Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα μέσα από τις αέναες αναζητήσεις του, τις διαχρονικές αριστοφάνειες νεφέλες του – οι οποίες στο τέλος της κωμωδίας ή του δράματος έχουν τον μαινόμενο γονιό Στρεψιάδη που τιμωρεί τον δάσκαλο με εμπρησμό του Φροντιστηρίου του Σωκράτη …. – έχει μεγιστοποιήσει την εντροπία του και έχει απωλέσει παντελώς την ικανότητά του να παράγει έργο.
Ο Αριστοφάνης έπλασε μια λέξη που τότε σήμαινε τη διδακτική τέχνη «να νικάς στα δικαστήρια όσο άδικο κι αν έχεις» και τώρα σημαίνει για τους οπαδούς της νόρμας «εξεταστικά τερτίπια και σκονάκια» …
Η κωμωδία παραμένει επίκαιρη χιλιετίες τώρα και εμείς ως δάσκαλοι μιας «ανήθικης» σοφίας υπομένουμε πολιτικές ρητορείες από το Ζάππειο περί εχθρών της κοινωνίας.
Ας πρυτανεύσει η λογική και ας ξαναμετρήσουμε τα ζητούμενα της παιδείας στη γραφή, την ανάγνωση και τα προβλήματα των τεσσάρων πράξεων γιατί στην Α΄ Λυκείου υποδεχόμαστε την ημιμάθεια σε όλο της το μεγαλείο…
Όσο για μας τους Φροντιστές της παράλληλης παιδείας ας αναλογισθούμε ότι η προκοπή του κλάδου μας δε βρίσκεται ούτε στην εμπνευσμένη πολιτική αντίληψη ούτε στην συναντίληψη των άλλων δυνάμεων της εκπαίδευσης περί της φροντιστηριακής αναγκαιότητας, ούτε στα ψιχία της κρατικής ΒΕΣΠΑΣ. Εμείς ας υπερβούμε την εφήμερη ευκαιριακή λογική και ας ανυψώσουμε την προσωπική μας αξιοπιστία προς κάθε κατεύθυνση.
Γιατί όλα αυτά; Γιατί είδα ότι το Φεστιβάλ της Επιδαύρου ανοίγει στις 3 και 4 Ιουλίου με τις «Νεφέλες» του Αριστοφάνη από τον Θεατρικό Οργανισμό της Κύπρου, μια παράσταση χρήσιμη για κάθε δάσκαλο.