Με τη δεύτερη ταινία του ο Νίκος Παναγιωτόπουλος (1978), έστρεψε τα βλέμματα του ελληνικού κινηματογράφου πάνω του. Και όχι μόνο του ελληνικού . Αφού η ταινία διακρίθηκε και στο φεστιβάλ του Λοκάρνο και στο φεστιβάλ του Σικάγο . Θα παρακολουθήσουμε την ιστορία μιας αστικής τετραμελούς οικογένειας που κληρονομεί μια εξοχική έπαυλη . Θα εγκατασταθεί λοιπόν στη φύση, όπου οι τέσσερις άντρες ήρωες (πατέρας και τρεις γιοι) δεν κάνουν τίποτε άλλο απ’ το να κοιμούνται . Σ’ ένα σπίτι που μόνο τα ρολόγια κινούνται . Και σε αυτό το καθεστώς, όπου κυριεύει η αδράνεια , ο βενιαμίν της οικογενείας και οι πρώιμες σκέψεις του για “κίνηση” αντιμετωπίζονται ως παρανοϊκά αιρετικές από τα υπόλοιπα μέλη . Έτσι, αυτή η πλήρης ύπνωση και αεικινησία σπάζει καταναγκαστικά μόνο για την τέλεση των βιολογικών αναγκών . Τις οποίες “περιποιείται” η όμορφη υπηρέτρια (Όλγα Καρλάτου).
To ιστολόγιο ενός φροντιστή