“Η απάντηση είναι απλή. Εξαιρετικά δυσάρεστη, αλλά απλή. Τώρα που τα δύσκολα και τα μοναχικά πέρασαν, τώρα που τις ατέλειωτες κουραστικές εργατοώρες τις διαδέχονται οι προβεβλημένες και αναπαυτικές καρέκλες των τιτλούχων, τώρα είναι η ώρα των “πεφωτισμένων”…” Ο Μιχάλης με υπερασπίζεται στο ιστολόγιο του γιατί με αγαπά, απαριθμώντας σκληρές αλήθειες . Η δική μου ενδοτική θέση στις αδυναμίες όλων και πρωτίστως στη συλλογική βλακεία την οποία συναθροίζουν κατά τα φαινόμενα χαρισματικά άτομα είναι δεδομένη όχι από ιδεολογία αλλά από εγκεφαλική πάθηση. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που μερικοί ηλιθίως και σκοπίμως διαδίδουν με θρασύτητα και αφέλεια ότι η αλυσίδα στην οποία μετέχω είναι προπομπός τούρκικου φροντιστηριακού κολοσσού ! Είπαμε ότι είμαστε διεθνιστές και ενδοτικοί σύντροφοι όμως διαβάστε προσεκτικά το σαιξπηρικό απόφθεγμα στο κείμενο του Μιχάλη. Την ώρα που γράφω αυτές τις αράδες , βρίσκω την παραίτηση του Κοζανίτη Μιχάλη , το μήνυμα του Σταύρου και την επιστολή του Ανδρέα και αναρωτιέμαι γιατί αντί να δίνουμε λύσεις λογικής δημιουργούμε προβλήματα και κρίσεις που καταλύουν την συναδελφική αλληλεγγύη ; Οι πολυθεσίτες προστάτες της συνδικαλιστικής σκέψης ας αναλογισθούν τις ευθύνες τους και ας επιβάλουν αποφάσεις ηρεμίας σύνθεσης και συνέχειας αξιοποιώντας δημιουργικά την κριτική η οποία τους ασκείται .
To ιστολόγιο ενός φροντιστή
αν και δεν είναι σώφρον να εκφράζεται κανείς δημόσια με συναισθηματική φόρτιση , θα ακολουθήσω την κοινή … στάση όλων μας και -επιτρέψτε μου – θα εκφράσω το δικό μου προβληματισμό: όντας μόνη σε κάθε δυναμική έκφραση θέσεων εδώ και καιρό σε ένα άξενο και υπονομευτικό περιβάλλον αισθάνομαι φριχτά που ούτε τη δική μου φωνή στο δ.σ. ούτε την ένσταση του Νίκου Τσικιρίκη στη “γενική συνέλευση αντιπροσώπων” υπήρχαν άνθρωποι εκεί στις κρίσιμες στιγμές να υποστηρίξουν αποτελεσματικά… δεν αποτρέπονται τα χειρότερα με σχόλια εκ των υστέρων. Και μην είστε βέβαιοι ότι δεν υπάρχουν χειρότερα.
Στέλλα Αλιγιζάκη