Το «Ιστολόγιο ενός Φροντιστή» σίγησε τις τελευταίες ημέρες για να δώσει τόπο … στον πανδαμάτορα χρόνο. Η επιστολή του Μάριου των Κυπρίων είχε τεράστια και κατευναστική απήχηση γιατί ήταν υπεράνω των εγχώριων διενέξεων που τίποτα δεν προσφέρουν αυτές τις κρίσιμες μέρες για τον τόπο και τον κλάδο που δοκιμάζεται. Το προηγούμενο ρεπορτάζ που αναρτήσαμε για τα ιδιωτικά σχολεία στέλνει μηνύματα και δεν επιτρέπει επ’ ουδενί το προσωπικό να προηγείται του συλλογικού. Ο Μιχάλης από το προσωπικό του ιστολόγιο διατυπώνει σήμερα απορίες και προτάσεις για τη νηφάλια υπέρβαση μιας απόφασης που αγνόησε την δημοκρατία των συναισθημάτων. Διάβασα με προσοχή τις θέσεις των Ροδίων , την επιστολή της Στέλλας που με άγγιξε όταν μίλησε για το «ψυχοσωματικό κόστος της μοναχικής άποψης» και τα μηνύματα ,με απαίτηση δημοσίευσης ,του Βαγγέλη, της Τζόγιας, του Λευτέρη . Άκουσα την αγωνία πολλών συναδέλφων από κάθε γωνιά της χώρας με τους οποίους καθημερινά πληκτρολογούμε τις ίδιες διευθύνσεις. Μελέτησα με ενδιαφέρον και τη θεσμικά λειτουργική παρέμβαση του ιστορικού Συνδέσμου της Βόρειας Ελλάδας. Από την μία οι αληθινές δημιουργίες προσπερνούν τους αναλώσιμους πρωτεργάτες και ενίοτε τους θυσιάζουν, δικαίως ή αδίκως , στο βωμό μιας δυναμικής συνέχειας. Από την άλλη στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα και η ζωή συνθέτει στο φως της μέρας . Στην Πόλη θα είμαστε Πολλοί και η ENES θα ανήκει σε Όλους στους Φροντιστές του Κόσμου !
ΥΓ. Συγγνώμη σύντροφε Βαγγέλη για την λογοκρισία που δεν άξιζες ως κύριος συντάκτης των «Φροντιστηριακών Δρώμενων», της δεύτερης περιόδου, που πάντα θυμάμαι με νοσταλγία και εύλογη απορία για τις αντοχές της εποχής…