Το Χρονικό ενός Προαναγγελθέντος Φόρου … Κανένας μας δεν ήθελε να το πιστέψει … Ελάχιστοι Συνετοί το ψιθύριζαν και Όλοι Μαζί , δύο τουλάχιστον φορές , παραλίγο να Πάμε στο Σύνταγμα για τα Επινίκια … Έχουμε και Σημαιοφόρο πρόχειρο … Οι Λίγοι που μιλούσαν για Δυναμικές Κινητοποιήσεις θεωρήθηκαν από τους “θεσμικούς” γραφικοί νοσταλγοί των πικετοφοριών … Η Πλάνη δεν ήταν πάντως παραίσθηση μόνο ημών των Φροντιστών … Κορυφαίος θεσμικός συγγενούς κλάδου μου έλεγε ότι υπάρχει και Χρόνος και Σχέδιο … Με Προεξάρχοντες τους Γονείς , την Κοινωνία τους Καθηγητές και … την Συντεχνία … Μέσα στην μεγαλύτερη πρόκληση της Ιστορίας της η Ιδιωτική Παιδεία , με ανέλπιστες συμμαχίες , δεν κατάφερε να κάνει ούτε μια Κοινή Σύσκεψη … Θέλω να ξεχάσω την τραγική επιστολή πριν το Δημοψήφισμα … Έλλειμμα Ηγεσίας και Απουσία Στρατηγικής … Τώρα ισχύει το 23% και απλά Ελπίζουμε όχι σε μια Ζαριά αλλά στο … Zero με τις Πιθανότητες της Ρουλέτας … Εύχομαι να μην επιβεβαιωθεί το Χρονικό των Προαναγγελθέντων και ως τιμωρία της αμφισβήτησης που εκφέρω θα ξαναδιαβάσω τις “Θλιμμένες Πουτάνες της Ζωής μου” του Gabriel Garcia Marquez που υμνεί τον έρωτα σ΄ένα παράνομο οίκο ανοχής … Γιατί ακόμα και αν επιμείνει ο Φόρος ως Μνημονιακό Θέσφατο το “Λαϊκό Φροντιστήριο της Γειτονιάς” κατά Φίλη δεν έχει Ισοδύναμο … Είναι Μοναδικό και Ερωτικό της Παιδείας και αυτό αναγνωρίζεται πλέον ακόμα και από τους πιο Φανατικούς του Πολέμιους … Και θα επιζήσει και εν Οίκω και εν Δήμω … Όπως κάθε Αρχαίο Επάγγελμα …