Με αφορμή το άρθρο «Ανταγωνιστής και Συνάδελφος» και ένα ευγενικό e-mail αγαπητού συναδέλφου αναφορικά με ζητήματα ανταγωνισμού και συνδικαλισμού θεωρώ αναγκαίο να ξεκαθαρίσω την προσωπική μου άποψη και θέση καθώς έχω την αίσθηση ότι πολλά πράγματα έχουν διαχρονικά παρανοηθεί. Η προσωπική μου εμπλοκή στον φροντιστηριακό ανταγωνισμό είναι δεδομένη δεκαετίες τώρα και αποκτά υπερτοπικό χαρακτήρα από τη στιγμή που εργάζομαι και συνεργάζομαι σ’ ένα φροντιστηριακό δίκτυο. Η επιλογή μου είναι μια εκπαιδευτική και επιχειρηματική πρωτοβουλία απολύτως σύμφωνη με τις απόψεις μου περί συνεργατισμού που ποτέ δεν έκρυψα. Την ίδια θέση είχα δέκα χρόνια πριν όταν ξεκίνησε το εγχείρημα των Πανελλαδικά Συνεργαζόμενων Φροντιστηρίων στο οποίο δε συμμετείχα γιατί πίστευα σε αυστηρότερες δομές και διαδικασίες. Θυμίζω ότι τότε πολλοί συνάδελφοι στοχοποίησαν με κριτήρια ανταγωνισμού όσους συμμετείχαν σ’ένα πείραμα συνεργατισμού το οποίο εξελίχθηκε σ’ένα πιστοποιημένο Όμιλο Φροντιστηρίων. Είναι αναγκαίο να αντιληφθούμε ότι στο πλαίσιο της συντεταγμένης μας έκφρασης υπερασπιζόμαστε τον εκπαιδευτικό μας ρόλο την αναγκαιότητα του θεσμού και την πρόοδο του. Δεν μπορεί να είναι το κοινό των Φροντιστών τροχονόμος του μεταβαλλόμενου ανταγωνισμού ούτε θεματοφύλακας μιας βολικής δεοντολογίας κατά περίσταση και περίπτωση.
Κάποτε, ως ομοσπονδία, με την προτροπή των θερμοκέφαλων μηνύαμε εξωδίκως στα Πανελλαδικά Συνεργαζόμενα Φροντιστήρια ότι κακώς χρησιμοποιούν τον τίτλο «Πανελλαδικά». Δε μας ενοχλούσε βεβαίως ο τίτλος αλλά η απήχηση και η δυναμική του εγχειρήματος και ο φόβος μήπως εξελιχθεί η κίνηση σε ανταγωνιστικό αντίπαλο δέος. Το ευτράπελο είναι ότι μερικοί από τους ένθερμους υποστηρικτές και συμμέτοχους των «Πανελλαδκά Συνεργαζόμενων Φροντιστηρίων» εξελίχθηκαν αργότερα σε πολέμιους των μορφών της αυστηρής δικαιόχρησης. Εν όψει μάλιστα των εκλογών της συντεταγμένης μας έκφρασης θέλω να υπογραμμίσω κατηγορηματικά ότι είναι αδιανόητο να ποινικοποιούμε στη συνδικαλιστική μας δράση όσους κινούνται σε ασύμβατες τροχιές, υπηρετούν όμως το δίπτυχο της νομιμότητας και της ποιότητας. Είναι επικίνδυνο να αφαιρούμε φροντιστηριακές ιθαγένειες και να καταλογίζουμε προσωπικά οφέλη, ιδιοτέλεια και υστεροβουλία σε όσους μοχθούν στο κοινό των Φροντιστών. Ας πάψουμε να αναζητούμε ύποπτα κίνητρα στη συμμετοχή και στη φιλοδοξία των συνδέλφων να προσφέρουν στην επαγγελματική μας κατοχύρωση. Ας κριθεί ο καθένας μας από τις θέσεις και τις απόψεις του, το όραμα του για τον κλάδο και κυρίως από το έργο του για το κοινό καλό. Προσωπικά αυτό καταθέτω παράλληλα με το σεβασμό σε όλους εκείνους που δίνουν τη μάχη με νομιμότητα και εντιμότητα.
Η σαφήνεια των λόγων και η συνέπεια των πράξεων είναι αναγκαία αρετή και τα εσωτερικά αναχώματα επικίνδυνη βλακεία. Σε μια εποχή που η εκπαιδευτική παραοικονομία είναι στον καναβάτσο της κοινωνικής κριτικής και απόρριψης ο κλάδος με ποιότητα, νομιμότητα και οικονομία μπορεί να περιορίσει τις «μαύρες» επιλογές και τις γκρίζες ζώνες με απλές δράσεις φροντιστηριακής ενότητας. Γιατί ο εχθρός είναι εκτός των «τειχών» της ανοχύρωτης πόλης των Φροντιστών.