Το Καλό Σχολείο Αχρηστεύει το Φροντιστήριο;

Ο Παντελής Καψής στα σημερινά ΝΕΑ διατυπώνει ευθαρσώς την άποψη του για το σχολείο και το φροντιστήριο και αποκαθιστά με ρεαλισμό την υποχρέωση της πρότασης στο δικαίωμα της κριτικής.

Στον αντίποδα ο Χρήστος Κάτσικας προχθές άσκησε την κριτική του χωρίς πρόταση.Παραθέτουμε τις θέσεις του κ. Καψή χωρίς σχόλια.

Ο πιο σίγουρος τρόπος για να αποτύχει η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που- υποτίθεται ότιπροωθεί η κυβέρνηση είναι για μια ακόμα φορά να αρνηθούμε να δούμε τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά μας. Κι ως φαίνεται αυτό ακριβώς γίνεται.

Η Επιτροπή Μπαμπινιώτη, μαθαίνουμε, αναζητά τρόπους να ελαφρύνει το έργο των μαθητών, να μειώσει την ύλη και τις εξετάσεις, να προσθέσει εξωσχολικές δραστηριότητες και βέβαια ώρες πολιτισμού.

Επιθυμητοί και άξιοι επαίνου στόχοι που με μαθηματική σχεδόν βεβαιότητα μπορούμε να προβλέψουμε ότι θα αποτύχουν. Για έναν πολύ απλό λόγο: όλα σχεδόν τα παιδιά της Β΄ και της Γ΄ Λυκείου ζουν και αναπνέουν με ένα μόνο πράγμα στο μυαλό τους, πώς θα πετύχουν στις εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο.

Κι έχουν απόλυτο δίκιο. Αυτό τους ζητάει η κοινωνία, αυτό επιδιώκουν και οι ίδιοι γνωρίζοντας ότι, πέρα από τους εύκολους αφορισμούς, η ζωή τους και το μέλλον τους θα εξαρτηθούν από τις επιδόσεις τους.

Μία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση λοιπόν πρέπει να ξεκινάει από αυτό ακριβώς. Πώς μπορεί δηλαδή το σχολείο- αν μπορεί- να τους βοηθήσει να πετύχουν στο Πανεπιστήμιο.

Ας μην είμαστε υποκριτές. Αν καταφέρναμε να μετατρέψουμε τις δύο τελευταίες τάξεις του Λυκείου σε καλά δημόσια φροντιστήρια θα ξαναβάζαμε το σχολείο στη ζωή των μαθητών και θα απαλλάσσαμε την ελληνική οικογένεια από ένα δυσβάσταχτο οικονομικό βάρος.

Θα ξενίσει ενδεχομένως κάποιους μια τέτοια άποψη. Δεν είναι αυτός ο ρόλος του σχολείου, θα πουν, δεν θέλουμε παπαγάλους, στόχος πρέπει να είναι η διαπαιδαγώγηση των ψυχών και όχι η στείρα απομνημόνευση.

Καλά και άγια όλα αυτά. Όμως είναι ακριβώς ό,τι δεν γίνεται σήμερα στο σχολείο. Τα παιδιά αισθάνονται ότι χάνουν έξι ώρες και αναγκάζονται έτσι να πάνε άλλες έξι φροντιστήριο ή να κάνουν ιδιαίτερα. Αν καταργούσαμε αυτές τις χαμένες έξι ώρες, ποιος ξέρει, μπορεί να είχαν λίγο χρόνο και για πολιτισμό.

Παραδόξως αυτό που εμείς αρνούμαστε να δούμε είναι ακριβώς ό,τι συμβαίνει σε πολλές χώρες του εξωτερικού. Όπου τα τελευταία χρόνια το σχολείο κάνει ακριβώς αυτό. Προετοιμάζει τα παιδιά για τις εξετάσεις.

Το πραγματικό πρόβλημα είναι αν μπορούν πια τα σχολεία να μετατραπούν σε καλά δημόσια φροντιστήρια. Ή αν αντιθέτως τα ιδιωτικά θα συνεχίσουν να τους παίρνουν τους μαθητές, γιατί κάνουν πολύ καλύτερα τη δουλειά τους. ΝΑ ένα ερώτημα που θα μπορούσε να απασχολήσει τους εκπαιδευτικούς μας εγκεφάλους. Να υπάρξουν τα κατάλληλα κίνητρα και οι δομές ώστε τα δημόσια σχολεία να αχρηστεύουν τα φροντιστήρια.

Γιατί βέβαια υπάρχει πάντοτε και η νεοφιλελεύθερη απειλή. Να δίνεται δηλαδή σε κάθε μαθητή μια επιταγή με το αντίτιμο του κόστους φοίτησης και να μπορεί να διαλέγει αν θα πάει σε ιδιωτικό ή δημόσιο σχολείο-φροντιστήριο.

Έχει κανείς αμφιβολία τι θα διάλεγαν με τις σημερινές συνθήκες στην παιδεία;