Οι αντιστάσεις των “φονταμενταλιστών” του μαυροπίνακα είναι μεγάλες και ενίοτε τεκμηριωμένες· η νέα όμως ανελέητη τεχνολογική πραγματικότητα διαφοροποιεί το ρόλο του χαρισματικού δάσκαλου και τη λειτουργία του αξιόπιστου συγγράμματος που διαχρονικά αποτελούσαν τη κύρια πηγή πληροφόρησης στη διδακτική πράξη. Η ψηφιακή ανανέωση της διδασκαλίας είναι πλέον απολύτως αναγκαία απάντηση στα νέα παιδαγωγικά ζητούμενα της διαθεματικότητας και της συνεργατικής μάθησης. Ο ρόλος της δράσης στη μάθηση τεκμηριώνεται επιστημονικά και αποδεικνύει ότι η παράλληλη έρευνα και η δημιουργία των μαθητών οδηγούν ευκολότερα στους διδακτικούς στόχους. Ο παραδοσιακός επομένως δάσκαλος οφείλει να καινοτομήσει και να αξιοποιήσει τη τεχνοφιλία του μαθητικού ακροατηρίου, να τη μετατρέψει σε δημιουργική δράση και να ξεπεράσει τη προσωπική του τεχνοφοβία. Αφορμή για το σημείωμα αυτό είναι τα σεμινάρια που πραγματοποιούν οι φροντιστές για την επιμόρφωσή τους στα οποία διατυπώνονται συντηρητικές επιφυλάξεις που οδηγούν σε προσχηματικές απορρίψεις. Η ιστορία της εκπαίδευσης έχει άλλωστε πολλά “συμβάντα” θεοποίησης των παιδαγωγικών καινοτομιών. Οι νέες τεχνολογίες δεν κάνουν ασφαλώς θαύματα και δεν αποτελούν από μόνες τους πανάκεια. Όταν όμως η συντριπτική πλειοψηφία των σημερινών μαθητών πλοηγεί στο διαδίκτυο είναι αδιανόητο ο δάσκαλος να αγνοεί τη δύναμη του μέσου και τους έξοχους δικτυακούς τόπους και τρόπους που μπορούν να κάνουν πραγματικά συναρπαστική την διδασκαλία του. Η περιήγηση στην φιλολογική όψη του διαδικτύου στην ωραία πύλη www.netschoolbook.gr μιας “καλοδιωμένης” φιλολόγου, η αναζήτηση στην νεότευκτη Ανέμη https://anemi.lib.noc.gr μια ψηφιακή βιβλιοθήκη με σπάνια τεκμήρια του νεότερου ελληνισμού, η πλοήγηση στο κόμβο της Ελληνικής Γλώσσας www.greek-language.gr αποτελούν δημιουργικό ερέθισμα για κάθε μαχόμενο εκπαιδευτικό. Τα εικονικά εργαστήρια Μαθηματικών, Φυσικής, Χημείας στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.spin.gr ή στο www.e-yliko.gr με χρήσιμες διδακτικές προτάσεις και εξαιρετικές προσομοιώσεις είναι μια ψηφιακή πρόκληση ανανέωσης. Η Παιδεία χωρίς τις νέες τεχνολογίες είναι πλέον αδιανόητη. Χωρίς αποθέωση των πολυμέσων και των υπερμέσων, με κριτική αποδελτίωση της πληροφορίας και με ορθή χρήση των εκπαιδευτικών εργαλείων, όλα στην εκπαίδευση αλλάζουν. Και αν οι Έλληνες έφηβοι συναντούν το δάσκαλο στο σχολείο και στο φροντιστήριο στην Βρετανία και στην Αμερική οι συνομήλικοι τους εμπεδώνουν τη παγκοσμιοποίηση στη Παιδεία χρησιμοποιώντας Ινδούς(!) μαθηματικούς για υποστηρικτική διδασκαλία μέσω του διαδικτύου· “Μπορεί ο Toni Blair να έχει χρήματα για τα ιδιαίτερα φροντιστήρια των παιδιών του αλλά οι περισσότεροι γονείς στην Αγγλία εξασφαλίζουν με 50 λίρες το μήνα on line διδασκαλία” αναφέρει ο βρετανικός “Observer”. Η ώρα που οι μαθητές θα κρατούν αντί για το κλασικό μαθητικό σακίδιο ένα μικροσκοπικό memory stick δεν είναι μακριά…
O επιζήμιος διάλογος
Πέρασαν πολλές δεκαετίες από τότε που ο μεγάλος διανοητής Ε. Παπανούτσος διατύπωνε το περίφημο «στο διάλογο δεν πάμε για να σώσουμε τις ιδέες μας αλλά για να σώσουμε την αλήθεια». Ακόμα περισσότερα χρόνια πέρασαν από τότε που αναφερόμενος στην Παθολογία του Νεοελληνικού Διαλόγου έγραψε με προφητική έμπνευση τις προϋποθέσεις του Επιζήμιου Διαλόγου
Η τέχνη του αποδοτικού διαλόγου είναι γόνιμη αρετή στην οποία ελάχιστα έχουμε εκπαιδευθεί˙ αντιθέτως έχουμε εθισθεί στην άγονη τεχνική του εριστικού διαλόγου για να ακυρώσουμε κάθε μη αρεστή λύση χωρίς καμία ρεαλιστική αντιπρόταση.
Για να σώσουμε την αλήθεια και όχι τις συντεχνιακές μας ιδεοληψίες είναι ανάγκη να καταγράψουμε στοιχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, συνθέτουν το εκπαιδευτικό μας γίγνεσθαι αλλά απουσιάζουν από τον ηλεκτρισμένο διάλογο. Η αδιόρατη απειλή της επερχόμενης ιδιωτικοποίησης κυριαρχεί αλλά ελάχιστοι αξιολογούν τις όψεις της εκπαιδευτικής καθημερινότητας. Σταχυολογούμε ειδήσεις και στοιχεία που απαιτούν τεκμηριωμένες λύσεις και άμεσες ρυθμίσεις.
«Που να σπουδάσει το παιδί μου κύριε καθηγητά;» ρώτησε κυριακάτικη εφημερίδα για λογαριασμό των γονέων μια δωδεκάδα επίλεκτων πανεπιστημιακών για να εισπράξει εμμέσως πλην σαφώς την απάντηση: «μη στείλετε τα παιδιά σας σε ελληνικά πανεπιστήμια»! Αιτιολογημένη ως εκ τούτου η προτίμηση μιας πλειάδας πολιτικών που ενίοτε κόπτονται για τον δημόσιο χαρακτήρα αλλά επιλέγουν από την λυκειακή βαθμίδα το Ι.Β. για τα παιδιά τους ως διαβατήριο πρόσβασης στα καλύτερα υπερατλαντικά ιδιωτικά πανεπιστήμια.
51.138 Έλληνες σπουδάζουν στο εξωτερικό με βάση τα στοιχεία της τελευταίας έκθεσης του ΟΟΣΑ˙ αν μάλιστα η φοιτητική μετανάστευση μετρηθεί με βάση τον πληθυσμό της χώρας, η Ελλάδα προηγείται με διαφορά καθώς σε κάθε εκατομμύριο πληθυσμού αντιστοιχούν 4.784 φοιτητές στο εξωτερικό! Στον αντίποδα μάλιστα στην χώρα μας σπουδάζουν μόνο λίγες εκατοντάδες ξένων φοιτητών με αποτέλεσμα να κατέχουμε την τελευταία θέση στον σχετικό πίνακα της Ε.Ε.
Σύμφωνα με σημαντική έρευνα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και του καθηγητή κ. Γεωργίου Παπακωνσταντίνου θέσεις στις περιζήτητες σχολές καταλαμβάνουν κυρίως μαθητές από μεσαία και υψηλά κοινωνικά στρώματα. Μόλις το 2,8% των εισακτέων στην Ιατρική έχουν γονιό γεωργό ή κτηνοτρόφο μια κατηγορία που αποτελεί το 17,4% του συνολικού πληθυσμού!
Το γεγονός ότι η τριτοβάθμια εκπαίδευση διευρύνει την κοινωνική ανισότητα είναι αναμφισβήτητο. Η άποψη που ευθαρσώς διατυπώθηκε από την αξιωματική αντιπολίτευση προσφάτως στην Βουλή ότι οι νέοι θα πρέπει να έχουν εγγυημένη από το κράτος την χρηματοδότηση των σπουδών τους η οποία θα αποτελεί ταυτόχρονα κίνητρο βελτίωσης για τα ανώτατα ιδρύματα είναι μια κοινωνικά δίκαιη προσέγγιση. Όσοι ανακαλύπτουν σε ανάλογες θέσεις στοιχεία από το περίφημο άρθρο του πρόσφατα εκλιπόντος Μίλτον Φρίντμαν για τον ρόλο του κράτους στην εκπαίδευση ας εξισορροπήσουν το συναίσθημα με το γεγονός ότι ο ίδιος ανήκει στους γεννήτορες της ιδέας για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Η δαιμονοποίηση των απόψεων καθιστά τον διάλογο αληθινά επιζήμιο.
.
Οι υποτεταγμένες απόψεις
Η αέναη παράταση του διαλόγου οδηγεί στον εκφυλισμό του και στην τραγωδία˙ θυμάμαι τους ομηρικούς καβγάδες στα μεγάλα παρατεταμένα οικογενειακά γλέντια όταν η επήρεια του οίνου χαλάρωνε τις συμπεριφορές και απελευθέρωνε ακραία συναισθήματα. Ο θείος Μαρίνος Ελλασίτης και Μακρονησιώτης και ο θείος Γιάννης της ταξιαρχίας του Ρίμινι σε κλάσματα του δευτερολέπτου μετέτρεπαν τη γιορτή σε πανδαιμόνιο προς τέρψη ημών των μικρών που υπομονετικά επί ώρες αναμέναμε την έκρηξη και το θέαμα.
Η δημόσια διαβούλευση για τα εκπαιδευτικά μας δρώμενα για μια ακόμη φορά απέκτησε τα χαρακτηριστικά του αγοραίου θεάματος.
Αλίμονο σ’ εκείνους που επιχειρούν να διατυπώσουν συγκεκριμένες και εξειδικευμένες προτάσεις˙ οι διαπιστώσεις μιας θλιβερής πραγματικότητας και οι προτεινόμενες λύσεις εγείρουν τον καταγγελτικό λόγο απόψεων υποτεταγμένων σε ξεπερασμένα κρατικιστικά ιδεότυπα. Οι καταγγελείς που ποινικοποιούν τις διαφορετικές προτάσεις χωρίς ποτέ να εκφέρουν πειστικό και δομημένο αντίλογο γνωρίζουν πολύ καλά την τεχνική της ακύρωσης μη αρεστών λύσεων.
Οι ίδιοι άνθρωποι που καταγγέλλουν την άλωση του δημόσιου Πανεπιστήμιου από τον αδιόρατο εχθρό της ιδιωτικοποίησης απολαμβάνουν τα δίδακτρα των μεταπτυχιακών και τις παχυλές αντιμισθίες του τρισκατάρατου ιδιωτικού τομέα.
Οι ίδιοι αναλυτές και πολιτικοί που λίγα χρόνια πριν κατήγγειλαν τις εξετάσεις της Β΄ Λυκείου ως εξοντωτικές έρχονται σήμερα να αποδώσουν τις χαμηλές επιδόσεις των τελειοφοίτων στο γεγονός της κατάργησης τους.
Οι ίδιοι επικριτές του συστήματος πρόσβασης που επιτρέπει σε μαθητές με 1,5 στην εικοσάβαθμη κλίμακα και να εισάγονται στο Πανεπιστήμιο, με την ίδια άνεση ένα χρόνο αργότερα επικρίνουν την βαθμολογική βάση.
Οι οπαδοί ενός ιδιότυπου κρατισμού που ονειρεύονται ακόμα τον μηδενισμό της ιδιωτικής συνιστώσας και παθαίνουν αναφυλαξία στις λέξεις «επιχειρηματικότητα», «καινοτομία», «ιδιωτικοποίηση» ανακαλύπτουν με περισσή ευκολία σε μια φορτισμένη συγκέντρωση τα χαρακτηριστικά του κινήματος! Η «γενιά του άρθρου 16» είναι άραγε μια συναισθηματική επίκληση των συνειρμικών αντιστοιχίσεων με την «γενιά του 114 και του 15»;
Οι διαφωνίες που πομπωδώς καταγράφονται στις πορείες, τις διαδηλώσεις και στα παράθυρα των τηλεοπτικών σταθμών αμβλύνονται στις αίθουσες του νηφάλιου διαλόγου και αναδεικνύουν τις δυσκολίες για μια ρεαλιστική πρόταση. Είμαστε όλοι έτοιμοι να σχολιάσουμε τις απόψεις των άλλων και να τις ενοχοποιήσουμε αλλά νιώθουμε παντελώς ανέτοιμοι να διατυπώσουμε δομημένα, βασανιστικά και τεχνοκρατικά την δική μας πρόταση χωρίς να καταφεύγουμε στις γενικότητες και τις αοριστολογίες της ξύλινης γλώσσας.
Ο διάλογος πρέπει να οδηγεί στην λήψη της απόφασης με την ευρύτερη δυνατή συναίνεση και τα κόμματα οφείλουν να προσέλθουν στον διάλογο με προτάσεις και λύσεις.
Διαφορετικά θα οδεύουμε από το «κάτσε καλά Γεράσιμε…» στις ευρηματικές ατάκες του λαϊκισμού «Μαριέττα Γιαννάκου την πορεία άκου˙ και ρώτα τον Αρσένη τι σε περιμένει…».
Τα συνθήματα όμως δεν ακυρώνουν την Μαριέττα και τον Γεράσιμο αλλά την πολιτική στο σύνολό της ως τέχνη του εφικτού˙ κελεύσματα των μετρίων μας μετατρέπουν σε ουραγούς.
Οδός ονείρων, Aριθμός μηδενιστών
Απάντηση στο σχόλιο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου στην Καθημερινή της 13ης Ιουλίου 2006 με τίτλο «Οδός Ονείρων, Αριθμός Μηδέν».
Ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου, ο χαρισματικός αρθρογράφος της Καθημερινής, είχε πάντα το δικαίωμα στο όνειρο, για μια κοινωνία κρατικών λειτουργών κρατικών δικηγόρων, γιατρών, δασκάλων, δημοσιογράφων, διανοουμένων…
Τον θυμάμαι πρωτοετή φοιτητή της Φυσικής Επιστήμης το 1976 να μαγεύει τα μεγάλα ακροατήρια της εποχής με την τέχνη του λόγου, ρίχνοντας στο καναβάτσο τους αναθεωρητές, τον Αλέξη και την Αγγελική που αποτολμούσαν την αμφισβήτηση του ορθού δρόμου και του σοβιετικού μοντέλου.
Το όνειρο, μια δεκαετία αργότερα, έγινε εφιάλτης, ο καθένας βρήκε το δικό του δρόμο της προσφοράς και της αλλοτρίωσης, όμως όλοι μας, ελπίζω σοφότεροι, παροικούμε την Ιερουσαλήμ.
Στο άρθρο του στην Καθημερινή της 13ης Ιουλίου, ο δημοσιογράφος υποκύπτει στην εύκολη καταγγελία του φροντιστηριακού φαινομένου με την τέχνη της υποκριτικής και της διαστρέβλωσης.
«Μία από τις λέξεις που δυσκολεύεται κανείς να μεταφράσει σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή γλώσσα είναι η λέξη φροντιστήριο…». Πώς άραγε, φίλτατε Πέτρο, οι γηγενείς Ενετοί αποκαλούσαν το «Φλαγγινιανόν Φροντιστήριο της Βενετίας» που ιδρύθηκε το 17ο αιώνα ή πώς αποκαλούν σήμερα οι σύγχρονοι Ιταλοί τα φροντιστήρια της Αλταμούρα που με φωτογραφικά ντοκουμέντα μνημονεύει το περιοδικό «Κ» της κυριακάτικης έκδοσης της 2ας Απριλίου;
«Ο θεσμός που καταρρίπτει το μύθο της δωρεάν Παιδείας και σύμφωνα με τη στατιστική υπηρεσία απομυζά 212 ευρώ κατά μέσο όρο από κάθε οικογένεια με παιδιά στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία…»
Την προηγούμενη μέρα του επίμαχου άρθρου, στις 12 Ιουλίου, η Καθημερινή έχει την κύρια άποψη ότι «Δύο προβλήματα έχει η ελληνική “δωρεάν παιδεία”: Δεν είναι ούτε “δωρεάν”, αλλά ούτε και “παιδεία”» και συμπληρώνει (χωρίς να αποδίδει στα φροντιστήρια τον ψόγο): «Στην Ελλάδα όλες οι βασικές υπηρεσίες παρέχονται δήθεν δωρεάν, αλλά οι πολίτες ξέρουν ότι χωρίς τη δική τους οικονομική συμβολή τίποτε δεν μπορούν να επιτύχουν.»
Αν όμως εντρυφήσουμε στις στατιστικές, θα δούμε με απλούς αριθμούς ότι τα νόμιμα φροντιστήρια αποτελούν το μικρό μέρος των εκπαιδευτικών δαπανών (30% σύμφωνα με την ΓΣΕΕ) ενώ εξυπηρετούν το 70% του μαθητικού πληθυσμού που προέρχεται από τις οικονομικά ασθενέστερες τάξεις. Η ποιοτική διερεύνηση αναδεικνύει ως βασικό παράγοντα της «μαύρης παιδείας» τα ιδιαίτερα της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής που εξοντώνουν τον οικογενειακό προϋπολογισμό χωρίς αποτέλεσμα.
Σε ό,τι αφορά την ελληνική πρωτοτυπία, ας δούμε πραγματικά τι συμβαίνει σε όλες τις χώρες που έχουν κλειστό σύστημα πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση˙ το φροντιστήριο είναι διεθνές εκπαιδευτικό φαινόμενο και επιτελεί εξισωτική λειτουργία από την μακρινή Ιαπωνία μέχρι και τη Γαλλία και τη Γερμανία, όπου αναπτύσσονται ραγδαία τα φροντιστήρια, όπως προσφάτως μας πληροφορεί, στις 30 Απριλίου του 2006, η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία.
«Σε αντίθεση με άλλες επενδύσεις, το άνοιγμα ενός φροντιστηρίου δεν προϋποθέτει κάποια πρωτότυπη επιχειρηματική ιδέα ή αξιόλογα κεφάλαια εκκίνησης, αφού αρκούν ένα τεσσάρι, μερικοί μαυροπίνακες και κάμποσα θρανία. Άφθονο, υψηλής ποιότητας εργατικό δυναμικό είναι έτοιμο να δουλέψει σκληρά και φθηνά, ακόμη και χωρίς ασφάλιση.»
Στο άθροισμα των θρανίων και των μαυροπινάκων θα πρέπει να προσθέσει κανένας ως αναγκαία προϋπόθεση λειτουργίας τα παιδιά που επιλέγουν και αξιολογούν καθημερινά το φροντιστήριο και τον δάσκαλο. Τα φροντιστήρια που επιβιώνουν είναι εργαστήρια συστηματικής μάθησης και είναι πλέον σε συντριπτικό βαθμό πολυμετοχικές εταιρείες δασκάλων φροντιστών, που όταν χτυπάει το κουδούνι μπαίνουν στην αίθουσα μαζί με τους άλλους συνεργαζόμενους καθηγητές. Ανασφάλιστη «μαύρη» εργασία υπάρχει καθολικά και αδιατάρακτα στα «ιδιαίτερα», την μυθοπλασία των οποίων ουδείς αγγίζει και ουδείς ελέγχει.
«Η διαιώνιση αυτής της παραπαιδείας αποτελεί, για οποιαδήποτε χώρα που θέλει να λέγεται αναπτυγμένη, μέγα κοινωνικό και πολιτιστικό σκάνδαλο.»
Τα φροντιστήρια είναι νόμιμοι, ποιοτικοί και αξιόλογοι εκπαιδευτικοί οργανισμοί˙ τα αναστήματα που εδώ και 100 χρόνια διακονούν το ελληνικό φροντιστήριο έχουν δώσει εξετάσεις ως συγγραφείς, δάσκαλοι, παιδαγωγοί και κοινωνικοί αγωνιστές σε καιρούς χαλεπούς. Η παραπαιδεία είναι κάθε δραστηριότητα παράδοσης μαθημάτων από παράνομα και μη πιστοποιημένα άτομα και φορείς. Το κοινωνικό και πολιτιστικό σκάνδαλο δεν είναι, φίλτατε συμφοιτητή της Φυσικής, το ιδιωτικό φροντιστήριο, αλλά οι αντιλήψεις του απέραντου κρατισμού που μετεξελίσσει την «δωρεάν παιδεία» σε «δαπανηρή αμάθεια». Όποιος σ’ αυτή τη χώρα κοιτά έναν εκπαιδευτικό φροντιστή και θέλει να βλέπει έναν ελέφαντα έχει δικαίωμα στην οπτασία. Εμείς όμως, οι Έλληνες Εκπαιδευτικοί Φροντιστές, είμαστε υπερήφανοι για το γεγονός ότι, εδώ και έναν αιώνα, λειτουργούμε χωρίς κρατικά επιδόματα και κοιτάμε κατάματα τους έφηβους μαθητές μας, γιατί η ουσιαστική διδακτική σχέση και πράξη υπερβαίνει κάθε νόμιμη αντιπαροχή.
Υ.Γ.: Εν μέσω της συμπλήρωσης των μηχανογραφικών δελτίων που αποτελεί προνομιακό έργο των φροντιστών – γιατί το κράτος, το οποίο γενναίως επιδοτήθηκε για το σκοπό αυτό, απολαμβάνει τη θερινή ραστώνη – οργίζομαι ως δάσκαλος και πολίτης. Το όνειρο όμως του Φώτη να σπουδάσει Πολιτικός Μηχανικός είναι πια γεγονός για το παιδί ενός φτωχού πολύτεκνου οικοδόμου, που τραυματίστηκε θανάσιμα στο γιαπί το χειμώνα, και απαλύνει την οργή μου˙ θα περάσει σίγουρα στην Ξάνθη και είμαι ευτυχισμένος γι’ αυτό.
Συνάντηση στην Πόλη
Τα επίκαιρα προβλήματα της Ρωμέικης Κοινότητας της Πόλης διερεύνησε ένα ξεχωριστό συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στις αρχές Ιουλίου, με πρωτοβουλία του Συνδέσμου Αποφοίτων Ζωγραφείου και την αιγίδα του Οικουμενικού Πατριάρχη.
Στην πιο κρίσιμη καμπή της σύγχρονης ιστορίας της, η Ομογένεια της Πόλης – με την συνδρομή Ρωμιών και Τούρκων ερευνητών και διανοουμένων – κατέγραψε το παρόν και διερεύνησε το μέλλον, με άξονες έρευνας τη δημογραφία, την εκπαίδευση, την κοινοτική οργάνωση και τα κοινοτικά ιδρύματα.
Ταπεινή συμβολή των Ελλήνων Φροντιστών η μελέτη του ζητήματος των μεταλυκειακών σπουδών και ο επαγγελματικός προσανατολισμός των μαθητών των μειονοτικών σχολείων της Πόλης. Για τον σκοπό αυτό πραγματοποιήθηκε έρευνα στις 100 και πλέον ελληνικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην Τουρκία με επιδίωξη την διερεύνηση των προοπτικών απασχόλησης των Ρωμιών και των Αραβόφωνων που αποφοιτούν από τα Λύκεια της Πόλης.
Ο στόχος της έρευνας ήταν να αξιοποιηθούν τα συμπεράσματα και να προταθούν δράσεις, πλαίσια σπουδών και κίνητρα για να περιορισθεί η σχολική διαρροή και η συνεχιζόμενη χωρίς επιστροφή φοιτητική μετανάστευση από την πατρογονική εστία.
Οι εισηγήσεις και οι έρευνες συνέκλιναν στο πόρισμα ότι η επιβίωση των ιστορικών σχολείων της Πόλης συνδέεται πρωτίστως με την παιδαγωγική και διδακτική τους ελευθερία, για να καταστούν ευέλικτα σχολεία διαπολιτιστικής εκπαίδευσης με συνολικό ανασχεδιασμό όλων του των βαθμίδων και ιδιαίτερα των τριών λυκειακών τάξεων.
Βασικές προτεραιότητες και συγκριτικά πλεονεκτήματα πρέπει να αναδειχθούν:
Η πιστοποιημένη διασφάλιση, με την ολοήμερη λειτουργία τους, του τρίγλωσσου Ελληνικά, Τουρκικά, Αγγλικά και στην περίπτωση των Αραβόφωνων τα Αραβικά.
Η πιστοποιημένη εξοικείωση των αποφοίτων με τις νέες τεχνολογίες και τις δεξιότητες της πληροφορικής.
Η προσέγγιση των εξεταστικών δεδομένων του συστήματος πρόσβασης στην Τουρκία η ύλη και ο τρόπος εξέτασης με το σύστημα των ερωτήσεων πολλαπλής επιλογής (SAT) πρέπει να διατρέχει τη λυκειακή βαθμίδα.
Η πρόταση των Ελλήνων Φροντιστών για εισαγωγή των Ρωμιών αποφοίτων σε Τουρκικά Πανεπιστήμια, Δημόσια και Ιδιωτικά, κατά το πρότυπο της ευεργετικής νομοθεσίας που ισχύει εν Ελλάδι για τα παιδιά της μουσουλμανικής μειονότητας με προκαθορισμένο ελάχιστο βαθμολογικό όριο. Η επίκληση της αρχής της νέας αμοιβαιότητας είναι εφικτή και αναγκαία και μπορεί να συνδυασθεί με πλαίσιο χρηματοδότησης των σπουδών των οικονομικά ασθενέστερων σε ιδιωτικά πανεπιστήμια, μια πρόταση που επαρκώς τεκμηριώνεται.
Το κυοφορούμενο παρατηρητήριο των Ρωμιών της Πόλης, το Πατριαρχείο, οι Κοινότητες, τα Λύκεια και οι εθελοντές, άτομα και οργανώσεις, μπορούν να ξεκινήσουν εδώ και τώρα ένα διαρκές φόρουμ με στόχο μια ρεαλιστική πρόταση Παιδείας και Εκπαίδευσης σε ορατό χρόνο.
Παράλληλα, οι Έλληνες Εκπαιδευτικοί Φροντιστές ως δάσκαλοι με ιδιαίτερες ευαισθησίες στα ζητήματα της ελευθερίας της διδασκαλίας, που συχνά εμποδίζεται από το κρατικό πλαίσιο, προχωράμε στη σύνταξη μνημονίου συνεργασίας με τους Τούρκους Φροντιστές για την αμοιβαία υποστήριξη των υποψηφίων των θρησκευτικών μας μειονοτήτων με τη λογική της συνταγματικής ισονομίας και την ανάγκη των ίσων ευκαιριών πρόσβασης στη γνώση για όλους.
Το αισιόδοξο μήνυμα του συνεδρίου είναι ασφαλώς ότι η ανάπλαση θα έρθει από την κοινωνία και την οικονομία και όχι από την φοβισμένη και ενίοτε άτολμη πολιτεία. Το κουδούνι στο Ζωγράφειο θα χτυπάει στο μέλλον για περισσότερους μαθητές!
Για να κατεβάσετε την παρουσίαση της συνάντησης κάντε κλικ εδώ