Συνάδελφοι και Πληνάδελφοι

Με έκπληξη άκουσα ότι διακεκριμένος και σπουδαίος εκπρόσωπος των εργαζόμενων καθηγητών στα φροντιστήρια αποκαλεί «πληνάδελφους» εκείνους τους συναδέλφους του που δεν συνοδοιπορούν μαζί του στο μονοπάτι των μαξιμαλιστικών και εξωπραγματικών διεκδικήσεων. Ως πολίτες αυτής της δύσμοιρης χώρας έχουμε έναν μοναδικό ιστορικό και κληρονομικό τρόπο να διαφυλάττουμε την ιδεολογική μας καθαρότητα και να ανθιστάμεθα σε κάθε επιμειξία των ιδεών μας. Χωρίς προσωπική επίγνωση και της δικής μας μικρής ή μεγάλης ευθύνης για ό,τι έχει συντελεστεί μηδενίζουμε τα πάντα γύρω από την μοναδική μας ύπαρξη με τον φασισμό της ανόθευτης άποψης την οποία αυτοπροσδιορίζουμε μάλιστα ως προοδευτική. Όταν για μας, φίλτατοι σύντροφοι, υπάρχουν «πληνάδελφοι» και όχι συνάδελφοι, «προδότες» και όχι πατριώτες, τότε είμαστε άξιοι της κοινωνικής μοίρας που μας επιφυλάσσει το γεγονός ότι αγωνιζόμαστε για τον αφανισμό της ίδιας μας της εργασίας, υπέρμαχοι της άποψης ότι πρέπει να ξαναχτίσουμε την κοινωνία από την αρχή. Παρά τους επαγγελλόμενους την καταστροφή, ο κόσμος πορεύεται από το καλό στο καλύτερο. Η άποψη αυτή είναι μετρήσιμη απέναντι στην αναπόδεικτη ιδεοληψία της κοινωνικής διαίρεσης. Σας παραπέμπω σε μία αποδεικτική ομιλία την οποία θεωρώ ότι οι ιδεοληπτικοί της καταστροφής μπορούν ως καθημερινή πνευματική άσκηση να παρακολουθούν.