Μια ιστορική απόφαση της Βρετανικής κυβέρνησης ανατρέπει με θεαματικό τρόπο τις θεοκρατικές αντιλήψεις για το μονοπώλιο του κρατικού σχολείου, την χρηματοδότηση και τη διαχείριση του με στόχο τη βελτίωση της ποιότητας. Η ιδιωτικοποίηση την οποία πολλοί προαναγγέλουν δεκαετίες τώρα είναι ένα εκπαιδευτικό γεγονός στις ΗΠΑ, την Σουηδία, την Βρετανία και έπεται συνέχεια. Το κρατικό σχολείο δέχεται πλέον τεράστιες πιέσεις στις οποίες είναι ανήμπορο να αντιδράσει εγκλωβισμένο σε συντεχνιακά ιδεολογήματα και σε παρωχημένα ιδεότυπα. Δείτε τη σχετική ανταπόκριση του Βήματος της Κυριακής. Σας παραθέτουμε ακόμη την αντίδραση του φίλου της αντίπερα όχθης Κώστα Θεριανού ο οποίος υποστηρίζει ότι η επιχειρούμενη αποσχολειοποίηση είναι ένας σάκος με κουρέλια.
Βρετανία, Βήμα (20.06.2010)
Θα λειτουργούν «ελεύθερα» εκπαιδευτήρια με κρατική επιχορήγηση. Πολλοί δάσκαλοι, γονείς και ενθουσιώδεις ακτιβιστές πανηγυρίζουν από χθες για την απόφαση της κυβέρνησης του Ντέιβιντ Κάμερον να εγκρίνει κρατική επιχορήγηση σε ομάδες που θέλουν να διαμορφώσουν τα δικά τους σχολεία.
Τα λεγόμενα «ανεξάρτητα» ή «ελεύθερα» σχολεία θα μπορούν να στεγάζονται σε σπίτια ή ακόμη και σε μαγαζιά και να λειτουργήσουν από τον Σεπτέμβριο του 2011 με χρήματα των βρετανών φορολογουμένων. Η ιδέα και η προεκλογική υπόσχεση των Τόρις βασίζονται σε ανάλογα μοντέλα στη Σουηδία και στις ΗΠΑ, με στόχο τη «βελτίωση της ποιότητας της εκπαίδευσης». Οι λεπτομέρειες δεν έγιναν αμέσως γνωστές, αλλά επιχορήγηση θα μπορούν να λαμβάνουν οργανώσεις γονέων, δασκάλων και φορέων που θα στηρίζουν το αίτημα με έγγραφες προτάσεις για τους στόχους, το πρόγραμμα, τις μεθόδους και τους λόγους για την ίδρυση του σχολείου. Οι ενδιαφερόμενοι, που ξεπερνούν τους 700, θα πρέπει να συμπληρώσουν αιτήσεις με απαντήσεις σε ερωτήματα 10 σελίδων.
Οι υπέρμαχοι της πρωτοβουλίας αναφέρουν ότι έτσι θα μπορέσουν να «βελτιώσουν την ποιότητα της δημόσιας εκπαίδευσης και να μειώσουν το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών περιοχών».
Τα συνδικάτα των δασκάλων θεωρούν ότι θα προκληθεί χάος από την αναρχία και την αυθαιρεσία στο εκπαιδευτικό σύστημα.
Ο Νεοφιλελεύθερος… κάνει κακό στο σχολείο
Κώστας Θεριανός
Η νέα κυβέρνηση του Ντέιβιντ Κάμερον στην Μεγάλη Βρετανία αποφάσισε να εγκρίνει κρατική επιχορήγηση σε ομάδες που θέλουν να διαμορφώσουν τα δικά τους σχολεία (ΒΗΜΑ 20/06/2010) προκαλώντας από την μια πλευρά τους πανηγυρισμούς αρκετών εκπαιδευτικών, γονιών και ακτιβιστών και από την άλλη την αντίδραση των συνδικάτων.
Στην Μ. Βρετανία, η ιδέα της «αποσχολειοποίησης» (ή «της γενίκευσης του σχολείου σε κάθε πτυχή της κοινωνίας», κατά μια άλλη ανάγνωση) συνυφασμένη με το δικαίωμα των ατόμων να προσδιορίζουν το περιεχόμενο και τα μέσα της εκπαίδευσης τους έχει βαθιές ιστορικές ρίζες. Οι πρώτοι που διατύπωσαν το αίτημα αυτό ήταν οι Χαρτιστές, οι οποίοι από τον 19ο αιώνα διατύπωσαν την άποψη ότι το κράτος πρέπει να χρηματοδοτεί όλα τα εκπαιδευτικά σχήματα. Οι Χαρτιστές με την πρόταση τους, εκείνη την εποχή, ήθελαν να δημιουργήσουν σχολεία για το εργατικό κίνημα. Όμως… οι καιροί άλλαξαν. Οι νεοφιλελεύθεροι αξιοποιούν αυτήν την ιδέα για να διαλύσουν το δημόσιο σχολείο. Σε ένα σύστημα αύξησης των επιλογών σχήματος αγωγής ταυτόχρονα με την αξιολόγηση με κριτήριο την επίδοση των μαθητών, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η κοινωνική προέλευση, μοιραία η κατάληξη θα είναι το συμπέρασμα ότι η εκπαίδευση στο σπίτι είναι «πιο οικονομική» αφού οι τάδε π.χ. μαθητές με λιγότερα χρήματα από όσα απαιτούνται για να λειτουργήσει ένα σχολικό συγκρότημα κατόρθωσαν με «κατ’ οίκον» εκπαίδευση καλύτερες επιδόσεις. Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι το σχολείο με τον τρόπο που λειτουργεί «σχολειοποιεί» τους ανθρώπους και έχει σημαντικό μερίδιο ευθύνης για φαινόμενα όπως ο εκφοβισμός, ο αυταρχισμός κ.λπ. Όμως, το σχολείο δεν είναι ουδέτερο. Λειτουργεί ως οργανικό κομμάτι του καπιταλισμού. Τον οποίο, οι «αποσχολειοποιητές» αποφεύγουν να θίξουν.
Η «αποσχολειοποίηση» στον καπιταλισμό είναι ένας σάκος με κουρέλια. Μπορεί το κάθε κουρέλι να είναι από το καλύτερο ύφασμα (αντιαυταρχική αγωγή, ενεργή μάθηση έξω από το σχολείο, κ.λπ.). Όμως, δεν παύουν να είναι κουρέλια μέσα στο σάκο. Την διαφορά την κάνει πάντα η τελική συνολική ραφή. Που είναι ή η καπιταλιστική βαρβαρότητα ή μια σοσιαλιστική κοινωνία που έχει στο κέντρο της τις ανάγκες των ανθρώπων.