«Το ότι η δημόσια εκπαίδευση νοσεί βαρύτατα αποδεικνύεται και από την ανάδειξη των φροντιστηρίων σε πρωταρχική ανάγκη, την οποία διευκολύνει το εσκεμμένα διαβλητό σύστημα εισαγωγής στην ανώτατη εκπαίδευση. Γι΄αυτό προέχει η ανάγκη να εξεγερθούν οι έντιμοι, ευσυνείδητοι και μορφωμένοι παιδαγωγοί (που ευτυχώς υπάρχουν και προσφέρουν έργο με αυταπάρνηση αλλά και φόβο καθώς τρομοκρατούνται ως επικίνδυνοι). Αν συσπειρωθούν και αντιδράσουν, θα κλονίσουν το status quo, υπέρ του οποίου τα κόμματα και η ταξικά οργανωμένη συντεχνία των συνδικαλιστών ανεξαρτήτως χρώματος κινητοποιούν παιδιά, εφήβους, αλλά και γονείς σε αγώνες για να μην αλλάξει τίποτε.»
«Επιμελώς απέφυγα την περασμένη Κυριακή και τον οποιονδήποτε υπαινιγμό για τον τεράστιο αριθμό εκπαιδευτικών του Δημοσίου που παραδίδουν, παρανόμως φυσικά, ιδιαίτερα μαθήματα σε φροντιστήρια ή κατ΄οίκον και που όχι σπάνια τα συνδυάζουν με την ευνοϊκή βαθμολόγηση των μαθητών τους. Γι΄αυτό το άγος, όπου η υποκρισία, η παραοικονομία και η φοροδιαφυγή σέρνουν από κοινού τον χορό, η συνωμοσία σιωπής των πολιτικών κομμάτων και των ΜΜΕ είναι μία από τις αιτίες των υψηλών επιπέδων διαφθοράς στην οποία διαπρέπει η χώρα μας παγκοσμίως».
Το ερώτημα παραμένει: θέλουμε ένα δημόσιο ή ένα κρατικό σχολείο;