Ανταγωνιστής και Συνάδελφος

Η ιδιαίτερη φύση της φροντιστηριακής ενασχόλησης δεν επιτρέπει τη θερινή ραστώνη. Οι εξετάσεις τελειώνουν όμως η ανησυχία πολλών συναδέλφων εν μέσω μιας πρωτόγνωρης κρίσης, θεσμών και αξιών πρωτίστως, είναι έκδηλη. Με την πίεση των γεγονότων πολλές νέες συνεργατικές απόπειρες αναδύονται, πολλές συγχωνεύσεις επιχειρούνται και πολλές προσχωρήσεις σε υφιστάμενα δίκτυα θρυλούνται. Η κινούμενη άμμος της οικονομίας και η οριστική επιβεβαίωση της αδυναμίας του κράτους να διορίσει όλους τους πολίτες του, αναστρέφει την ελληνική κοινωνία στη γνώση όχι όμως ως διαβατήριο διορισμού αλλά ως μέσο παραγωγής κοινωνικών αξιών, αγαθών, προτύπων και καινοτομιών. Η αναδιάταξη του φροντιστηριακού χώρου που διαθέτει το υγιές ένστικτο της επιβίωσης είναι δεδομένη. Η βροχή των γεγονότων απαιτεί μορφές προστατευτισμού και όχι λιτανείες. Με ιδιαίτερη επομένως προσωπική ικανοποίηση βλέπω πολλούς συναδέλφους να προσχωρούν στη λογική των συνεργασιών και συνενώσεων. Το τρίπτυχο της επιβίωσης του κλάδου είναι: ποιότητα, νομιμότητα και οικονομία. Ποιότητα σημαίνει πιστοποίηση, νομιμότητα σημαίνει φόρους και εισφορές και οικονομία σημαίνει συνεργατικές μορφές και συγχωνεύσεις επιβίωσης. Όταν το 2004 με αυτήν τη θεματολογία κάναμε μια ημερίδα στο Park με τίτλο «Δομική Μετεξέλιξη και Ποιότητα» κάποιοι μίλησαν για επεκτατικές λογικές των «μεγάλων» ενάντια στους «μικρούς» και τους μοναχικούς. Είναι δύσκολο να κατανοούμε τις υπόγειες διαδρομές της λάβας που οδηγεί στους μεγάλους σεισμούς. Η αντίστροφη μέτρηση μου έλεγε κάποτε ένας καλός συνάδελφος ξεκίνησε όταν ξεκίνησε ο ανταγωνισμός των μαθητών ανά τμήμα. 70 ο Μαντάς, 60 ο Μανωλκίδης, 50 ο Ζύρμπας, 30 το Άλφα… 10 ο «Πύργος» των Αθηνών. Κάπως έτσι έπεσε η κεδροφορία των φροντιστηρίων! Αν αποδώσουμε επομένως στον σκληρό ανταγωνισμό και στον πληθωρισμό των φροντιστηρίων την αδυναμία της επιχειρηματικής μας επιβίωσης τότε ο δρόμος της συναδελφικής συνεργασίας προβάλλει ως αρετή και συλλογική ευφυΐα από εκείνο της συναδελφικής «εξόντωσης».