Λέξεις Νεκρές

Δανείζομαι τον τίτλο από τους στίχους του μαγικού Ρασούλη που γνώρισα ένα χάραμα Μεγαλοβδόμαδο στο “Επειγόντως” της Χαιρωνείας σε μια ολονύκτια μουσική μυσταγωγία μια άνοιξη κοντά στο τέλος της δεκαετίας του ΄80 . “Ό,τι κι αν λες λέξεις νεκρές στου χωρισμού την ώρα …”. Πόσες φορές στην ζωή μας δεν νοιώσαμε την ματαιότητα των λέξεων και των φράσεων που κανένας δεν μπορεί να ακούσει όταν οι αποφάσεις έχουν παρθεί και το δρομολόγιο των γεγονότων δεν έχει επιστροφή . Οι “νεκρές λέξεις” με συντροφεύουν κάθε φορά που οι αποφάσεις των άλλων μας πονάνε και προσπαθώ να τις φέρνω στο νου μου όταν εγώ προσπερνώ γεγονότα και ανθρώπους με δυσκολία και ενοχές . Ο μαγικός όμως Ρασούλης , ένας πλανόδιος φιλόσοφος του κόσμου , δεν επιτρέπει ούτε καν στο ίδιο ποίημα το οριστικό και το αμετάκλητο … “Αν πεθάνει μια αγάπη , δεν πεθαίνει κι η ζωή ,  ό,τι πέρασε περνάει μα μπορεί ν’αναστηθεί , το γιατί μη με ρωτήσεις το ’χω νιώσει όταν πονώ , σαν θα γίνεσαι ένας ξένος , πιο βαθιά να σ’ αγαπώ …”