Category: ΑΡΘΡΑ ΓΙΑ ΤΗ ΠΑΙΔΕΙΑ

Με τον ήλιο τα μπάζω, με τον ήλιο τα βγάζω, τι έχουν και ψοφάνε τα έρμα; Με το μείζον ζήτημα της ποιότητας της προσφερόμενης παιδείας (συνολικά, όχι μόνο της τριτοβάθμιας, που δείχνει να συγκεντρώνει το ενδιαφέρον των εκάστοτε ηγετών μας) να κυριαρχεί στην επικαιρότητα τα πολλά τελευταία χρόνια, με έναν «διάλογο» να… σέρνεται (αφού ξεκίνησε από «μηδενική βάση» μηδενίζοντας το κοντέρ των όσων θετικών τυχόν έγιναν την πρώτη 4ετία της κυβέρνησης, στο πλαίσιο της πολυδιαφημισμένης «εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης»!), χωρίς ορατό τέλος για να αρχίσουν να τρέχουν οι αλλαγές, διαβάζεις το ρεπορτάζ των εφημερίδων και μένεις έκπληκτος: αλλαγές… «επί του πιεστηρίου» σε νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας, επειδή (μεταξύ άλλων) επισημάνθηκαν λέει φωτογραφικές διατάξεις για να μπει σε πανεπιστήμιο συγκεκριμένο άτομο, με διασταλτική ερμηνεία της ρύθμισης που προβλέπει πάσχοντες από συγκεκριμένες ασθένειες να μπορούν να εισέρχονται στα ΑΕΙ χωρίς εξετάσεις!

Δεν φθάνει που με ό,τι ίσχυε πριν από το νέο νομοσχέδιο «λόγω ασθενείας» μπορούσαν να εισαχθούν σε κάθε τμήμα ΑΕΙ το 3% του συνόλου των θέσεων, το συγκεκριμένο νομοσχέδιο αυξάνει αυτό το ποσοστό από το 3% στο 5%. Με όλο τον σεβασμό σε παιδιά που όντως δοκιμάζονται από σοβαρές ασθένειες, υποθέτουμε πως αφού η συγκεκριμένη ιδιότητά τους δεν τους καθιστά αδύνατη τη φοίτηση –παραδόσεις, εξετάσεις κ.λπ.– στα πανεπιστήμια, δεν καθιστά προβληματική και τη συμμετοχή τους στις πανελλαδικές εξετάσεις. Κατανοούμε απόλυτα κάποιες ασθένειες να συνιστούν αιτία μεταγραφής των πασχόντων παιδιών από περιφερειακά ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα σε αντίστοιχα όπου βρίσκεται η οικογένειά τους. Η εξαίρεση από τη διαδικασία των εξετάσεων, όμως;

Και έπειτα, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας; γνωστά τα «σκανδαλάκια» με παράνομες μεταγραφές που έγιναν μέσω του… «κυκλώματος» που επί χρόνια υπάρχει και θριαμβεύει, με τη «βιομηχανία» έκδοσης πλαστών πιστοποιητικών (ακόμη και ιατρικών!), που όλοι αναγνωρίζουν ότι υπάρχει αλλά κανείς δεν τσακίζει. Σε μια χώρα που κατέχει το… πανευρωπαϊκό ρεκόρ «συντάξεων λόγω αναπηρίας» (μιλάμε για προκλητικά ρουσφέτια, που γίνονται… διακομματικά και διαχρονικά, δεκαετίες ολόκληρες!) που όχι μόνο «γονατίζει» τα ασφαλιστικά ταμεία, αλλά συνιστά και προκλητική περιφρόνηση των πραγματικά αναπήρων, μόνο εύλογο είναι αυτές οι «ευνοϊκές» ρυθμίσεις (και οι επεκτάσεις τους με… κάθε νέα κυβέρνηση!) που αποφασίζονται να προκαλούν εύλογες υποψίες…

Στο ρεπορτάζ της «Κ» επώνυμα και ανώνυμα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας κατήγγειλαν το «κύκλωμα», μίλησαν ευθέως «για κάποιους που θα πλουτίσουν», πρότειναν –ως τελευταία γραμμή άμυνας– τη δημιουργία, επιτέλους, μιας κεντρικής αρχής που θα ελέγχει τις αιτήσεις εισδοχής λόγω αναπηρίας, και όχι το κάθε ίδρυμα να εξετάζει τις «δικές» του αιτήσεις, διευκολύνοντας το όργιο της ρουσφετολογίας και του παράνομου πλουτισμού!

Και έπειτα, βρε αδερφέ, γιατί αυτό το (ακατανόητο – αλλά ας πούμε «έστω») 3% των εισερχομένων κάθε χρόνο στα ΑΕΙ χωρίς εξετάσεις «λόγω ασθενείας» να γίνει… 5%; Με πρόχειρους υπολογισμούς, αν ας πούμε κάθε χρόνο μπαίνουν στα ΑΕΙ 70.000 νέα παιδιά, το 5% σημαίνει ότι έχουμε κάθε χρόνο… 3.500 νέους «βαριά ασθενούντες» – και μόνο στο επίπεδο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης! Εμ, τότε τούτη η χώρα στην οποία ζούμε δεν είναι χώρα με… 5% «βαρέως ασθενούντα» παιδιά και 20% συνταξιούχους «λόγω αναπηρίας» – είμαστε σε… καροτσάκι και οδεύουμε τάχιστα για την εντατική!

Αποσπασματικά, με μικροπολιτικάντικα κριτήρια, δίχως την παραμικρή διάθεση ρήξης και εκ βάθρων αναδιοργάνωσης αντιμετωπίζει την παιδεία (άλλο που στα λόγια την αναγνωρίζει ως «άμεση εθνική προτεραιότητα»!) διαχρονικά το πολιτικό σύστημα. Οι τόσες και τόσες «μεταρρυθμίσεις» που έχουν γίνει τα 20 τελευταία χρόνια (όχι μόνο κάθε φορά που άλλαζε κόμμα στην εξουσία, όχι μόνο κάθε φορά που άλλαζε κυβέρνηση του ίδιου κόμματος, αλλά και… σε κάθε ανασχηματισμό υπουργού Παιδείας!) από μόνες τους αποδεικνύουν πως… καμιά δεν έγινε με σοβαρότητα και υπευθυνότητα – γι’ αυτό και ελάχιστες είναι εκείνες που «κάτι» προσέφεραν.

Και να σκεφθεί κανείς (για να μείνουμε μόνο στην τριτοβάθμια) ότι ως χώρα διαθέτουμε τη… μεγαλύτερη αναλογία ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στον κόσμο: 1,6 ΑΕΙ ανά ένα εκατομμύριο κατοίκων έχουν οι ΗΠΑ (με την πρωτοπορία στην πανεπιστημιακή έρευνα και εκπαίδευση!), 2,4 ΑΕΙ ανά εκατομμύριο κατοίκων η Ε.Ε. και η Ελλάδα, παρακαλούμε, 3,6 ΑΕΙ ανά εκατομμύριο κατοίκων! Το τι «βγαίνει» από αυτά, είναι άλλο ζήτημα – αυτό που ενδιαφέρει το εκάστοτε γκουβέρνο είναι να ψηφοθηρεί και να ρουσφετολογεί με το… «κάθε πόλη και πανεπιστήμιο, κάθε χωριό και σχολή»! Τα χάλια μας…

Οι φωτογραφικές διατάξεις της νεοελληνικής κουτοπονηριάς καλά κρατούν στη σύγχρονη Ελλάδα και κονιορτοποιούν την πολιτική αξιοπρέπεια στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Δείτε το χτεσινό ρεπορτάζ της Καθημερινής που μας θυμίζει την  ανίατη ασθένεια των προσωπικών εξυπηρετήσεων.

Μια μορφή… κολίτιδας γίνεται το «διαβατήριο» για εισαγωγή χωρίς εξετάσεις στα ΑΕΙ. Αυτό κατήγγειλε χθες η ηγεσία της ομοσπονδίας των πανεπιστημιακών (ΠΟΣΔΕΠ), λέγοντας ότι στο νομοσχέδιο για τα ΤΕΙ υπάρχει «φωτογραφική» διάταξη (άρθρο 37) με την οποία επιχειρείται να εξυπηρετηθεί συγκεκριμένο άτομο.

Ειδικότερα, η νόσος του Crohn προστίθεται στη λίστα των ασθενειών, οι πάσχοντες από τις οποίες μπορούν να εγγραφούν χωρίς εξετάσεις στα ΑΕΙ. Πρόκειται για μία σπανίας μορφή κολίτιδας, ασαφούς αιτιολογίας. Πηγές της «Κ» συνηγόρησαν υπέρ της άποψης της ΠΟΣΔΕΠ ότι το ΥΠΕΠΘ θέλει να εξυπηρετήσει συγκεκριμένο λόγο, αναφέροντας τα ακόλουθα:

– Ενώ προστίθεται η νόσος του Crohn στη λίστα με τις ασθένειες, απουσιάζει η ελκώδης κολίτιδα, που θεωρείται συγγενής της νόσου του Crohn.

– Οι βαριές μορφές της νόσου του Crohn ήδη περιλαμβάνονται στις ασθένειες του καταλόγου για ελεύθερη εισαγωγή.

– Καθώς η νόσος του Crohn είναι ασαφούς αιτιολογίας τα πιστοποιητικά δίνονται πολύ εύκολα από τους γιατρούς.

Εντονες ενστάσεις διατυπώνονται και για την αύξηση των θέσεων της ελεύθερης εισαγωγής λόγω ασθενείας από το 3% στο 5% επί του συνόλου των θέσεων σε κάθε Τμήμα. «Θα διαλύσουν το σύστημα, καθώς τα πανεπιστήμια θα πλημμυρίσουν από αιτούντες. Από την άλλη, κάποιοι που εκδίδουν πιστοποιητικά θα θησαυρίσουν», ανέφερε στην «Κ» πρύτανης αθηναϊκού πανεπιστημίου.

Όπως ανέφερε ο ειδικός γραμματέας της ΠΟΣΔΕΠ, καθηγητής Ιατρικής κ. Παύλος Σακκάς, πρέπει να αλλάξει το σύστημα της επιλογής εισακτέων λόγω ασθενείας. «Πρέπει να οργανωθεί μία κεντρική αρχή για όλα τα ΑΕΙ και όχι όπως σήμερα, που κάθε ίδρυμα εξετάζει τις δικές του αιτήσεις. Έτσι είναι πιο εύκολες οι ρουσφετολογικές ρυθμίσεις», τόνισε ο κ. Σακκάς. «Θυμάμαι υποψήφιο που παρουσιάστηκε ως διαβητικός. Όταν του ζήτησα να πάει στην Ιατρική Σχολή για να του κάνουν την ένεση –στο πλαίσιο της συνήθους θεραπείας– αυτός απεχώρησε. Έμαθα ότι υπέβαλε αίτηση εισαγωγής σε άλλο ΑΕΙ», ανέφερε χθες στην «Κ» πανεπιστημιακός, καταδεικνύοντας ότι υποψήφιοι κάνουν αιτήσεις με πλαστά πιστοποιητικά.

Τέλος, λίγο πριν από την ψήφιση του νομοσχεδίου επί της αρχής, ο υπουργός Παιδείας απέσυρε το άρθρο 24, το οποίο, σύμφωνα με την καταγγελία της ΠΟΣΔΕΠ, «φωτογράφιζε» διδάσκοντα σε ΤΕΙ, ο οποίος μετά την ψήφιση του νόμου θα μπορούσε, λόγω προϋπηρεσίας, να γίνει καθηγητής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.

Η ανύπαρκτη δασκάλα Terra Computerata απάντησε με τον εξαιρετικό της λόγο στην «πρόχειρη» Άννα η οποία με τη βιασύνη της νεοφώτιστης προσέτρεξε στην καταγγελία. Μακάρι να είχε η ελληνική εκπαίδευση πολλές δασκάλες ανύπαρκτες όπως η Τερέζα. Μακάρι να είχε και η πολιτική φρένο και λογική. Δείτε τη φοβερή απάντηση της Τερέζας στα σημερινά Νέα και επισκεφτείτε το blog της https://blogs.sch.gr/tgiakoum/  αλλά και το παλιότερο www.netschoolbook.gr για να δείτε ένα από τα διαμάντια της δημόσιας εκπαίδευσης. Μπράβο Τερέζα!

Η κ. Τερέζα Γιακουμάτου, δασκάλα, γράφει για την ομιλία της κ. Άννας Διαμαντοπούλου σχετικά με την τάξη του μέλλοντος και τη δήλωσή της:

«”Προχειρότητα και επιχείρηση εξαπάτησης των πολιτών στήθηκε πριν από μία εβδομάδα σε ένα κτίριο που δεν έχει ρεύμα, μια τάξη χωρίς δασκάλους, μια τάξη χωρίς παιδιά”.

Συμβαίνει να είμαι η ανύπαρκτη δασκάλα.

Συμβαίνει να έχω λάβει μέρος σε άλλες δυο- τρεις τέτοιες επιδείξεις, όταν κυβέρνηση ήταν η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση. Στην πρώτη, θύμα της εξαπάτησης ήταν η επίτροπος της Ε.Ε. κ. Βίβιαν Ρέντινγκ, η οποία μάλιστα μετά το πέρας αυτής της σκηνοθεσίας είχε μιλήσει για “money well spent”. Τότε έτρεχε ακόμα το πρόγραμμα “Οδύσσεια”, μόλις όμως τελείωσαν τα ευρωπαϊκά κονδύλια, τα εργαστήρια εγκαταλείφθηκαν, μετατράπηκαν σε πληροφορικής και οι επιμορφωτές κλειδωθήκαμε απ΄ έξω. Κοινώς φάγαμε πόρτα. Για να μπούμε στο εργαστήριο έπρεπε να συμπληρώσουμε πέντε- έξι έντυπα και να κάνουμε ρεβεράντζες στον συνάδελφο. Σε εκείνη τη σκηνοθεσία είχαμε αναστατώσει δύο σχολεία. Το 2ο Λύκειο Υμηττού και την Ιωνίδειο για εναλλακτική λύση. Τα δύο σχολεία βάφτηκαν εν μια νυκτί, η διδασκαλία σχεδιάστηκε και γίνονταν πρόβες για μία εβδομάδα με τους μαθητές. Τουλάχιστον αυτή τη φορά στη Ριζάρειο δεν ταλαιπωρήθηκαν μαθητές.

Βottom line: όσο οι νέες τεχνολογίες πουλάνε σαν σύνθημα, οι πολιτικοί θα το εκμεταλλεύονται. Το θέμα είναι ότι δεν είναι πια και τόσο νέες. Όσο σκεφτόμαστε με τη λογική της αρπαχτής και στήνουμε προγράμματα επιμόρφωσης 48, 96 ωρών αντί να φτιάξουμε μόνιμες δομές επιμόρφωσης, αυτοκαταδικαζόμαστε σε καθυστέρηση και υπονομεύουμε το μέλλον των δύο τουλάχιστον- επόμενων γενεών. Τη λύση την έχουμε υποδείξει σε τουλάχιστον 100 πρωτοκολλημένα έγγραφα προς την ηγεσία του ΥΠΕΠΘ. Τώρα και σε blog που μας αφορά. Αν θέλουμε να γίνει κάτι, θα πρέπει να δημιουργηθούν κέντρα παιδαγωγικής υποστήριξης (για οργάνωση ενδοσχολικών επιμορφώσεων, συμβουλευτική, δειγματικές διδασκαλίες, δανεισμό πολυμέσων, συντήρηση εκπαιδευτικής πύλης με αξιολογημένο εκπαιδευτικό λογισμικό και εφαρμογές, τηλεκπαίδευση κ.λπ.) σε κάθε διεύθυνση για διδασκαλία με ΤΠΕ ή/και media. Θα πρέπει να σταματήσει η κοροϊδία των πιστοποιήσεων ανά δύο χρόνια. Μόλις βγαίνει καινούργια προκήρυξη οι επιμορφωτές αποκτούν τον τίτλο τού τέως και καλούνται σε εξετάσεις. Έτσι αντί να διευρύνουμε το σώμα των επιμορφωτών, χάνουμε τους απαυδισμένους. Με την επιμόρφωση Β΄ επιπέδου φτιάχτηκαν 400 επιμορφωτές. Οι μισοί δεν αξιοποιήθηκαν ποτέ. Αν γινόταν μία πρόβλεψη για μείωση του ωραρίου τους θα συντηρούσαμε το Σώμα και ίσως κάποιοι κάπου να ανακάλυπταν έναν τρόπο εμπλουτισμού της διδασκαλίας τους. Κόστος σχεδόν μηδενικό».

«Ασχολούμενος πολλά χρόνια με την Παιδεία μας σε όλες τις βαθμίδες, τελευταία δε- λόγω τού Εθνικού Διαλόγου- περισσότερο εντατικά και σε μεγαλύτερη έκταση και βάθος, διαπιστώνω- όχι για πρώτη φορά ούτε καν πρώτος- ορισμένες έκδηλες αδυναμίες, που αν δεν αρθούν δεν θα μπορέσει ποτέ να ορθοποδήσει η Εκπαίδευσή μας. Θα αναφερθώ επιγραμματικά σ΄ αυτές, σε ό,τι θα μπορούσε να ονομασθεί «τα εννιά κακά τής Παιδείας μας», αφήνοντας για επόμενο κείμενό μου τους τρόπους αντιμετώπισής τους.

1. Έχουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν αξιολογείται! Δεν γνωρίζουμε δηλαδή με υπεύθυνο, επιστημονικό, συστηματικό και επαναλαμβανόμενο τρόπο τις αδυναμίες και τις δυνάμεις τού συστήματος με το οποίο μορφώνουμε τα παιδιά μας. Έτσι δεν μπορούμε να παρεμβαίνουμε διορθωτικά και να το βελτιώνουμε. Λειτουργούμε, κατά κανόνα, εμπειρικά. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα βαδίζει από χρόνια σχεδόν με αυτόματο πιλότο!

2. Έχουμε τους εκπαιδευτικούς μας ανεπαρκώς καταρτιζόμενους στα Πανεπιστήμιά μας και σπανίως επιμορφωμένους στην Εκπαίδευση. Δεν τους ετοιμάζουμε δηλαδή όσο και όπως πρέπει για εκπαιδευτικούς στα πανεπιστήμιά μας κι αφού μπουν στην Εκπαίδευση δεν υπάρχει τακτική, περιοδική, υποχρεωτική επιμόρφωση, κατάλληλα οργανωμένη και με παροχή κινήτρων. Ακατάρτιστος και ανεπιμόρφωτος εκπαιδευτικός (σε συνδυασμό με τις αδυναμίες τού εκπαιδευτικού μας συστήματος) δεν εγγυάται καμιά ποιότητα στην Παιδεία μας…

3. Έχουμε μια Τεχνική- Επαγγελματική Εκπαίδευση εκπαιδευτικά και κοινωνικά απαξιωμένη. Φαίνεται σαν να τη θεωρούμε κατάλληλη μόνο για παιδιά ενός κατώτερου Θεού! Αποτέλεσμα: η συσσώρευση υποψηφίων για σπουδές στα Πανεπιστήμια και, κατ΄ επέκταση, οι στρατιές ανέργων, υποαπασχολουμένων και υπαμειβομένων πτυχιούχων.

4. Έχουμε «πετύχει» μια γενικότερη κοινωνική απαξίωση τού δασκάλου. Η ελληνική κοινωνία δεν εμπιστεύεται τον δάσκαλο, όπως άλλωστε δεν εμπιστεύεται τον δικαστή, τον παπά, τον γιατρό, τον δημόσιο υπάλληλο κ.ά. Η αναξιοπιστία αυτή οδηγεί στην αναζήτηση όλο και περισσότερων δικλίδων ασφαλείας. Ετσι φτάσαμε σ΄ ένα αδιάβλητο μεν αλλά αναξιόπιστο και απάνθρωπο σύστημα εξετάσεων για τα πανεπιστήμια που από τη μια υπονόμευσε την έγκυρη φυσική αξιολόγηση τού μαθητή από τους δασκάλους του μέσα στο σχολείο κι από την άλλη μετέτρεψε το Λύκειο σε φροντιστήριο, χωρίς μάλιστα να εμπιστεύεται τη δουλειά που γίνεται σ΄ αυτό.

5. Έχουμε το φροντιστήριο να παίζει τον ρόλο τού Λυκείου και, στην πράξη, να υποκαθιστά το Σχολείο σε βαρύτητα, αξιοπιστία και φοίτηση. Από τη στιγμή που μια καίρια αυτοτελή μορφωτική βαθμίδα που ήταν το Λύκειο τη μετατρέψαμε σε προπαρασκευαστικό για τα Πανεπιστήμια σχολείο (χωρίς όμως να μετράει η φοίτηση και η επίδοση των μαθητών σ΄ αυτό!..), στρέψαμε τους μαθητές σ΄ ένα άλλο προπαρασκευαστικό «σχολείο», το φροντιστήριο, το οποίο- με όρους ιδιωτικής οικονομίας- λειτουργεί καλύτερα από το δημόσιο σχολείο και κατάφερε μάλιστα να γίνει και θεσμός!

6. Έχουμε ένα ξεπερασμένο εκπαιδευτικό σύστημα σχολείου, το οποίο απωθεί τους μαθητές (σχετική έρευνα έχει δείξει ότι οι μαθητές μας αισθάνονται αδιαφορία, καταπίεση, πλήξη έως απογοήτευση από το σχολείο!). Δεν αγαπούν οι μαθητές μας το σχολείο ούτε θέλουν να βρίσκονται σ΄ αυτό, γιατί πιστεύουν ότι όπως λειτουργεί δεν τους προσφέρει τίποτε ενδιαφέρον και σημαντικό για τη ζωή τους.

7. Έχουμε μεγάλες εκπαιδευτικές ανισότητες στη σχολική μας εκπαίδευση. Σχολεία χωρίς ή με εναλλασσόμενους δασκάλους, με εξαιρετικά ανόμοιες και αβοήθητες μαθητικές ομάδες, σχολεία διοικητικώς ανοργάνωτα και εκπαιδευτικώς ανυποστήρικτα. Σχολεία στο έλεος τού Θεού που λειτουργούν με τον πατριωτισμό κάποιων δασκάλων.

8. Έχουμε μια Πολιτεία που διαχρονικά στην Παιδεία και στον πολιτισμό δεν δίνει καμιά προτεραιότητα, όπως φαίνεται και από τα οικονομικά μεγέθη που διαθέτει στον Προϋπολογισμό. Παιδεία και πολιτισμός όχι μόνο έχουν διαχωρισθεί στη συνείδησή μας, αλλά έχουν υποβαθμισθεί θεσμικά, οικονομικά και κοινωνικά, με αποτέλεσμα να έχουν συσσωρευθεί με τον καιρό όγκοι προβλημάτων, τα οποία έχουν τελικά καταστεί και δυσεπίλυτα.

9. Έχουμε μια Παιδεία που, σε πολιτικό-κομματικό επίπεδο, είναι «πεδίο συγκρούσεων» αντί να αποτελεί «πεδίο συγκλίσεων». Σε όλες τις προηγμένες χώρες, αν υπάρχει ένα πεδίο που προχωρεί με σύγκλιση απόψεων, με συμπληρωματικότητα και με αμοιβαίες υποχωρήσεις, είναι η Παιδεία. Στη χώρα μας αποτελεί αντιθέτως πεδίο τεχνητού και αδικαιολόγητου κομματικού ανταγωνισμού, με ανυπολόγιστο κόστος για την ανάπτυξη τού τόπου σε όλα τα επίπεδα (κοινωνικό, οικονομικό, εθνικό).

Οι στρεβλώσεις, που πολύ αδρομερώς περιέγραψα, έχουν τόσο εδραιωθεί στη συνείδηση τού κόσμου, ώστε όταν μιλάς για μια δραστική συνολική αντιμετώπισή τους, σε κοιτούν ανήσυχα, ενίοτε τρομαγμένα, άλλοτε δύσπιστα, συχνά συγκαταβατικά, συμφωνώντας ωστόσο όλοι ανεξαιρέτως- να το πούμε κι αυτό- ότι είναι ανάγκη να γίνουν. Ενοχλεί ίσως όλους μας το ξεβόλεμα… Αλλά έχουμε άλλη διέξοδο ή άλλα περιθώρια; »

Υ.Γ. ιστολογίου · εν μέσω μηχανογραφικών δεν έχουμε σχολιάσει σημαντικά ζητήματα του κλάδου όμως οσονούπω θα επανέλθουμε δριμύτεροι…

Δύο καθηγητές στην Κίνα συνελήφθησαν επειδή πούλησαν σε μαθητές λυκείου ηλεκτρονικές συσκευές με ακουστικά από τις οποίες θα τους έδιναν τις απαντήσεις για τα θέματα των εισαγωγικών εξετάσεων στο πανεπιστήμιο, μετέδωσε την Πέμπτη το πρακτορείο Νέα Κίνα.

Οι δύο καθηγητές από την επαρχία Τζιλίν της βορειοανατολικής Κίνας πούλησαν τις συσκευές έναντι μεγάλου ποσού στους γονείς των μαθητών, υποσχόμενοι ότι θα τους έχουν έτοιμες τις απαντήσεις στα θέματα των εξετάσεων που διεξήχθησαν από τις 7 ως τις 9 Ιουνίου. Το πρακτορείο δε διευκρινίζει που βρήκαν τα θέματα οι καθηγητές.

Ο Λίου Γιανχούα και ο Χε Σουζίε πούλησαν συνολικά 27 συσκευές έναντι 400.000 γιουάν (42.000 ευρώ). Όμως δεν πρόλαβαν να δείξουν το πόσο αποτελεσματικές είναι οι συσκευές αυτές αφού συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν σε φυλάκιση τριών χρόνων.

Περίπου δέκα εκατομμύρια μαθητές δίνουν κάθε χρόνο εξετάσεις για τα πανεπιστήμια της χώρας. Οι κινεζικές αρχές ανακοίνωσαν φέτος ότι ενισχύουν τα μέτρα κατά της απάτης στις εισαγωγικές εξετάσεις. Και για τους θιασώτες του αριστερού κρατισμού να υπενθυμίσουμε ότι στην κομμουνιστική Κίνα λειτουργούν ιδιωτικά και κρατικά φροντιστήρια ενώ τα ιδιαίτερα ανθούν στην κομματική νομενκλατούρα. 

Αν λάβουμε υπόψιν μας ότι φέτος στην έκθεση «ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ 2009» παρουσίασαν τα προγράμματά τους δεκάδες κινέζικα πανεπιστήμια δεν θα αργήσει η ώρα που ατρόμητοι Έλληνες θα εκδράμουν ως μετανάστες φοιτητές στα αγγλόφωνα τμήματα της αχανούς χώρας. Η απαγόρευση της ιδιωτικής τριτοβάθμιας στην περήφανη χώρα μας αναδεικνύει τη φυλετική καθαρότητα και πίστη στα ιδανικά του πατριωτικού κρατισμού.

Θα στέλνουμε τα παιδιά μας στα κινέζικα πανεπιστήμια με την ελπίδα κάποιοι επιτήδειοι να τους πουλήσουν φθηνά διπλώματα, master και ντοκτορά όπως συνέβαινε στις γειτονικές χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού τις μεταπολιτευτικές δεκαετίες.