Η οικονομική κατάσταση είναι δύσκολη. Για όλους. Όλο και περισσότερο, η ελληνική οικογένεια δυσκολεύεται να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις που δημιουργούν οι ανάγκες της. Περιορίζει δαπάνες, «κόβει» έξοδα. Λιγότερη διασκέδαση, λιγότερες διακοπές, λιγότερα καινούργια ρούχα… Όλα λιγότερα. Εκτός από ένα: Την εκπαίδευση των παιδιών της.
Είναι προς τιμήν αυτού του λαού, ότι η απαίτησή του για μόρφωση παραμένει, διαχρονικά, σταθερή και αναλλοίωτη, όποιο κι αν είναι το κοινωνικοοικονομικό πλαίσιο. Είτε διανύουμε περιόδους ευμάρειας και ευημερίας (οι οποίες, δυστυχώς, δεν είναι πολλές στην μακραίωνη ιστορία του τόπου μας), είτε αγωνιζόμαστε (ως συνήθως…) να επιβιώσουμε σε συνθήκες αντίξοες, οι Έλληνες θεωρούμε ότι η παιδεία αποτελεί αγαθό ύψιστης σημασίας και οι σπουδές των παιδιών μας το καταλυτικό προαπαιτούμενο για μια καλή ζωή.
Εμείς, οι εκπαιδευτικοί φροντιστές, το ξέρουμε πολύ καλά αυτό. Όχι μόνο γιατί το διαβάζουμε σε κάθε μελέτη και έρευνα, όχι μόνο γιατί το βλέπουμε σε κάθε πτυχή της κοινωνικής μας ζωής, αλλά γιατί το ζούμε καθημερινά στο χώρο της δουλειάς μας.
Για όλους εμάς, η «οικονομική κρίση» δεν είναι μια αόριστη αφηρημένη έννοια, που περιγράφει οικονομικά ελλείμματα. Η «κρίση» έχει το πρόσωπο και τη φωνή του γονιού που στέκεται μπροστά μας, γιατί εκτιμά βαθύτατα την ποιότητα της εργασίας μας, θέλει να προσφέρει στο παιδί του την αξία που παράγει η διδασκαλία μας και αγωνίζεται, για να μπορεί καταβάλει τα χαμηλά φροντιστηριακά δίδακτρα.
Κάθε χρόνο, με την έναρξη του σχολικού έτους, χιλιάδες οικογένειες σπεύδουν στα φροντιστήρια όλης της χώρας. Σε πείσμα αναχρονιστικών και βαθύτατα συντηρητικών στερεότυπων, η ελληνική φροντιστηριακή εκπαίδευση ξεπέρασε ήδη έναν αιώνα ζωής και προσφοράς. Και συνεχίζει…
Δεν είναι οι ελάχιστοι πλούσιοι αυτής της χώρας, που σπεύδουν σ` εμάς. Το δικό τους φροντιστηριακό μάθημα, ως προϊόν μυστικής και παράνομης συναλλαγής φοροφυγάδων, βρίσκεται καλά κρυμμένο στα σαλόνια πολυτελών κατοικιών.
Στο νόμιμο και οργανωμένο φροντιστήριο φέρνει το παιδί της η ελληνική οικογένεια της μέσης ή κατώτερης κοινωνικοοικονομικής τάξης, αυτή που αποτελεί τη συντριπτική πλειοψηφία, τη σπονδυλική στήλη και το βασικό συστατικό του συνεκτικού ιστού της κοινωνίας μας. Αυτή είναι που μας εμπιστεύεται, αυτή, κυρίως, επωφελείται από το εκπαιδευτικό αποτέλεσμα του έργου μας.
Απέναντι στις κορυφαίες κοινωνικές προκλήσεις, η στάση του κλάδου δεν διατυμπανίζεται ποτέ, αλλά είναι πάντα η ίδια, απόλυτα συμβατή με τις καταβολές και τις αξίες που τον γέννησαν: Όσο υπάρχει το φροντιστήριο, ποτέ και πουθενά σ` αυτόν τον τόπο δεν μένει μαθητής αβοήθητος.
Εμείς, από την πλευρά μας, οφείλουμε να κάνουμε – και θα κάνουμε – τα πάντα, για να συνεχίσουμε να βοηθάμε τα ελληνόπουλα να σπουδάσουν, θα συνεχίσουμε να συμβάλλουμε καθοριστικά, ώστε να μην μετατραπούν ποτέ τα πανεπιστήμιά μας σε κλειστές λέσχες των «εχόντων και κατεχόντων», αυτών που μπορούν να πληρώνουν τα ακριβά ιδιωτικά σχολεία και τα πανάκριβα ιδιαίτερα μαθήματα.
Γιατί, εντέλει, κανένας από εμάς δεν έγινε δάσκαλος για να είναι φροντιστής. Όλοι γίναμε φροντιστές, για να είμαστε δάσκαλοι. Βασικός μας στόχος ήταν, είναι και θα παραμείνει η συνέχιση του ιστορικού εκπαιδευτικού μας ρόλου, η διατήρηση της υπερηφάνειας που πηγάζει από την πολύτιμη και πολύπλευρη προσφορά μας.
Κι αυτές είναι αξίες ανεκτίμητες.