Σημαντικές διαπιστώσεις και εκπλήξεις παραθέτει ο κ. Μπαμπινιώτης στην χθεσινή του επιφυλλίδα στο Βήμα της Κυριακής, με αφορμή την ενασχόληση του με τη Βουλή των Εφήβων.
Οι 300 Έφηβοι μαθητές μας διακεκριμένοι για την επίδοση και το ήθος τους αποτελούν αναμφίβολα ένα ξεχωριστό δείγμα εξαίρετων νέων με υψηλό επίπεδο προβληματισμού και απόψεων.
“Έκπληξη” πρώτη το μάλλον αναμενόμενο γεγονός ότι οι περισσότεροι των αρίστων εκφράσθηκαν ζωντανά και βιωματικά χωρίς την “ξύλινη γλώσσα” των μεγάλων. “Έκπληξη” δεύτερη για τον διακεκριμένο γλωσσολόγο το εξίσου αναμενόμενο και φυσικό γεγονός, τριακόσιοι επίλεκτοι νέοι να χειρίζονται καλά την ελληνική γλώσσα.
“Έκπληξη” τρίτη “η βαθιά πικρία που γινόταν συχνά καταγγελία, των μαθητών εις βάρος των καθηγητών τους” για μειωμένο επαγγελματισμό, αδιαφορία και ανεπαρκή κατάρτιση “συγκρίνοντας τους συχνά με τους φροντιστές τους!”
Σ’αυτό ακριβώς το σημείο ο κ. Μπαμπινιώτης βιώνει και καταγράφει τη πραγματική του έκπληξη με ένα θαυμαστικό χωρίς συνέχεια και συμπεράσματα.
“Οι δάσκαλοι γίνονται-αυτή είναι η πραγματικότητα-στόχος μιας διάχυτης δυσαρέσκειας των νέων, επωμιζόμενοι τις ευθύνες της κοινωνίας και της Πολιτείας, οι οποίες με τα λάθη και τις παραλείψεις τους έχουν εκθρέψει ότι συμβαίνει στην Εκπαίδευση. Αυτό το γεγονός «χρεώνονται» οι διδάσκοντες, που είναι και αυτοί θύματα του ίδιου συστήματος. Ωστόσο, αυτή η εκτεταμένη κραυγή και κατακραυγή των μαθητών για τους δασκάλους τους πρέπει να μας προβληματίσει ως κοινωνία, όσο και αν είναι άδικη ως υπεργενίκευση.”
Η άδικη υπεργενίκευση την οποία δικαίως υπογραμμίζει ο κ. Μπαμπινιώτης πρέπει όμως να αναιρεθεί με προτάσεις ρήξης με τολμηρές πρωτοβουλίες αξιολόγησης και ποιοτικού ανταγωνισμού. Η ακαθόριστη επίκληση του αόρατου συστήματος δεν αρκεί.
Γιατί όμως οι Φροντιστές στην συνείδηση των νέων υπερέχουν;
Οι Φροντιστές δεν έχουν κανένα γονιδιακό χάρισμα διδακτικής επάρκειας. Αξιολογούνται όμως καθημερινά από την κοινωνία και διαμορφώνουν το λειτουργικό πλαίσιο μιας παιδείας που κερδίζει το νεανικό ακροατήριο. Από τους νέους άλλωστε παίρνουμε πάντα κάτι περισσότερο ή κάτι λιγότερο από ότι τους δίνουμε…
Η τέταρτη δυσάρεστη “έκπληξη” του κ. Μπαμπινιώτη είναι το γεγονός ότι ακόμα και οι διακεκριμένοι Έφηβοι βουλευτές μας αισθάνονται απέχθεια για το σημερινό σχολείο. Το σχολείο όμως είναι ο δάσκαλος, ο χαρισματικός, ο δημιουργικός, ο εφευρετικός, ο εμπνευσμένος, ο συνεργατικός, ο ευρηματικός… Γι’αυτόν τον δάσκαλο της νέας ψηφιακής επανάστασης που ευτυχώς ενδημεί ακόμα στο σχολείο και το φροντιστήριο θα επανέλθουμε σ’ένα άλλο σημείωμα.
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ