη ετήσια κτηματομεσιτική διεθνή έκθεση MIPIM.

Το 1900 περίπου το 14% του παγκόσμιου πληθυσμού ζούσε σε πόλεις, ποσοστό που μέχρι το 1950 είχε αγγίξει το 30%. Σήμερα υπολογίζεται γύρω στο 50%. Περισσότερες από 400 πόλεις στον κόσμο φιλοξενούν πληθυσμό που ξεπερνά το ένα εκατομμύριο, 19 εκ των οποίων έχουν περισσότερους από 10 εκ. κατοίκους. Σύμφωνα με τον Τόνι Λόιντ Τζόουνς, του τμήματος Βιώσιμης Ανάπτυξης στο πανεπιστήμιο του Ουέστμινστερ στη Βρετανία, τα επόμενα 40 χρόνια θα παρατηρηθεί μεγάλη ανάπτυξη του πληθυσμού σε μεγαλουπόλεις της Κίνας και της Ινδίας, καθώς και άλλων χωρών στην Ασία, τη Λατινική Αμερική και την Αφρική.

Αυτή η τάση αστικοποίησης ωστόσο εγκυμονεί κινδύνους για τις μεγάλες πόλεις που βρίσκονται σε σεισμογενείς ζώνες ή πλήττονται από πλημμύρες, ενώ η κλιματική αλλαγή πολλαπλασιάζει τα προβλήματα. Ειδικοί τονίζουν ότι σε αυτές τις περιπτώσεις χρειάζεται σχεδιασμός που να καθιστά τις πόλεις πιο ευπροσάρμοστες στις αλλαγές. Επιπλέον σύμφωνα με τον κ. Λόιντ Τζόουνς τα προβλήματα που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν στο μέλλον οι πυκνοκατοικημένες πόλεις θα αφορούν τη βιώσιμη ανάπτυξη, τη συγκοινωνία και την ενέργεια.

«Το μέλλον του κόσμου βρίσκεται στις πόλεις» είπε χαρακτηριστικά ο δήμαρχος του Λονδίνου Μπόρις Τζόνσον από το βήμα της έκθεσης MIPIM στις Κάννες. Και κατέληξε :«Οι πόλεις είναι εκεί που ο κόσμος ζει περισσότερο, λαμβάνει καλύτερη εκπαίδευση και είναι πιο παραγωγικός».

Εάν νομίζατε ότι εσείς επιλέξατε το επάγγελμά σας κάνετε μεγάλο λάθος! Νέες επιστημονικές έρευνες δείχνουν ότι οι γονείς ευθύνονται για την καριέρα μας πολύ περισσότερο απ’ όσο νομίζουμε. Ενώ στο παρελθόν οι μισοί επιστήμονες υποστήριζαν ότι η καριέρα μας είναι προδιαγεγραμμένη γενετικά και οι άλλοι μισοί ότι η κινητήριος δύναμη γι’ αυτό που θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε βρίσκεται στην ανατροφή μας, μια νέα μελέτη προσπαθεί να γεφυρώσει τις δύο αυτές απόψεις. Σύμφωνα λοιπόν με τα πορίσματά της, τη μεγαλύτερη επίδραση στην απόφασή μας για το επάγγελμα που θα ακολουθήσουμε την ασκούν οι γονείς μας.

«Το μοντέλο αυτό μας βοηθάει να λύσουμε τη διαμάχη μεταξύ της κληρονομικότητας και της ανατροφής» υποστηρίζει ο ψυχολόγος Τζορτζ Χόλντεν, του Πανεπιστημίου Southern Μethodist στο Ντάλας του Τέξας, το οποίο εκπόνησε την έρευνα. Ο κ. Χόλντεν υποστηρίζει ότι οι γονείς επηρεάζουν τα παιδιά τους κατά τέσσερις τρόπους:

1. Καθοδηγούν τα παιδιά τους σε δρόμους που βασίζονται είτε στις δικές τους προτιμήσεις είτε σε αυτό που πιστεύουν ότι ταιριάζει στα χαρακτηριστικά και στις ικανότητές τους.

2. Φροντίζουν για την πρόοδο των παιδιών τους με την ηθική ενθάρρυνση και την παροχή υλικών βοηθημάτων, όπως βιβλία, εξοπλισμό και συμμετοχή σε συγκεκριμένες δραστηριότητες.

3. Προωθούν συγκεκριμένους στόχους για τα παιδιά τους, ενώ τα κρατούν μακριά από πορείες που οι ίδιοι θεωρούν ακατάλληλες γι’ αυτά.

4. Τέλος αντιδρούν δυναμικά σε αποφάσεις των παιδιών τους με τις οποίες δεν συμφωνούν.

Ο κ. Χόλντεν υποστηρίζει επίσης ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι με τους οποίους οι γονείς επηρεάζουν την πορεία των παιδιών τους διαμορφώνοντας τις επιθυμητές συμπεριφορές ή τροποποιώντας την ταχύτητα της εξέλιξής τους με τον έλεγχο του είδους και του αριθμού των εμπειριών τους. Τα παιδιά αντιδρούν με διαφορετικούς τρόπους σε αυτή την πίεση των γονιών. Άλλα αποδέχονται αυτό που τους λένε, άλλα το διαπραγματεύονται, ενώ υπάρχουν και εκείνα που το απορρίπτουν. «Ορισμένοι παράγοντες που επίσης μπορούν να επηρεάσουν την πορεία των παιδιών είναι η κουλτούρα της οικογένειας, το εισόδημά της και η περιουσία της, όπως επίσης και η ποιότητα της σχέσης γονέα- παιδιού» υποστηρίζει ο κ. Χόλντεν. «Αυτό το μοντέλο του γονέα μάς βοηθάει να καταλάβουμε ότι η ουσιαστική άσκηση της ιδιότητας του γονέα περιλαμβάνει την καθοδήγηση των παιδιών κατά τρόπο που να αναπτύσσουν θετική πορεία». (Πηγή «Το Βήμα»)

Από φοιτητής σε ΤΕΙ, με βάση εισαγωγής -φέτος- λίγο πάνω από τη μονάδα, καθηγητής σε περιζήτητο ευρωπαϊκό ΑΕΙ. Ακριβώς αυτή είναι η περίπτωση του Δημήτρη Ζευγώλη, ενός πολλά υποσχόμενου νέου Έλληνα επιστήμονα που σε ηλικία 35 ετών είναι ήδη καθηγητής Βιοϊατρικής Μηχανικής στο Εθνικό Πανεπιστήμιο της Ιρλανδίας έχοντας πρώτο πτυχίο από το Τμήμα Ζωικής Παραγωγής του ΤΕΙ Ηπείρου στην Άρτα. Μια διδακτική διαδρομή επιτυχίας ως μάθημα συμβουλευτικής και επαγγελματικού προσανατολισμού. Το ρεπορτάζ είναι του Στάθη Δεληγιώργη από την «Espresso».

«Οι σπουδές μου στο ΤΕΙ μού έδωσαν τεράστιες βάσεις» δηλώνει με έμφαση στην «Espresso» ο Έλληνας επιστήμονας, διαψεύδοντας τις στερεότυπες απόψεις για την ποιότητα των σπουδών στα ΤΕΙ της περιφέρειας που δεν συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον των υποψήφιων φοιτητών. Το τμήμα όπου σπούδασε ο κ. Ζευγώλης είναι από εκείνα που εδώ και μερικά χρόνια προκαλούν αρνητικά και περιπαικτικά σχόλια όταν ανακοινώνονται τα αποτελέσματα των πανελλαδικών εξετάσεων, με αφορμή τη χαμηλή βάση εισαγωγής. Φέτος, με την κατάργηση του βαθμολογικού ορίου του 10, ο πήχης εισαγωγής στο εν λόγω τμήμα βυθίστηκε στα 1.374 μόρια, καταγράφοντας πτώση-ρεκόρ 10.105 μορίων. Πρόκειται, δηλαδή, για ένα από τα τμήματα που χαρακτηρίζονται «αζήτητα». Ο κ. Ζευγώλης πέρασε σε αυτό το τμήμα με τις πανελλαδικές του 1995, χωρίς να γνωρίζει και πολλά πράγμα για το ΤΕΙ. «Είπα, θα ανέβω επάνω και θα δούμε. Αν μ' αρέσει, θα κάτσω, αν όχι, θα φύγω» θυμάται σήμερα. Τελικά το ΤΕΙ του άρεσε αρκετά, ώστε να το τελειώσει μέσα σε τρεισήμισι χρόνια. «Είχε μαθήματα όπως Βιολογία και Χημεία, που πάντα τα αγαπούσα. Είχε πολύ καλά εργαστήρια και καλούς καθηγητές, που ήταν κυρίως κτηνίατροι και γεωπόνοι» αναφέρει χαρακτηριστικά.

Για να πάρει το πτυχίο του έπρεπε να κάνει και πρακτική άσκηση σε μια μονάδα τροφίμων στην Αθήνα, η οποία εξελίχθηκε σε μια μάλλον δυσάρεστη εμπειρία, αφού περιελάμβανε λίγη δουλειά σε εργαστήριο και πολλή… φορτοεκφόρτωση νταλίκας. Βλέποντας την τύχη που συχνά επιφυλάσσει η χώρα μας στους νέους επιστήμονες, ο κ. Ζευγώλης σκέφτηκε: «Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνω αυτό στη ζωή μου», και αποφάσισε να φύγει για μεταπτυχιακό.

Έτσι, το 1999 πήγε στο βρετανικό Πανεπιστήμιο του Λίλκολν, όπου ξεκίνησε μάστερ στην Τεχνολογία Τροφίμων. Ένα χρόνο αργότερα το είχε ολοκληρώσει και έκανε αιτήσεις για διδακτορική διατριβή. Τελικά έγινε δεκτός από το Πανεπιστήμιο του Νορθάμπτον, όπου έκανε έρευνα πάνω σε ίνες τεχνητού κολλαγόνου για τένοντες. Τον Σεπτέμβριο του 2005, μόλις έξι χρόνια από την αποφοίτησή του από το Τμήμα Ζωικής Παραγωγής της Άρτας, ήταν διδάκτορας Βιοϊατρικής Μηχανικής και Βιοϋλικών.

Στη συνέχεια ο Δημήτρης Ζευγώλης πήγε στο Πανεπιστήμιο της Σιγκαπούρης, όπου εργάστηκε ως μεταδιδακτορικός ερευνητής. Εκεί έμεινε δύο χρόνια, ολοκληρώνοντας δύο έρευνες πάνω στα βιοϋλικά. Το 2008 άνοιξε μια θέση διδάσκοντα στο Εθνικό Πανεπιστήμιο της Ιρλανδίας. Ο νεαρός Έλληνας είχε σκληρό ανταγωνισμό από αποφοίτους μεγάλων πανεπιστημίων, αλλά κατάφερε να κερδίσει τη θέση. Από τότε ο Δημήτρης Ζευγώλης διδάσκει την επιστήμη των βιοϋλικών στους φοιτητές του ιρλανδικού ιδρύματος, ενώ πριν από λίγες ημέρες του ανακοινώθηκε ότι εντάσσεται στο μόνιμο διδακτικό προσωπικό. Παράλληλα, έχει και την ιδιότητα του κύριου ερευνητή, γεγονός που σημαίνει ότι διαθέτει δικό του εργαστήριο. Εκεί εργάζεται πάνω στη δημιουργία τεχνητών ανθρώπινων μοσχευμάτων διαφόρων τύπων, όπως οστών, τενόντων, χόνδρων, νεύρων και δέρματος.

Όμως, πώς τα κατάφερε τόσο καλά ένας απόφοιτος ενός «ταπεινού» περιφερειακού ΤΕΙ; «Το τμήμα ήταν έως ένα βαθμό βιολογικό, οπότε εγώ ήξερα πολύ καλή ανατομία, φυσιολογία, μικροβιολογία, βιοχημεία. Όλα αυτά ήταν πολύ χρήσιμα στη δική μου επιστημονική κατεύθυνση» λέει ο 35χρονος καθηγητής και προσθέτει ότι το πτυχίο του δεν του έδωσε μόνο γνώσεις, αλλά και το απαραίτητο τυπικό προσόν για να ξεκινήσει την καριέρα του. «Στην Αγγλία το πτυχίο αυτό είναι ισότιμο του μπάτσελορ. Δεν υπάρχει διαχωρισμός σε σχέση με τα πανεπιστήμια» λέει, τονίζοντας ότι στο εξωτερικό αναγνωρίζονται ως μπάτσελορ ακόμη και πτυχία τριετών σπουδών. Σχολιάζοντας τη χαμηλή βάση εισαγωγής στο τμήμα όπου σπούδασε ο κ. Ζευγώλης αναφέρει ότι στην Ελλάδα πολλά τμήματα είναι παρεξηγημένα και το μεγάλο πρόβλημα είναι οι πανελλαδικές εξετάσεις και η έλλειψη επαγγελματικού προσανατολισμού.

Η αποτυχία είναι μία λέξη γράφει στα σημερινά Νέα η Κατερίνα Βουτσινά με αφορμή μία ομιλία της J.K. Rowling στο Harvard. Δείτε την ομιλία στην Αγγλική προς το παρόν και τις εύστοχες παρατηρήσεις της αρθρογράφου.

Ποιος θα ήθελε να επιστρέψει στα 18; Μη βιαστείτε να απαντήσετε. Ποιος θα ήθελε να προδιαγράψει το επαγγελµατικό του µέλλον επιλέγοντας πανεπιστηµιακή σχολή στα 18 εν µέσω κρίσης; Εδώ, σαφώς, αλλάζουν τα πράγµατα. Ειδικά, όταν συχνά δεν συµβαίνει ούτε και αυτό. Δεν επιλέγεις πανεπιστηµιακή σχολή, σε επιλέγει εκείνη. Οπως διαβάζω, µόνον ένας στους δέκα _ και µάλιστα αριστούχους _ πιάνει φέτος τη σχολή της επιλογής του λόγω µείωσης θέσεων εισακτέων και, φυσικά, λόγω οικονοµικής κρίσης. Εχοντας περάσει από την ηλικία και την ψυχολογία των 18, έµαθα να σιχαίνοµαι τις συνηθισµένες κουβέντες παρηγοριάς σε δύσκολες στιγµές σαν και αυτή. «Δεν πειράζει», «Ολα θα πάνε καλά», «Θα συνηθίσεις», «Μπορεί να βγει τελικά σε καλό» κ.ά. Ειδικά από ανθρώπους που δεν είναι ούτε γονείς σου ούτε καθηγητές ούτε καν φίλοι. «Ηµουν πεπεισµένη ότι αυτό που ήθελα να κάνω στη ζωή µου ήταν να γράφω διηγήµατα», ξεκίνησε την οµιλία της. Στα 18 της _ είπε στο κοινό _ απέκρυψε από τους γονείς της ότι θα σπούδαζε Κλασική Φιλολογία αντί για το επάγγελµα µε το εξασφαλισµένο µέλλον στο οποίο την ωθούσαν εκείνοι. Η ιστορία της J.K. Rowling, της λογοτεχνικής «µαµάς» του Χάρι Πότερ, είναι γνωστή. Εµεινε άνεργη και έζησε ως ανύπαντρη µητέρα στα όρια της φτώχειας για πολλά χρόνια πριν βγάλει το πρώτο της εκατοµµύριο. Η επιµονή και η φαντασία της τής χάρισαν τελικά την επιτυχία. Στα 42 της όµως, όρθια πίσω από το πόντιουµ της τελετής ορκωµοσίας του 2008 στο Χάρβαρντ _ το αµερικανικό πανεπιστήµιο που έχει συνδέσει όσο κανένα άλλο το όνοµά του µε την επαγγελµατική επιτυχία _ η Rowling προϊδέασε τους αποφοίτους, οι οποίοι είχαν µεγαλώσει µε τα βιβλία της, πως θα µιλούσε για τα πλεονεκτήµατα της αποτυχίας. Την οµιλία βρήκα τυχαία στο Διαδίκτυο. Ο τίτλος της _ «Τα όρια της αποτυχίας» _ στην ηλεκτρονική σελίδα της µη κυβερνητικής οργάνωσης ΤΕD.com µε έκανε να πατήσω το play. «Η φτώχεια γεννά τον φόβο, το άγχος και µερικές φορές την κατάθλιψη. Συνεπάγεται χίλιες µικρές ταπεινώσεις και ένα σωρό δυσκολίες. Το να βγεις από τη φτώχεια βασιζόµενος στις δικές σου δυνατότητες είναι σίγουρα κάτι για το οποίο πρέπει κανείς να νιώθει υπερήφανος, γιατί τη φτώχεια την εξιδανίκευσαν µόνο οι βλάκες. Στην ηλικία σας, όµως, δεν µε φόβιζε τόσο η φτώχεια όσο η αποτυχία», είπε, εξηγώντας ότι η αποτυχία είναι σηµαντικότερη έννοια στη συνείδησή µας ακριβώς επειδή είναι προσωπική. Σκεφτόµενη και πάλι την εισαγωγή στις σχολές κρατάω την κατάληξη της οµιλίας της. «Ολοι µας, ο καθένας για τον εαυτό του, πρέπει να αποφασίσουµε τι σηµαίνει “αποτυχία”, παρ’ όλο που ο περίγυρός µας είναι έτοιµος να µας δώσει µια έτοιµη απάντηση και τα κριτήρια µε την οποία τη µετράµε, αν τον αφήσουµε», είπε. Αν το καλοσκεφτούµε, η αποτυχία είναι προσωπική, αλλά είναι και αυτή µια απλή… λέξη.