Category: ΑΡΘΡΑ ΓΙΑ ΤΗ ΠΑΙΔΕΙΑ

Το Νέο Λύκειο που ξεκίνησε για τους μαθητές της Α’ τάξης πριν από λίγες μέρες με τα πολλών εμποδίων, άνευ βιβλίων, εν μέσω καταλήψεων, και με αναπάντητα πολλά ερωτήματα αναφορικά με τη λειτουργία του δεν μπορεί, παρ’ όλα αυτά, παρά να εκπέμπει ένα μήνυμα ελπίδας στην πολύπαθη παιδεία μας. Η μέγιστη καινοτομία της ερευνητικής εργασίας ταράζει ήδη την χρόνια λυκειακή αδράνεια. Ο προσεκτικός σχεδιασμός και το ξεχωριστό επιμορφωτικό υλικό που παρουσιάστηκε σε υψηλού επιπέδου σεμινάρια επιμόρφωσης των καθηγητών για το project υπογράμμισαν την αξία της ομαδοσυνεργατικής μάθησης. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό το δημόσιο σχολείο να εισάγει τέτοιες καινοτομίες που απαιτούν την υπέρβαση των καθιερωμένων και βολικών ρόλων των δασκάλων του σε μια περίοδο που ο δημόσιος τομέας βάλλεται πανταχόθεν για ραθυμία και ραστώνη. Το project κινητοποιεί με τη διεπιστημονική του θεματολογία καθηγητές και μαθητές, διαφοροποιεί το σχολείο και εξουδετερώνει από τις πρώτες μέρες της λειτουργίας του τις αιτιάσεις και τις φοβίες των μονίμως αντιδραστικών. Η κρίση την οποία πανδήμως η χώρα βιώνει δε θα αφήσει ανεπηρέαστη ούτε την κρατική ούτε την ιδιωτική παιδεία και ασφαλώς θα αφυπνίσει όλους τους εκπαιδευτικούς ενός εφησυχασμένου συστήματος. Το Νέο Λύκειο της πολύωρης διδακτικής ενασχόλησης με τα βασικά μαθήματα των νέων Πανελλαδικών Εξετάσεων στις δύο τελευταίες τάξεις αλλά και η λειτουργία ενός φροντιστηρίου μέσα σε πρωινό σχολείο με τα περίφημα μαθήματα της εμβάθυνσης θα επηρεάσει αναμφίβολα και το καθιερωμένο απογευματινό ιδιωτικό φροντιστήριο που θα πρέπει να επαναεπιβεβαιώσει το ρόλο του. Η πολιτική ηγεσία και οι οραματιστές του Νέου Σχολείου οφείλουν όμως, εδώ και τώρα, απαντήσεις σε καίρια ζητήματα που δεν έχουν αποσαφηνιστεί. Η βαθμολογία ποιών τάξεων θα προσμετράται και σε ποιο βαθμό για την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο; Πώς θα διασφαλίζεται το αδιάβλητο και το αξιόπιστο των αξιολογήσεων προαγωγής και απόλυσης των μαθητών; Η ύλη των νέων Πανελλαδικών δοκιμασιών του 2014 θα υπερβαίνει την ύλη των διδασκομένων μαθημάτων της τελευταίας τάξης; Τα νέα αναλυτικά προγράμματα της Β’ και της Γ’ Λυκείου θα ανακοινωθούν εγκαίρως για να επιτρέψουν τη συγγραφή νέων βιβλίων; Τι ακριβώς θα συμβεί με το κοινωνικά αναγκαίο Τεχνολογικό Λύκειο; Οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα πρέπει να δοθούν χωρίς καμία χρονοτριβή. Ταυτόχρονα, πρέπει να οριστεί το νέο σύστημα πρόσβασης σε όλες του τις λεπτομέρειες. Με τον τρόπο αυτό η Πολιτεία θα επιδείξει σεβασμό στην προσπάθεια των νέων και θα αποκαταστήσει την ηρεμία που χρειάζεται η Παιδεία μας. Οι άγνωστοι και συχνά μεταβαλλόμενοι κανόνες ενισχύουν την ανασφάλεια των μαθητών και των γονέων και δεν υπηρετούν την οικονομία της γνώσης η οποία αποτελεί τη μόνη ελπίδα όχι μόνο της χώρας μας αλλά και ολόκληρης της Γηραιάς Ηπείρου. Το Νέο Λύκειο εκτός από τις ευχές και τα όνειρα όλων μας χρειάζεται τον άμεσο και ολοκληρωμένο σχεδιασμό αντί της συνήθους προχειρότητας και πρωτίστως τη σοβαρότητα ως πολιτική αρετή με μηδενικό οικονομικό κόστος.

Ο Στέλιος Ράμφος στην εκπληκτική του ομιλία στο
TED στην οποία υπογραμμίζει τον πολιτισμό των δικαιωμάτων παρά των υποχρεώσεων στη χώρα μας.

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος όταν γράφει στην Καθημερινή την εν πολλοίς ορθή πλην όμως τετριμμένη ανάλυση περί των παθογενειών της κοινωνίας και της πολιτικής, οφείλει να γίνει περισσότερο κατανοητός. Όταν μάλιστα αναφέρεται στην παραπαιδεία και στην προσπάθεια κάποιων να της δώσουν και αναπτυξιακή διάσταση τι ακριβώς εννοεί; Μήπως εννοεί το γεγονός ότι οι φροντιστηριακές επιχειρήσεις σε ελάχιστα προγράμματα ήταν επιλέξιμες; Εμείς το έχουμε γράψει πολλές φορές ότι η κρατική σοβιετικού τύπου ιδεολογία βρήκε τους καλύτερους μαθητές της στην καθόλου φιλελεύθερη συντηρητική παράταξη. Η πάλαι ποτέ δεξιά σοσιαλμανία της πρώτης μεταπολίτευσης εξελίχθηκε σε απόλυτο δεξιό κρατισμό που δεν μπορεί πλέον να αποβληθεί από το πολιτικό σώμα της παρακμής. Σύντροφε Μάξιμε, αν παρ’ ελπίδα εννοείς ως παραπαιδεία τα φροντιστήρια και αν ως άλλος Σιούφας αδυνατείς να κατανοήσεις ότι οι δάσκαλοι των φροντιστηρίων προσθέτουν αξία στην παιδεία, τότε φοβάμαι ότι ο πολιτικός σας σχεδιασμός μάλλον στερείται λογικής. Τα νόμιμα φροντιστήρια δεν ανήκουν και δεν θέλουν να ανήκουν σε κανένα σύστημα κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας όπως αυτή εκφράστηκε μέχρι σήμερα. Τα φροντιστήρια επιλέγονται και επιβιώνουν χωρίς καμία κρατική αρωγή και με δεδομένο και διαχρονικό το σύμπλεγμα της κρατικής παιδείας στην κοινωνική στήριξη που απολαμβάνουν.
Υ.Γ. Αν ο κ. Χαρακόπουλος ως παραπαιδεία εννοεί τη διορισμένη και αδιόριστη πλανόδια αγορά των μαθημάτων, τότε το σημείωμα αυτό δεν έχει καμία προφανώς αξία. Εμείς πάντως τον εγκαλούμε στην ακρίβεια λόγου και ως ταπεινή συμβουλή τον προτρέπουμε να μας δίνει τουλάχιστον προτάσεις προοπτικής παρά να περιγράφει παθογένειες για τις οποίες ο καθένας μας έχει το δικό του μερτικό. Η καραμέλα της παραπαιδείας στο πολιτικό λεξιλόγιο της ξύλινης γλώσσας είναι μια χιλιομασημένη μαστίχα χωρίς άρωμα και γεύση. Οι πολιτικοί όταν χρησιμοποιούν τη λέξη οφείλουν να γνωρίζουν το νοηματικό της περιεχόμενο. Διαβάζοντας ξανά το παραπάνω κείμενο το βρίσκω ελαφρώς εριστικό και «καβγατζίδικο» όμως έχω αποπληρώσει φόρους και εισφορές που άλλοι αποκρύπτουν και συνειδητά θα εξακολουθώ να το κάνω με την απαίτηση να μην με αποκαλούν τουλάχιστον παραπαιδεία.

Aρχίζουν τα σχολεία και ξανά λοιπόν θα αρχίσουμε να βιώνουμε τις παράφρονες εικόνες που συνθέτουν την ζωή στο ελληνικό λύκειο: Το παιδί να τρέχει από το σχολείο στο σπίτι, από το σπίτι στο φροντιστήριο και από το φροντιστήριο στις ξένες γλώσσες για να καταφθάσει αργά το βράδυ στο σπίτι όπου η μοναδική του έννοια είναι να «ξεραθεί» στο κρεβάτι μέχρι την επόμενη ημέρα. Όσο δε για «αφομοίωση» και «κριτική επεξεργασία» όλων όσων διδάχθηκε… καλά αυτά ανήκουν στον χώρο της διεπιστημονικής φαντασίας. Με αποτέλεσμα το παιδί να μην μαθαίνει τίποτα, οι βάσεις να καταρρέουν, τα διεθνή τεστ (PISA) να βγάζουν «πάτο» την Ελλάδα και φυσικά και κατ’ επέκταση η οικονομική κατάσταση της χώρας να βρίσκεται εκεί που είναι. Κι όμως είναι τόσο εύκολο να φτιάξουν ορισμένα τουλάχιστον πράγματα…(Άρθρο του Τάκη Μίχα στο www.protagon.gr για την ανατρεπτική ταξική συνεργασία σχολείου και φροντιστηρίου)

Εάν όμως θεωρήσουμε το ανεβοκατέβασμα των βάσεων ένα συνηθισμένο τελετουργικό, συναρτημένο με το σύστημα των εισαγωγικών και τον βαθμό δυσκολίας των θεμάτων, τότε, οι αιτίες πρέπει να αναζητηθούν στην πηγή: στην αξιοπιστία του Λυκείου. Πώς προετοιμάζονται οι υποψήφιοι; Μέσα από ποιες διαδικασίες, κοινωνικές και μαθησιακές, προσανατολίζονται στο σύστημα των πανελλαδικών; Τι βήματα έχουν γίνει για τη στήριξη της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, απαξιωμένης σχεδόν μέσα από τη λειτουργία των φροντιστηρίων; Και κάτι ακόμη: ποια μεταρρύθμιση στη δευτεροβάθμια θα μπορέσει να αποδώσει εάν το σκέλος της τεχνικής εκπαίδευσης εξακολουθεί να λειτουργεί ως αποθήκη «κακών», «αδύναμων» ή περιθωριοποιημένων μαθητών; Μόνο με την ενίσχυση και την αναβάθμιση, επανίδρυση επί της ουσίας, της τεχνικής εκπαίδευσης, θα υπάρξει πραγματική δυνατότητα επιλογής και όχι ο μονόδρομος των πανεπιστημιακών σπουδών.Το σύστημα των πανελλαδικών έχει κουράσει και έχει κουραστεί. Αποδεικνύεται (και όχι μόνο λόγω της φετινής πτώσης) όλο και πιο παρωχημένο και παραμορφωτικό, αδύναμο όχι να συντονιστεί αλλά ούτε καν να ακολουθήσει, έστω και από απόσταση, τη νέα εποχή. Είτε προκρίνει αριστούχους είτε δημιουργεί αποτυχόντες, ένα είναι βέβαιο: συμβάλλει στην ανεργία, καθώς εισηγείται έναν επαγγελματικό προσανατολισμό βασισμένο σε βαθμολογικά κριτήρια και στην αγκύλωση του πανεπιστημίου. Ακυρώνοντας σκέψη, πολύπλευρη γνώση και, εν μέρει, επιθυμίες.Η πτώση των βάσεων δεν είναι μονάδα μέτρησης μόνο για το μέλλον. Δεν προγράφει το επόμενο βήμα. Κουβαλάει τις αμαρτίες μιας, εν πολλοίς, εγκαταλελειμμένης δευτεροβάθμιας δημόσιας εκπαίδευσης. Συρρικνωμένης και μονοδιάστατης.(Απόσπασμα από άρθρο της Μαρίας Κατσουνάκη στην Καθημερινή)