Ο κύκλος μιας πολύχρονης συστηματικής ενασχόλησης με τα κοινά των Φροντιστών από θέσεις ευθύνης έκλεισε την προπερασμένη Κυριακή, την τελευταία του Ιούνη…
Η ζωή είναι συναρπαστική επειδή ακριβώς είναι απρόβλεπτη… πολλά απ’όσα συνέβησαν αυτά τα χρόνια δε μπορούσα ποτέ να τα φανταστώ. Πολλές παλαιότερες προσδοκίες που δεν ζυμώθηκαν στο μυαλό των ανθρώπων διαψεύθηκαν πανηγυρικά…
Είχα την άποψη ότι όλα ήταν εύκολα και άμεσα υλοποιήσιμα ∙ ότι όλα ξεκίναγαν από εμάς τους νεοφώτιστους και νεόκοπους… και όμως πολλοί άλλοι προηγήθηκαν της δικής μας παρθενογέννησης…
Όταν ένα καλοκαίρι ξεφύλλισα το ιστορικό αρχείο τότε ανακάλυψα σε πολλούς παλαιότερους τις ίδιες αγωνίες και τις ίδιες προσπάθειες…
Στην αρχή είχα την εντύπωση ότι είμαστε αμέτρητοι και ότι αρκούσε μόνο ένα ασθενές μαγνητικό πεδίο για να προσανατολίσει την απειρία των διπόλων με τον τυχαίο προσανατολισμό…
Με τα χρόνια ανακάλυψα ότι οι δυνάμεις μας είναι απολύτως καταμετρημένες ∙ εκλεκτές αλλά καταμετρημένες…
Την προσπάθεια συνεχίζουν άξιοι συνάδελφοι με ιδέες, όραμα και θέληση∙ το μεγάλο στοίχημα μιας δημιουργικής συνέχειας είναι γεγονός με μια σαρωτική ανανέωση, δροσιάς και δημοκρατίας..
Καλή δύναμη σε όλους τους καλούς φίλους που καταθέτουν την ψυχή και την αγωνία τους για το κοινό των Φροντιστών…
Ο κύκλος με την κιμωλία δεν ξέρω αν μπορεί να αποδώσει τον μικρό πρίγκιπα μαθητή στην πραγματική ή στη θετή του μητέρα, στον θεσμικό ή τον αληθινό του δάσκαλο…
Από τον Μπρέχτ στον Καζαντζάκη και από την Γκρούσα στον “Καπετάν Μιχάλη” η αποθέωση της ζωής είναι η άλλη όψη της ελευθερίας των ανυπότακτων∙ για αυτήν αγωνιζόμαστε και αυτό το μετερίζι γεννάει και Καπεταναίους και Μιχάληδες…
Φίλε Γιώργο, ο κύκλος ποτέ δεν κλείνει. Πάντα υπάρχει ο σπόγγος για να σβύνουμε μια γραμμή και με την κιμωλία να τον μεγαλώνουμε. Ισως να μην φανταζόσουν όταν ξεκίνησες να ασχολείσε με τα κοινά του κλάδου μας ότι μια μέρα θα κατάφερνες να μεγαλώσεις τόσο πολύ τον κύκλο για να μπορέσουν να μπούν μέσα οι φροντιστές από όλη την Ελλάδα, αλλά κυρίως να χωρέσει και εμάς τους Κυπρίους αλλά και τους Ευρωπαίους συναδέλφους.
Πραγματικά νοιώθω περίφανος που μέσα από τον κοινό αγώνα γίναμε φίλοι, μπορώ να πώ αδέλφια. Σου εύχομαι κάθε καλό, αλλά δεν θα σου ευχηθώ να γυρίσεις πίσω στα κοινά του κλάδου. Απλά γιατί ξέρω ότι άνθρωποι σαν εσένα δεν μπορούν να φύγουν, είναι πάντα εδώ, δίπλα από τους νέους συνάδελφους που ανέλαβαν να συνεχίσουν τον αγώνα.
Ο φίλος σου Μάριος.