Με γκολ από… τα αποδυτήρια η ΔΑΚΕ των καθηγητών προηγήθηκε στο ντέρμπυ της Παιδείας, αποδεικνύοντας περίτρανα την προεκλογική –και όχι μόνο– ισχύ των συντεχνιών. Με τον ευρηματικό και ποδοσφαιρικό τίτλο «ΔΑΚΕ – Μπαμπινιώτης 1–0», γνωστό εκπαιδευτικό portal αναμεταδίδει με σαρκαστικό ρεαλισμό το ακυρωθέν και πολυαναμενόμενο νομοσχέδιο για το Νέο Λύκειο και το Εξεταστικό, προϊόν κατά τα άλλα μιας ευρύτερης κομματικής συναποδοχής. Με κομψότερη αθλητική ορολογία η «Καθημερινή» διαπιστώνει «φρένο στο σπριντ», που ετοιμάσθηκε να κάνει ο νέος υπουργός της Παιδείας. (άρθρο στην “Αιχμή”)
Ορθός Λόγος
Τώρα, στα πρόθυρα της ολικής καταστροφής, αποφασίσαμε πως θέλουμε καλό, ισχυρό, σχολείο. Και ξέρουμε καλά πως πολύ καλό σχολείο είναι το πολύ απαιτητικό σχολείο. Αλλά δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στην επάρκεια, στην αμεροληψία και στην εντιμότητα, ούτε του εκπαιδευτικού μας συστήματος, ούτε του διδακτικού μας προσωπικού. Έτσι, αναθέτουμε τον έλεγχο της πορείας των παιδιών μας σε τριπλές πανελλήνιες εξετάσεις. Ο Μιχάλης ανατέμνει και ορθοτομεί μια φράση της δικομματικής πρότασης για το εξεταστικό …
Finis Graeciae !
Στο ερώτηµα αν έχει µέλλον η Παιδεία µας µέσα στην οικονοµική κρίση που µαστίζει τη χώρα µας η απάντηση είναι απλή µαζί και τραγική: Αν δεν έχει µέλλον η Παιδεία µας, δεν έχει µέλλον και η χώρα µας. Finis Graeciae ! Η φράση αποδίδεται στον Ρωμαίο στρατηγό Λεύκιο Αιμίλιο Παύλο . Ελέχθη μετά την νίκη του επί του βασιλέως της Μακεδονίας Περσέως κατά την μάχη της Πύδνας το 162 π.χ. Η μάχη της Πύδνας υπήρξε μία από τις τελευταίες μάχες που έδωσε ο αρχαίος Ελληνισμός πριν την πλήρη και ολοσχερή υποταγή του στους Ρωμαίους κατακτητές. Δείτε το σημερινό άρθρο του Γεωργίου Μπαμπινιώτη στο “Βήμα online” με τίτλο “Εχει μέλλον η Παιδεία μας;” , που μας θύμισε και την ιστορική φράση και “τον καθαγιασµό τής φροντιστηριακής στήριξης” που ο αρθρογράφος ενοχλημένος μνημονεύει. Άρθρο για την Παιδεία χωρίς αναφορά στο Φροντιστήριο δεν υπάρχει πολυμήχανε σύντροφε ! Έχεις αναρωτηθεί το γιατί ;
Επανάσταση στην Παιδεία
Το να προβλέψουμε το μέλλον και τις εξελίξεις ενός ταχύτατα απρόβλεπτου παρόντος είναι ασφαλώς αδύνατο. Μπορούμε όμως να ισχυριστούμε με βεβαιότητα ότι οι γενιές του παρόντος και του μέλλοντος θα κληθούν να αντιμετωπίσουν πρωτοφανείς προκλήσεις σε επαναστατικούς καιρούς. Οι πολιτισμικές αλλαγές και οι οικονομικές μεταβολές απαιτούν ολοένα και περισσότερο δημιουργικούς ανθρώπους με ηγετικές προσωπικότητες, που θα τις διαπλάσει μια νέα αποτελεσματική και επαναστατική παιδεία. Αποτελεί πλέον μια κατηγορηματική και παγκόσμια στάση η θέση ότι το σημερινό σύστημα της μαζικής εκπαίδευσης σε έναν κόσμο προκλητικά ανομοιόμορφο οδηγεί στην καταστροφή. Το Σχολείο και το Πανεπιστήμιο δοκιμάζονται πλέον σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου και καλούνται να επιβάλλουν μια σύγχρονη επαναπροσέγγιση των βασικών εκπαιδευτικών τους στόχων. Οι παραδοσιακές αξίες οι οποίες τέσσερις χιλιάδες χρόνια πριν αποτέλεσαν τον εκπαιδευτικό στόχο του σχολείου των Σουμερίων και συνοψίζονται στο απόφθεγμα «εγγράμματος λογίζεται όποιος ξέρει να διαβάζει, να γράφει και να λογαριάζει» δεν αποτελούν πλέον τη μοναδική αξίωση μιας σύγχρονης παιδείας. Η εκπαίδευση σήμερα είναι ανάγκη να γίνει περισσότερο προσωπική, πολιτιστική και οικονομική διαπλάθοντας ισχυρές προσωπικότητες ικανές να δημιουργήσουν και να διαχειριστούν τις κρίσεις που καθημερινά πολλαπλασιάζονται. Ανέκαθεν οι κοινωνίες των ανθρώπων ήταν ταραχώδεις και απρόβλεπτες. Σήμερα όμως βιώνουμε την επανάσταση της ταχύτητας και την αποθέωση της δύναμης των νέων τεχνολογιών που επιφέρουν με μεγάλη συχνότητα τις ανατροπές στην κοινωνία και την εργασία. Η δύναμη των τεχνολογικών μέσων, η οποία μπορεί να μετρηθεί με την ισχύ ενός μικρού «έξυπνου» κινητού τηλεφώνου που είναι πολλαπλάσια των υπολογιστικών δυνατοτήτων που διέθετε ολόκληρη η γη πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, προσδιορίζει την ανάγκη της νέας ηθικής που πρέπει να διδαχθεί στα Σχολεία και τα Πανεπιστήμια. Η μάθηση φαντάζει σήμερα περισσότερο προσωπική παρά ποτέ και υπογραμμίζει την υποχρέωση των εκπαιδευτικών μας συστημάτων να εστιάσουν στα διαφορετικά προσωπικά ενδιαφέροντα και στις ατομικές ευκαιρίες εμβάθυνσης στις γνώσεις και τις νέες δεξιότητες. Το σχολείο δεν μπορεί να είναι περιχαρακωμένο και αποκομμένο από την κοινωνία στην οποία η γνώση παράγεται και προάγεται καθημερινά. Η εξέλιξη της διαδικτυακής μάθησης, το πνεύμα της συνεργασίας μέσω των ερευνητικών εργασιών και η διδασκαλία της επιχειρηματικής αρετής θα πρέπει να προστεθούν στις παραδοσιακές επιδιώξεις της παιδείας μας. Όσοι φοβούνται τις επιχειρήσεις οι οποίες επιχορηγούν την παιδεία, απομονώνουν το σχολείο από τη ζωοποιό δύναμη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και προετοιμάζουν τους νέους μας για μια κοινωνία που δεν υπάρχει. Οι προκλήσεις του εικοστού πρώτου αιώνα δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με τα ιδεολογικά στερεότυπα περί εκπαίδευσης που κυριάρχησαν εκατό χρόνια πριν. Η επανάσταση στην παιδεία επιβάλλει νέα αναλυτικά προγράμματα και νέα εγχειρίδια πολλαπλής πρόσβασης στην γνώση με επίκεντρο ασφαλώς τη φυσική παρουσία των δασκάλων που τολμούν να διδάξουν μέσα στην κοσμογονία των εξελίξεων ανταποκρινόμενοι θετικά στις προκλήσεις του καινούργιου. Η αριθμητική αξιολόγηση της σημερινής εκπαίδευσης πρέπει να δώσει τη θέση της σε ουσιαστικές διαγνωστικές και διαμορφωτικές αξιολογήσεις που θα περιγράφουν τις δεξιότητες, τις φιλοδοξίες και τις ικανότητες κάθε μαθητή. Στη χιονοστιβάδα των αλλαγών που επέρχονται το εκπαιδευτικό μας σύστημα πρέπει να συγχρονίσει το βήμα του με τις ανάγκες της κοινωνίας και της αγοράς. Διαφορετικά οι ατραποί της γνώσης δε θα περνάνε από τις παραδοσιακές σχολικές δομές και η κοινωνία θα πιστοποιεί την παιδεία χωρίς τα τυπικά προαπαιτούμενα των απολυτηρίων και των πτυχίων.
Αλληλεγγύη ή Φιλανθρωπία
Μέσα στον ευκταίο και θεάρεστο καταιγισμό της κοινωνικής αλληλεγγύης στη φροντιστηριακή παιδεία, πρέπει να υπογραμμίσουμε τη διαχρονική κοινωνική ευαισθησία των νομίμων Φροντιστών οι οποίοι αθόρυβα και συστηματικά παρέχουν την παιδεία στους πιο αδύνατους των ασθενέστερων οικονομικά λαϊκών στρωμάτων που προστρέχουν σ’ αυτό. Υπό το πρίσμα αυτό και για να μην αδικηθεί η κοινωνική μας συνεισφορά ως δασκάλων που διδάσκουν σε νόμιμες επιχειρήσεις αποδίδοντας ανθρώπινη ευαισθησία και οικονομικούς φόρους, το βήμα αυτό τονίζει αδιαλείπτως τη συντεταγμένη υποχρέωση να βγούμε μπροστά. Με «αριστερή» αλληλεγγύη ή «δεξιά» φιλανθρωπία αλλά πρωτίστως με την κοινωνική συμμόρφωση στη νομιμότητα των φόρων και των εισφορών. Γιατί αυτή η πολιτεία εκεί ακριβώς απέτυχε, στο να εισπράξει τους φόρους και τις εισφορές και να τους αποδώσει με δικαιοσύνη. Στους φωτισμένους του κοινωνικού εθελοντισμού στην παιδεία, τον οποίο με θέρμη επικροτούμε ας προσθέσουμε την αποδεδειγμένη και διαχρονική μας ευαισθησία υπέρ των αδυνάτων με καθολική και πανελλαδική προβολή. Το φροντιστήριο άλλωστε ήταν, είναι και θα παραμείνει μία υπέρ των αδυνάτων ελεύθερη παιδεία.