Ο “Ηλίθιος” του Ντοστογιέφσκι μου ήταν πάντα συμπαθής … Τον διάβασα στην πρώτη νιότη αλλά μάλλον τον κατανόησα πολλά χρόνια αργότερα με αφορμή μια θεατρική παράσταση το 1987 στο Εθνικό Θέατρο … Ήταν η Εποχή της Κουλτούρας … Έκτοτε αναγνώρισα πολλούς συμπαθείς Ηλίθιους , Επιληπτικούς των Ιδεών και των Παθών … “Βεβαιώθηκα απόλυτα”, έλεγε ο γιατρός στον Πρίγκιπα Μίσκιν , “είστε ένα παιδί , δηλαδή ολότελα παιδί … Μονάχα στο μπόι και στο πρόσωπο μοιάζετε με άντρα , μα στην ανάπτυξη , στην ψυχή , στο χαρακτήρα , ίσως ίσως και στο μυαλό , δεν έχετε ενηλικιωθεί και θα μείνετε έτσι έστω κι αν ζήσετε εξήντα χρόνια …”. Αν το έγραφε σήμερα ο Φιοντόρ θα ανέβαζε το ηλικιακό προσδόκιμο … Ωστόσο , Όλοι μπορούμε να φερθούμε ηλίθια κάποιες φορές … Το ομολογούμε συχνά στον εαυτό μας σε στιγμές περισυλλογής … Ο Cipolla , διάσημος καθηγητής του Μπέρκλεϊ , όταν έγραφε τους νόμους της Πανανθρώπινης Ηλιθιότητας έδωσε και ένα ελαφρυντικό προς χρήση Όλων μας … “Μην αποδίδετε στην Κακοήθεια αυτό που εξηγείται επαρκώς με την Ηλιθιότητα” … Όχι ο Cipolla δεν εννοούσε τον “Ηλίθιο” του Ντοστογιέφσκι ο οποίος ενοχλεί με την άδολη και αγνή φύση του τους άνδρες και γοητεύει τις γυναίκες … Εννοούσε τον Ηλίθιο του διπλανού Τοίχου …