Έκπληκτοι οι πολίτες της χώρας παρακολουθούν το χρονικό της προαναγγελθείσας χρεοκοπίας σε όλα τα επίπεδα: στην οικονομία, τη διοίκηση και πρωτίστως στην παιδεία. Η παραοικονομία καλπάζει, η διαφθορά και ο χρηματισμός θριαμβεύουν προκαλώντας τον τρόμο ακόμα και σε αυτούς τους αποξενωμένους από την καθημερινότητα «ιθύνοντες». Το ασφαλιστικό με την πολιτική ανικανότητα δεκαετιών οδεύει με μαθηματική ακρίβεια σε μια κατώτατη σύνταξη πείνας μετασοσιαλιστικού ρεαλισμού. Οι πολιτικοί μας «ηγέτες» αδυνατούν να αντιληφθούν το γενικό μπάχαλο της χώρας και τον κοινωνικό αναβρασμό. Το γνωστό τροπάρι του αριστεροδεξιού λαϊκισμού και τα αντιφατικά μέτρα που εξαγγέλλονται προμηνύουν την μεγάλη επίθεση του κρατισμού στις αξίες που παράγει η ιδιωτική οικονομία. Η απογευματινή παραοικονομία και η διαφθορά που προκύπτει από το σώμα του ενός εκατομμυρίου και πλέον κρατικών υπαλλήλων αντιθέτως συνεχίζει να βρίσκεται στο απυρόβλητο. Η χρεοκοπία κυριαρχεί σ’ όλο το πολιτικό φάσμα χωρίς εξαίρεση και ελπίδα. Οι δογματικοί παραληρούν, οι «ανανέωτες» κρύβουν επιμελώς τον προγραμματικό τους λόγο, οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις προσπαθούν επί ματαίω να απαντήσουν στο ερώτημα «τις πταίει» και αδυνατούν να δώσουν λύσεις ρεαλισμού και αξιοκρατίας. Η χρεοκοπία που βιώνουμε δεν είναι όμως η χρεοκοπία του πολιτισμού μας, της δημοκρατίας μας και των οικουμενικών ιδανικών μας. Είναι η χρεοκοπία των Αδέξιων της κορυφής που εκπροσωπούν τους αδέξιους μιας κοινωνικής συντεχνιακής βάσης που οι ίδιοι διαμόρφωσαν με επιδόματα λαϊκισμού και δήθεν προοδευτικού «εξισωτισμού». Η νέα κυβέρνηση έχει το μικρό περιθώριο να κάνει μεγάλες τομές και ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο. Διαφορετικά η τελευταία χώρα του υπαρκτού κρατισμού μοιραία θα καταρρεύσει κατά το παράδειγμα των γειτονικών κρατών είκοσι χρόνια πριν. Η ιστορία δεν μας έχει κατατάξει τελεσίδικα στη χορεία των αναπτυγμένων και των πλουσίων του Βαλκανικού νότου και εκδικείται όσους δεν έχουν διδαχθεί από τις μεγάλες ανατροπές στις οποίες αρέσκεται όταν κυριαρχεί η υπεροψία των αδέξιων.