Η Ελλάδα Τρώει τα Παιδιά της

Πραγματικά προβληματίστηκα αν έπρεπε να πάρω θέση δημόσια (γιατί ιδιωτικά τοποθετήθηκα αμέσως).
Ο προβληματισμός μου βασίστηκε στα ακόλουθα θέματα:
1ον αν η παρέμβαση μου θα βοηθήσει το σκοπό της ENESCO.
2ον αν έχω το δικαίωμα να αναμιχθώ στα εσωτερικά άλλης ομοσπονδίας.
Μετά από σοβαρή σκέψη, και μετά από τις συζητήσεις που έκανα στην Αθήνα με τους φίλους μου Γιάννη Βαφειαδάκη και Γιώργο Χατζητέγα, στην παρουσία του αντιπροέδρου του ΣΙΦΚ του Γιώργου Γαβριήλ, νοιώθω ότι:
Η παρέμβαση μου επιβάλλεται για τα καλώς νοούμενα συμφέροντα της Πανευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας. Τυγχάνει να είμαι το άτομο που μαζί με το Γιώργο Χατζητέγα προσπαθήσαμε (η προσπάθεια η δική μου φυσικά δεν μπορεί να συγκριθεί με το τεράστιο έργο που επιτέλεσε ο Γιώργος) για να είμαστε σήμερα ένα βήμα από την υπογραφή του καταστατικού. Τυγχάνει επίσης να είμαι το άτομο που μετά από παράκληση του Γιάννη Βαφειαδάκη (στη Βιέννη) άσκησα πιέσεις στη Γερμανική πλευρά για αλλαγή του αριθμού αντιπροσώπων κάθε χώρας από ενα (όπως παρουσιάστηκε το προσχέδιο στη Βιέννη) σε δύο.
Και φτάσαμε σήμερα, να επιλέγουμε αντιπροσώπους για το συνέδριο της Κωνσταντινούπολης. Και αντι να έχουμε σαν στόχο την όσο το δυνατό καλύτερη στελέχωση των αντιπροσωπιών μας, με άτομα που κατέχουν όλο το παρασκήνιο των διαβουλεύσεων που έγιναν μέχρι τώρα, να αποκλείεται ο άνθρωπος που οραματίστηκε την ENESCO. Έμαθα ότι έγιναν εκλογές. Και ότι σε αυτές τις εκλογές πάρθηκε δημοκρατικά η απόφαση ότι ο Γιώργος Χατζητέγας δεν πρέπει να είναι αντιπρόσωπος.
Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι οι δύο φίλοι που εκλέγηκαν, ο Γιάννης Βαφειαδάκης και ο Κώστας Αμπατσίδης, είναι ικανότατοι. Το θέμα όμως δεν είναι η ικανότητα αυτών που εκλέγησαν. Κυρίως είναι η απουσία του ανθρώπου που κατάφερε να κανει πραγματικότητα αυτό που ετοιμαζόμαστε να υπογράψουμε τον άλλο μήνα.
Και κυρίως, είναι η προσπάθεια που καταβάλλεται για να δικαιολογηθεί η απόφαση για αποκλεισμό του Γιώργου. Ότι δήθεν ετοιμάζει συνεργασίες για κάθοδο άλλων ξένων αλυσίδων στην Ελλάδα. Κάπου χάσαμε το μέτρο νομίζω.
Στην εκδήλωση της Κυριακής, το κύριο μήνυμα που έβγαινε από το προεδρείο, παρουσιάζοντας τις κοπέλλες της Εθνικής Ομάδας, ήταν ότι η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της. Μα, φίλοι μου, ποιά Ελλάδα τρώει τα παιδιά της; Η Ελλάδα είναι οι άνθρωποι της, Ελλάδα είστε εσείς που παίρνετε αποφάσεις, Ελλάδα είστε εσείς που ηγείστε, Ελλάδα είναι τα μέλη των συλλόγων. Ελλάδα είμαστε και εμείς έστω και άν φαίνεται στα χαρτιά ότι έχουμε άλλη υπηκοότητα.
Ακόμα υπάρχει χρόνος για διόρθωση του λάθους (γιατί θέλω να πιστεύω ότι για λάθος πρόκειται). Ο Γιώργος, και τον ξέρω καλά, δεν πρόκειτε να σταματήσει την προσπάθεια για τη δημιουργία της ENESCO, είτε μέσα από το συμβούλιο της είτε βοηθώντας από έξω. Το θέμα όμως δεν είναι οι προθέσεις του Γιώργου Χατζητέγα, που είναι ολοκάθαρες, αλλά οι προθέσεις αυτών που θα συμμετέχουν αν ο Γιώργος Χατζητέγας μείνει έξω.
Και για να μην αφήσω έξω και τις δικές μου προθέσεις, πρέπει να τις γνωρίζετε. Δεν θεωρώ ηθικό να συμμετέχω στο Διοικητικό Συμβούλιο της ENESCO όταν θα απουσιάζει ο άνθρωπος που είχε την έμπνευση για την ENESCO. Φυσικά θα βοηθήσω και εγώ από έξω την προσπάθεια. Οι συνάδελφοι μου εδώ στην Κύπρο πληροφορήθηκαν από σήμερα τις δικές μου προθέσεις. Προσπαθούν να με μεταπείσουν. Τους ευχαριστώ, αλλά δεν είναι δυνατόν να αλλάξω τις αρχές μου.
Συνάδελφοι, η προσωπικότητα κάποιου δεν δημιουργείται από τις θέσεις και τα αξιώματα στα οποία κατάφεραι να αναρρυχηθεί. Δημιουργείται μέσα από την πάλη του για τα συμφέροντα του κλάδου του, μέσα από τις προσπάθειες του για προστασία των πιστεύω του. Και ο Γιώργος Χατζητέγας έχει δημιουργήσει την δική του ισχυρή προσωπικότητα βαδίζοντας παντα με γνώμονα αυτό που τον χαρακτηρίζει. ΤΟ ΗΘΟΣ.
Ευχαριστώ
Μάριος Χαραλάμπους
Επίτιμος πρόεδρος του ΣΙΦΚ (με ευχαρίστηση δέκτηκα τον τίτλο από τους συναδέλφους μου, και προσπαθώ πάντα να μήν προδώσω την τιμή που μου έκαναν)