Η ελληνική κοινωνία διδάχθηκε επαρκώς την τελευταία τριετία της κρίσης δια των εντύπων και των ηλεκτρονικών μέσων την μακροοικονομική θεωρία των τόκων και του χρήματος . Τη θεωρητική μάλιστα τεκμηρίωση των συνολικών μεγεθών της χρεοκοπημένης οικονομίας διαδέχθηκε η πρακτική εξάσκηση των πολιτών στην ατομική εξαθλίωση της μικροοικονομίας των νοικοκυριών τους . Η “κυκλική” ανεργία και η θεαματική μείωση όλων των μορφών της απασχόλησης έθεσε και εξακολουθεί να θέτει , στο περιθώριο μιας πενιχρής επιδοματικής ζωής εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους και αυτοαπασχολούμενους του ιδιωτικού τομέα. Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του , δέσμιο της φιλοσοφίας του κρατισμού , προσπαθεί με κάθε τρόπο να διατηρήσει την δύναμη των υπαλλήλων που διόρισε με δάνεια από το μέλλον. Ο παραγωγικός κόσμος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας ισοπεδώθηκε από την παρατεταμένη ύφεση και τους εξοντωτικούς και ανείσπρακτους φόρους και βγήκε στο κλαρί της αδήλωτης και πλανόδιας οικονομίας η οποία αποκτά τα ιδεολογικά ερείσματα ενός κινήματος αντίστασης στο κακό που μας βρήκε … Αποδελτιώνοντας την κρίση με το βίωμα της χρεοκοπίας των νοικοκυριών της , η ελληνική κοινωνία καλείται τώρα να αναπροσανατολισθεί με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης . Τα μαθήματα όμως ενός επιτακτικού για την κοινωνική επιβίωση εθνικού επαγγελματικού προσανατολισμού δεν θα διδαχθούν από τους θεσμοθετημένους φορείς της εκπαίδευσης και της κατάρτισης καθώς η ελληνική παιδεία είναι σήμερα κατώτερη των αναγκών και των περιστάσεων. Η ανάγνωση των αριθμών της εγχώριας ανεργίας προειδοποιεί ότι πριν την ανάκαμψη , 1 εκατομμύριο άνθρωποι πρέπει να αλλάξουν δουλειά και να αναζητήσουν την επαγγελματική προκοπή με διαίσθηση και ευρηματικότητα , μόνοι και αυτοδίδακτοι . Τα εσωστρεφή ,σίγουρα και κλειστά επαγγέλματα των δεκαετιών της επίπλαστης ευδαιμονίας μας τελείωσαν . Το όνειρο μιας κρατικής αντιμισθίας έστω και πενιχρής δεν υπάρχει και η Ελλάδα της κρίσης δεν μπορεί να συντηρήσει πλέον το πανάκριβο σύστημα του υπερπληθυσμού των γιατρών , των δικηγόρων , των φαρμακοποιών και των πάσης φύσεως συντεχνιών . Το μέλλον ανήκει στην υγιή επιχειρηματικότητα του τουρισμού , των μεταφορών , των νέων τεχνολογιών , της νέας γεωργίας , των υπηρεσιών, της ανανεώσιμης ενέργειας και της εξαγώγιμης παιδείας . Ο από μηχανής θεός της ελληνικής τραγωδίας δεν θα επέλθει στο τέλος της παράστασης , ούτε με τα φίλια δάνεια , ούτε με τις παρακλήσεις της αδιέξοδης επιμήκυνσης των υποχρεώσεων του κράτους . Ο μετασχηματισμός της ελληνικής κοινωνίας από τις δυνάμεις της εργασίας και της παιδείας κινδυνεύει όμως να συντελεσθεί άνευ κανόνων θεμιτού ανταγωνισμού από την πολιτεία που δεν έχει αντιληφθεί ότι η ανάκαμψη και η ανάπτυξη είναι υπόθεση και της ιδιωτικής οικονομίας της γνώσης που δεν μπορεί να αυτορυθμίζεται υπό το κράτος εχθρικών για την επιχειρηματικότητα αποφάσεων .