1. «Το φροντιστήριο είναι «συμπληρωματικό» της δημόσιας Παιδείας». Ο αυτοπροσδιορισμός αυτός, εγκλωβίζει, εξαρτά, ετεροκαθορίζει και καταδικάζει το φροντιστήριο σε δεύτερο ρόλο στην εκπαίδευση και κάνει το μέλλον του να κινείται σε τεντωμένο σχοινί, μέχρι να βελτιωθεί η δημόσια Παιδεία και έτσι αυτοκαταργηθεί. Επίσης αυτή η αντίληψη υποχρεώνει τον φροντιστή να κάνει μάθημα και «μόνο μάθημα» αγνοώντας τις συνεχώς εξελισσόμενες ανάγκες μαθητών και γονέων σε τομείς όπως : Ψυχολογία, Αυτογνωσία, Διαπαιδαγώγηση, Σχεδιασμός καριέρας κλπ.
2. Είμαι «καθηγητής» και όχι «επιχειρηματίας». Οι φροντιστές αρνούνται πεισματικά να δεχθούν πως έχουν επιχείρηση, πως οι ίδιοι είναι επιχειρηματίες και πως έτσι θα πρέπει να λειτουργήσουν (παράλληλα ή όχι με την εκπαιδευτική τους δραστηριότητα). Δέσμιοι της αντίληψης πως είναι «καθηγητές» και όχι «έμποροι», ενώ χρειάζεται να λειτουργήσουν εμπορικά, συνεχίζουν κάνουν τις περισσότερες ώρες μάθημα και να παραμελούν το εμπορικό μέρος της δουλειάς τους (Οργάνωση, Marketing, Πωλήσεις κλπ.).
3. «Το μόνο κίνητρο των γονέων είναι τα χαμηλότερα δίδακτρα». Μια αντίληψη που ενώ και οι ίδιοι βλέπουν κάθε μέρα πως δεν ισχύει, το ζούνε πραγματικά στο φροντιστήριο τους, εν τούτοις το πιστεύουν ακράδαντα και γιαυτό μπαίνουν στο παιχνίδι του τιμολογιακού ανταγωνισμού. Ρίχνουν την τιμή των διδάκτρων, όμως αυτό δεν τους λύνει το πρόβλημα! Το γεγονός αυτό δεν τους κάνει όμως να σκεφτούν διαφορετικά.
4. «Πρέπει να κάνω και εγώ μάθημα, γιατί οι γονείς και οι μαθητές, έρχονται για μένα». Αποτέλεσμα ; Κάνουν 8-10 ώρες μάθημα, αφήνοντας την επιχείρηση ακέφαλη, καταδικάζοντας την σε απουσία λειτουργιών «επιχειρηματικότητας» και μένοντας στάσιμοι για χρόνια, στον ίδιο αριθμό εγγραφών (με τάση μείωσης).
5. «Κάνω μάθημα, για να εξοικονομήσω το έξοδο ενός καθηγητή!». Μια λογιστική και αριθμητική αντίληψη της δουλειάς, που ακόμη και έτσι, δεν διανοούνται καν πως κάνοντας οι ίδιοι μάθημα, έχουν στο φροντιστήριο τους έναν εξαιρετικά ακριβό καθηγητή, αφού η δική τους ώρα έχει πολύ μεγαλύτερη αξία, λόγω του ότι είναι και επιχειρηματίες (μια διαίρεση του τζίρου του φροντιστηρίου διά του αριθμού των ωρών που κάνουν μάθημα, θα καταγράψει την μεγάλη αυτή χρηματική αξία). Δυστυχώς, ούτε οι φροντιστές που είναι «μαθηματικοί» δεν το καταλαβαίνουν.
6. «Οι εγγραφές γίνονται τον Σεπτέμβρη και μετά το φροντιστήριο λειτουργεί στον «αυτόματο πιλότο» μέχρι τον επόμενο χρόνο». Τα φροντιστήρια είναι ίσως μοναδική περίπτωση συγκέντρωσης του ετήσιου τζίρου τους, μέσα σε έναν μήνα, ενώ στις άλλες επιχειρήσεις απλώνεται σε όλη την διάρκεια του έτους. Το γεγονός αυτό δεν τους δίνει περιθώριο να σκεφτούν πως χρειάζεται να «δουλεύουν» καθόλη την διάρκεια του έτους, για να έχουν πιθανότητες αύξησης του αριθμού των εγγραφών κάθε χρόνο.
7. «Το μόνο εργαλείο προσέλκυσης νέων εγγραφών, είναι το φυλλάδιο». Όλο τον Σεπτέμβρη, οι γειτονιές γεμίζουν από φυλλάδια των φροντιστηρίων, σε κάθε πιθανή τοποθεσία. Στα παρμπρίζ των αυτοκινήτων, στις εισόδους γραφείων και πολυκατοικιών, στα ταχυδρομικά κουτιά, σε διανομή στα αυτοκίνητα, κάτω στον δρόμο κλπ. κλπ. Σε ελάχιστους πηγαίνει το μυαλό τους και σε άλλες ενέργειες marketing που μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να προσελκύσουν νέους ενδιαφερόμενους.
8. «Το δυνατό μου σημείο είναι η ποιότητα της δουλειάς μου!». Έφτασαν να το ισχυρίζονται όλοι οι φροντιστές ανεξαιρέτως, καθιστώντας το ως «επιχείρημα», τελείως άχρηστο στην αντίληψη των γονέων και μαθητών. Παντού όπου πάνε, ο καθένας δηλώνει πως κάνει την καλύτερη δουλειά. Έτσι, αποδυναμώνουν τον εαυτό τους και μάλιστα δεν ψάχνουν να βρουν κάτι να το αντικαταστήσουν.
9. «Αφού βγάζω ένα καλό «μεροκάματο» είμαι καλά και δεν χρειάζεται να αλλάξω τίποτα». Ο καθένας έχει δικαίωμα να αποφασίσει την αμοιβή από την δουλειά που κάνει. Μόνο που αυτή η αμοιβή, δεν είναι στατική αλλά δυναμική, δεν είναι μόνιμη αλλά μεταβάλλεται. Η εμπειρία δείχνει πως μια αμοιβή που δεν αυξάνεται κάθε χρόνο, ουσιαστικά μειώνεται και στο τέλος εξαφανίζεται. Γιαυτό και πολλά φροντιστήρια πολύ γρήγορα φτάνουν στο κλείσιμο.
10. «Όλοι με παρακολουθούν και γιαυτό δεν πρέπει να μιλάω σε κανέναν!». Διακατέχονται από μια «μανία καταδίωξης» που τους κάνει να μην λένε ούτε πόσους μαθητές έχουν, ούτε πόσο τζίρο κάνουν, ούτε τι κέρδη έχουν. Φοβούνται την εφορία και τον έλεγχό της και γιαυτό δεν μπορούν να συνεργαστούν με κανέναν εξωτερικό συνεργάτη, που θα τους βοηθούσε να αναπτυχθούν.