Γράφει ο Μιχάλης Αμοιραδάκης …
“Ό,τι ακολουθεί, είναι η απλή καταγραφή μιας (οδυνηρής) προσωπικής εμπειρίας και απευθύνεται σε όποιον διαθέτει ακόμα, τη συναισθηματική νοημοσύνη που απαιτείται… (ελπίζω και πιστεύω πως είμαστε ακόμα πολλοί, πάρα πολλοί, οι συντριπτικά περισσότεροι). Τον Σεπτέμβριο του 2014, εγώ και οι συνεργάτες μου αναγκαστήκαμε να κλείσουμε (το κάνω λιανά: να βάλουμε λουκέτο, γιατί “μας έβαζε μέσα, με τα μπούνια”…), ένα φροντιστήριο, το οποίο, όπως πολύ καλά όλοι σας γνωρίζετε, είχαμε στήσει με μεγάλους κόπους και θυσίες (οικονομικές και όχι μόνο). Ο λόγος; Εκπαιδευτικό πρόγραμμα 14 ωρών εβδομαδιαίως (για το οποίο εμείς ζητούσαμε μηνιαία δίδακτρα 350€), δύο κοντινά φροντιστήρια το έδιναν 180€ & 200€ μηνιαίως. Μας ήταν απολύτως αδύνατο να ανταγωνιστούμε, με οποιονδήποτε τρόπο, σε οποιοδήποτε υγιές επίπεδο…
Έχω μόνο μια απορία. Αν μου τη λύσει κάποιος υπεύθυνα και τεκμηριωμένα, δεσμεύομαι να… κάνω απεργία πείνας, έξω από το γραφείο του Γιώργου Χατζητέγα, ζητώντας του να αποκηρύξει μετά βδελυγμίας τις καταγγελίες του Θανάση Πουκαμισά (οι οποίες, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν έγιναν όπως έπρεπε και άρμοζε, τόσο στην αξιοπρέπεια του κλάδου, όσο και στη βαρύτητά τους).
Η απορία μου: Πώς γίνεται ένα φροντιστήριο, να εισπράττει 180€ ή 200€ για 60 ώρες μάθημα και, ταυτόχρονα, να είναι νόμιμο; Είμαι μαθηματικός, έχω κάνει 2 μεταπτυχιακά σε συστήματα διαχείρισης εκπαιδευτικών μονάδων, αλλά οι γνώσεις μου δεν φτάνουν μέχρι εκεί. Αν μπορεί κάποιος να με βοηθήσει, θα ήμουν υπόχρεος…
Υ.Γ. Το σημείωμα αυτό περιγράφει γεγονός. Φιλοδοξεί να αποτελέσει αφορμή προβληματισμού, αλλά δεν συνιστά καταγγελία. Αν κάποιος θεωρεί ότι προσβάλλεται, παρόλο που δεν το κατανοώ, ζητώ ειλικρινά συγγνώμη.”