Το έγραψε με τον δικό του μοναδικό τρόπο πριν από λίγες μέρες ο Μιχάλης στο δικό του ιστολόγιο και θέλω να το αποθηκεύσω προς καθημερινή χρήση όλων μας . Σεβασμός στον Πελάτη συντρόφισσες και σύντροφοι των Φροντιστηρίων και των Ιδιαιτέρων σημαίνει κόβω απόδειξη και μάλιστα ολόκληρη ! Απαντώ στην ανώνυμη συντρόφισσα που με εγκαλεί για εμπάθεια προς τα ιδιαίτερα και τους πλανόδιους οικοδιδασκάλους οι οποίοι , εν μέσω της κρίσης , προσπαθούν με κάθε τρόπο να επιβιώσουν . Απαντώ και στην θρασύτατη συντρόφισσα , που δεν αισθάνεται την αντίφαση της μαχητικής και δυναμικής εισβολής στους χώρους της ανομίας των άλλων ενώ επιτρέπει στον εαυτό της τα μαύρα ιδιαίτερα . Αναρωτιέμαι ακόμα , πως θα αντιδρούσε η θρασεία συντεχνιακή πρακτική αν εισέβαλε κάποιος , που έχει λόγο και συμφέρον , στο δικό της Άβατο … Ο Πελάτης είναι Πολίτης και Θεός λένε οι Ιάπωνες και χωρίς τα συμπλέγματα της νεοελληνικής ποδοσφαιρικής απόδοσης της λέξεως απολαύστε την προσέγγιση του Μιχάλη …
Με αφορμή τη συμμετοχή μου σε ένα πρόγραμμα κατάρτισης του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου (ΕΑΠ) με θέμα τη διοίκηση ολικής ποιότητας στην εκπαίδευση, μελετώ πάλι την πλούσια σχετική βιβλιογραφία. Εκεί βρήκα τη λέξη του σημερινού μου τίτλου. Σημαίνει, ταυτόχρονα, “πελάτης”, αλλά και “τιμώμενο πρόσωπο”. Τη χρησιμοποιούν οι Ιάπωνες, για να περιγράψουν, με την έμφαση που θεωρούν ότι της αρμόζει, τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στον πολίτη – αγοραστή και στην (κρατική ή ιδιωτική) επιχείρηση προς την οποία απευθύνεται αυτός, προκειμένου να αγοράσει κάποιο προϊόν ή υπηρεσία. Για μια στιγμή, προσπαθείστε να φανταστείτε ένα (ελληνικό) σχολείο, το οποίο θα θεωρεί “παραγόμενο προϊόν” του, την εκπαίδευση που παρέχει στους σπουδαστές του. Φανταστείτε ένα (ελληνικό) εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο θα θεωρεί “πελάτες” και “τιμώμενα πρόσωπα” τους μαθητές, τους γονείς, τις επιχειρήσεις, την κοινωνία… Το φανταστήκατε; Όχι, ε; Δεν γίνεται. Αντιθέτως, εύκολα μπορείτε να φανταστείτε τα τσιτάτα και τις κορώνες των, πάσης φύσεως και αφετηρίας, “προοδευτικών”, περί “εμπορευματοποίησης” της εκπαίδευσης…
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου καθόλου “προοδευτικό”. Όμως, τον θεωρώ πολύ προοδευτικό. Πολύ πιο προοδευτικό, από όλα αυτά τα άεργα κι ανίκανα κρατικοδίαιτα κομματόσκυλα που, δεκαετίες τώρα, έχουν οικειοποιηθεί αυθαίρετα την αποκλειστικότητα κάθε θετικής θεώρησης, ματιάς ή πρότασης, έχουν κρεμάσει στο λαιμό τους την ταμπέλα “σωστό & δίκαιο” και, προτάσσοντας το προσωπικό τους συμφέρον και βόλεμα, έχουν καταδικάσει την εκπαίδευσή μας – την ίδια την κοινωνία μας – στη μιζέρια που τους χαρακτηρίζει και τους ταιριάζει.
Πάλι δεν κατάφερα να αποφύγω τη μελαγχολία. Όμως, τι να περιμένει κανείς, από τις σκέψεις και το συναίσθημα ενός, συνειδητού κι αμετανόητου, φροντιστή, ο οποίος, τριάντα χρόνια τώρα, διδάσκει… okyakusama…
