Στην προηγούμενη ανάρτησή μου , δεν ξέρω πώς , αισθάνθηκα επιτακτική την ανάγκη να προσθέσω την ευγενική μορφή του Νίκου Εγγονόπουλου . Θυμήθηκα τις ποιητικές βραδιές στην Φοιτητική Εστία με τον Σπύρο να απαγγέλει τον Μπολιβάρ … Το 1944 , με νωπές ακόμη τις αναμνήσεις από τον πόλεμο , ο Εγγονόπουλος συνθέτει και παρουσιάζει τον Μπολιβάρ , κορυφαία στιγμή της ποίησής του. Ο Μπολιβάρ αποτελεί τον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν» που έγραψε η ποιητική γενιά του 1930 . Μέσα από τη μορφή του ελευθερωτή της Βολιβίας Σιμόν Μπολιβάρ , ο Εγγονόπουλος δίνει τη συμβολική υπέρβαση και το διαχρονικό πρότυπο του αγωνιζόμενου ανθρώπου , χωρίς τους περιορισμούς φυλής , χώρας ή εποχής . Όλα όσα συμβαίνουν στην ζωή μας έχουν περιγραφεί στις παράλληλες ζωές με τον σαγηνευτικό υπερρεαλισμό της ποίησης που αντιποιείται την καθημερινότητά μας . Μετά ξαναδιάβασα την “Νυχτερινή Μαρία” … Ήταν πια πολύ αργά … “Η αγάπη είναι ο μόνος τρόπος” Σύντροφοι !