Σας παρακολούθησα χθες. Είδα το (εξαιρετικά αποκαλυπτικό) ρεπορτάζ για τα παράνομα μαθήματα της Ρόδου. Δεν ένοιωσα καμία έκπληξη (όπως και κανένας άλλος Έλληνας). Το φαινόμενο είναι υπαρκτό και εκτεταμένο. Όλοι γνωρίζουν. Και όλοι υποκρίνονται και σιωπούν. Δεν ένοιωσα καμία έκπληξη ούτε για το γεγονός ότι δεν αφήσατε τους φροντιστές που είχατε καλέσει να μιλήσουν. Είχα και προσωπικά την ευκαιρία να ζήσω στο παρελθόν την (τραυματική όσο και πολύτιμη) εμπειρία να προσκληθώ και να παρευρεθώ σε εκπομπή σας. Δεν θα προσπαθήσω να σας πείσω για τίποτα. Σε τελική ανάλυση, ουδόλως με ενδιαφέρει η προσωπική σας επιθυμία, αναφορικά με το ποιοι επαγγελματικοί κλάδοι θα προτιμούσατε να υπάρχουν και ποιοι όχι. Λίγο πριν… τρελαθούμε τελείως από την "αντικειμενικότητα του δημοσιογράφου" (με άλλα λόγια, μόνο για λόγους προσωπικής αξιοπρέπειας και καθόλου για λόγους απονομής δικαιοσύνης από σας και την εκπομπή σας – εξάλλου, πιστεύω ότι αυτό σας αφήνει παγερά αδιάφορο), θα ήθελα να επισημάνω τα επόμενα: (Επιστολή του Μιχάλη Αμοιραδάκη στον Κίτρινο Τύπο)
• Έφηβος, στα 15 μου, επέλεξα να γίνω μαθηματικός και φροντιστής. Τα προσωπικά μου κίνητρα ήταν δύο: Αφενός, ήθελα, με τον τρόπο που από τότε μέχρι σήμερα αντιλαμβάνομαι τον άξιο δάσκαλο, να καθορίζω εγώ το περιβάλλον και την ποιότητα της διδασκαλίας μου, να κρίνομαι από το αποτέλεσμά της, να καταξιώνομαι από την καλή ποιότητα και να απαξιώνομαι από την κακή ποιότητα των δικών μου εκπαιδευτικών επιλογών (και όχι του εκάστοτε υπουργού παιδείας). Αφετέρου, ήθελα να έχω τη δυνατότητα να ζω αξιοπρεπώς, ασκώντας ένα νόμιμο επάγγελμα.
• Σήμερα, 35 χρόνια μετά, η επιλογή μου με έχει δικαιώσει. Μπορεί η ζωή μου να εξελίχθηκε – και συνεχίζει να εξελίσσεται – μέσα στην ανασφάλεια που βιώνει κάθε άνθρωπος που ξέρει πως αν σήμερα η εργασία του δεν πείσει με την ποιότητα και το αποτέλεσμά της, αύριο εκείνος και η οικογένειά του θα έχουν πρόβλημα επιβίωσης. Ωστόσο, τίποτα δεν συγκρίνεται με το γεγονός ότι οι αμέτρητες ώρες εργασίας μου έχουν επενδυθεί από αμέτρητα φοιτητικά χαμόγελα παιδιών που, την ώρα που έρχονται για να με ευχαριστήσουν που τα βοήθησα, δεν ντρέπομαι να τα κοιτώ στα μάτια.
• Συμμετέχω στη διεύθυνση και στη λειτουργία ενός νόμιμου φροντιστηρίου δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, μιας εκπαιδευτικής μονάδας που ελέγχεται κάθε χρόνο και παίρνει άδεια από την πολιτεία. Διδάσκω σε ένα φροντιστήριο που διαθέτει πιστοποίηση ανεξάρτητου φορέα, ο οποίος κάθε χρόνο έρχεται και ελέγχει τα κριτήρια με τα οποία ελέγχουμε την ποιότητα των εκπαιδευτικών υπηρεσιών που παρέχουμε στους μαθητές μας. (Κι αυτό, επειδή εγώ το θέλησα και όχι γιατί κάποιος μου το επέβαλε). Διοικώ ένα εκπαιδευτήριο το οποίο αποτελεί ασφαλή και αξιόπιστο χώρο εργασίας για 20 επιστήμονες και κάθε χρόνο καταβάλλει (ως οφείλει) χιλιάδες ευρώ στο κράτος, μέσω των φόρων και των ασφαλιστικών εισφορών. Έχω την χαρά και την τιμή να απολαμβάνω την αξιοπρέπεια μιας ζωής που έχω χτίσει με τον κόπο και την εργασία μου και όχι με κρατικό χρήμα. Οι οικογένειες που καταβάλουν τα δίδακτρα στο φροντιστήριό μου επιλέγουν να το κάνουν, γιατί θεωρούν ότι οι εκπαιδευτικές υπηρεσίες που παρέχω στα παιδιά τους αξίζουν κάθε ευρώ από τα χρήματα που μου δίνουν. Κι εγώ φροντίζω ο κόπος τους να απολαμβάνει, ως αντίκρυσμα, τη μέγιστη ανταπόδοση. Γι αυτό, άλλωστε, είμαι μέλος ενός επαγγελματικού κλάδου που, σε πείσμα της κρατικής ανεπάρκειας και της κρατικίστικης ηλιθιότητας, υπάρχει για περισσότερο από έναν αιώνα – και θα συνεχίσει να υπάρχει.
Είμαι εκπαιδευτικός. Φροντιστής. Περήφανος και για τα δύο (αληθινό, όσο κι αν σας είναι δύσκολο να το αντιληφθείτε…).
Τελικά εσείς, κύριε Τριανταφυλλόπουλε, δικαιούστε να αισθάνεστε "πληγή" στα πλευρά της ελληνικής κοινωνίας, ή όπως αλλιώς επιθυμείτε.
Αυτό που δεν δικαιούστε, είναι να κρίνετε εξ ιδίων τα αλλότρια…
Μιχάλης Αμοιραδάκης
Μαθηματικός – Φροντιστής
amoirada@otenet.gr
Σημείωση του ιστολογίου: ο δημόσιος λόγος του Μιχάλη είναι αναγκαίος αν ο κλάδος επιλέξει την επιθετική νομιμότητα αντί της αμυντικής συνενοχής. Το γεγονός ότι για πρώτη φορά μια δημοσιογραφική εκπομπή δίνει γροθιά στο μαλακό υπογάστριο της βρώμικης και μαύρης παιδείας αποτελεί μια σημαντική διαφοροποίηση. Οι πληγές της παιδείας απαιτούν πολιτική αρετή και τόλμη και όπως είπε και ο Σκεύος όσοι νομίζουν ότι μπορούν ας εξέλθουν από τη δημόσια θαλπωρή στον ανταγωνισμό της βασανιστικής επιλογής και αξιολόγησης.