Η καθημερινότητα της φροντιστηριακής εκπαίδευσης είναι πολύ συχνά απρόβλεπτη . Εφηβικές αγχωτικές ανησυχίες και αμφισβητήσεις , υπέρμετρες αγωνίες γονέων άλλοτε εύλογες και άλλοτε παράλογες , καθηγητές μειωμένων αποδοχών και ωρών στα πρόθυρα νευρικής κρίσης , γραμματείς που κατακλύζονται από αιτήματα , διευθυντές με ανεπίλυτες εξισώσεις εκπαιδευτικών προγραμμάτων και οικονομικών προβλημάτων , όλα αυτά μαζί συνθέτουν ένα μη γραμμικό σύστημα ασταθών ισορροπιών . Τα προβλήματα ποτέ δεν λείπουν ιδίως τώρα που μεταχρονολογούμε τις δυσβάστακτες υποχρεώσεις της νόμιμης επιβίωσης . Υπεράνω των αναπόφευκτων ανθρώπινων παραλογισμών όμως , υπάρχει πάντα η γοητεία και η αθωότητα των νέων ανθρώπων , της πιο έξυπνης γενιάς όλων των εποχών , που κάνει το μάθημα ανατρεπτικά συναρπαστικό και την συναναστροφή μαζί τους μια υπέροχη εμπειρία ζωής ενός δασκάλου που τολμά να αξιολογείται με τον πιο αδυσώπητο τρόπο : την κρίση των μαθητών του , χάριν των οποίων υπάρχουμε όλοι όσοι διακονούμε το ανοιχτό φροντιστήριο με αξίες και αποδείξεις .