Στο υπό ψήφιση φορολογικό νομοσχέδιο που κατατέθηκε πρόσφατα, τα δίδακτρα των ιδιωτικών σχολείων θεωρούνται τεκμήριο. Το θέμα έχει απασχολήσει και στο παρελθόν τις αρμόδιες υπηρεσίες, αλλά στην παρούσα οικονομική συγκυρία το συγκεκριμένο μέτρο, φαίνεται να το κρίνουν απαραίτητο προκειμένου να καταπολεμηθεί η φοροδιαφυγή. Ορισμένα ερωτήματα και σκέψεις, ωστόσο, ενδεχομένως να βοηθήσουν στην ορθότερη προσέγγιση του θέματος:
1. Τι είναι αποτελεσματικότερο για τη φορολογική πολιτική του κράτους: τα δίδακτρα των ιδιωτικών σχολείων να θεωρούνται τεκμήριο ή να θεωρούνται αποδείξεις και οι γονείς που τα καταβάλλουν να τυγχάνουν ειδικής φοροαπαλλαγής;
2. Είναι δυνατόν τα δίδακτρα των φροντιστηρίων, που χαρακτηρίζονται από την Πολιτεία ως «παραπαιδεία», να μην υπόκεινται σε αγορανομικό έλεγχο, να μην αποτελούν τεκμήριο και να λογίζονται ως εκπίπτουσα φορολογική δαπάνη, ενώ, αντίθετα, τα δίδακτρα των ιδιωτικών σχολείων να αντιμετωπίζονται εχθρικά, παρά τα τεράστια οφέλη που τόσο η εθνική οικονομία όσο και η παιδεία της χώρας μας αποκομίζουν από τη λειτουργία των ιδιωτικών σχολείων;
Συγκεκριμένα στα ιδιωτικά σχολεία όλων των βαθμίδων:
– Φοιτούν περισσότεροι από 90.000 μαθητές.
– Απασχολούνται περίπου 14.000 εργαζόμενοι (8.500 από αυτούς εκπαιδευτικοί).
Από τη λειτουργία τους:
– Ανακουφίζεται ο κρατικός προϋπολογισμός από δαπάνη 650 εκατομμυρίων ευρώ, που αντιστοιχεί στο κόστος φοίτησης 90.000 επιπλέον μαθητών σε δημόσια σχολεία.
– Ενισχύονται τα ασφαλιστικά Ταμεία με εισφορές ύψους 170 εκατομμυρίων ευρώ περίπου που καταβάλλουν τα ιδιωτικά σχολεία.
– Αποδίδονται οι αναλογούντες φόροι.
Αν κάτω από τον διαρκή διωγμό που υφίσταται η ιδιωτική εκπαίδευση στη χώρα μας, έκλειναν τα ιδιωτικά σχολεία, οι συνέπειες για την πατρίδα μας θα ήταν ιδιαιτέρως επαχθείς, γιατί:
– Το κράτος θα επιβαρυνόταν με το κόστος φοίτησης των 90.000 μαθητών ήτοι 650 εκατ. ευρώ. Επειδή υπό τις παρούσες συνθήκες τέτοια ποσά δεν είναι διαθέσιμα, αναγκαστικά θα μειωνόταν η κατά μαθητή του δημόσιου σχολείου κρατική δαπάνη με αποτέλεσμα την περαιτέρω επιδείνωση της ποιότητας εκπαίδευσης που προσφέρει το δημόσιο σχολείο.
– Τα ασφαλιστικά Ταμεία θα έχαναν τακτικές εισφορές ύψους 170 εκατ. σε μια περίοδο που η βιωσιμότητά τους ήδη αμφισβητείται.
– Το κράτος δεν θα εισέπραττε τους αποδιδόμενους από τα ιδιωτικά σχολεία φόρους, σε μια περίοδο που η αύξηση κι όχι η μείωση των δημοσίων εσόδων αποτελεί το ζητούμενο.
– Το κράτος θα επιβαρυνόταν με τα επιδόματα ανεργίας 14.000 εργαζομένων, οι οποίοι σήμερα μισθοδοτούνται από τα ιδιωτικά σχολεία.
– Θα επλήττοντο παράλληλα καίρια όλες οι παρελκόμενες επιχειρήσεις, που δραστηριοποιούνται γύρω από τα ιδιωτικά σχολεία με ανάλογα δυσμενείς για τα δημόσια οικονομικά συνέπειες.
– Τέλος θα επλήττετο καίρια η ποιότητα της παιδείας στη χώρα μας, αφού τα ιδιωτικά σχολεία αποτελούν το πιο δυναμικό, υγιές και ποιοτικό κομμάτι της ελληνικής εκπαίδευσης.
Συμπερασματικά:
Η Πολιτεία θα έπρεπε να αντιμετωπίζει τα ιδιωτικά σχολεία ως συμπαραστάτες στο εκπαιδευτικό έργο της και ως ένα δυναμικό τμήμα της εθνικής οικονομίας που χρήζουν στήριξης και ενίσχυσης. Τους δε γονείς που επιλέγουν το ιδιωτικό σχολείο για τα παιδιά τους ως οικονομικούς αρωγούς της, που χρήζουν κάποιας επιδοματικής βοήθειας ή σημαντικής φοροαπαλλαγής.
Αντ’ αυτών, η Πολιτεία δυστυχώς ακόμη και σήμερα όχι μόνο θεωρεί τεκμήριο τα δίδακτρα των ιδιωτικών σχολείων, αλλά επιπλέον επιβάλλει ασφυκτικούς αγορανομικούς ελέγχους σε αυτά και υποχρεώνει τους γονείς των μαθητών των ιδιωτικών σχολείων στην καταβολή ενός μη ανταποδοτικού τέλους υπέρ τρίτων (ΕΛΙΓΕ). Ακόμη εξαιρεί αδικαιολόγητα τα ιδιωτικά σχολεία από τις πρόνοιες του αναπτυξιακού νόμου και του ΕΣΠΑ, και αρνείται, ως επιβάλλει η ίση μεταχείριση, τη δωρεάν διάθεση των διδακτικών βιβλίων στους μαθητές των ιδιωτικών σχολείων.
Οι καιροί ου μενετοί και η κυβέρνηση πρέπει να αναθεωρήσει συνολικά τη στάση της απέναντι τόσο στα ιδιωτικά σχολεία όσο και στους γονείς που τα επιλέγουν.
Άρθρο στην «Κ» του Α.Παναγιωτόπουλου.