Η Λία Νικητάκη υπεύθυνη έκδοσης και αρχισυντάκτρια του ποιοτικού και αντικειμενικού τεύχους «Παιδεία» της «Απογευματινής» διακρίνεται ασφαλώς για το δημοσιογραφικό της πλουραλισμό. Δεν εξαιρεί την «Απογευματινή Παιδεία» των φροντιστηρίων και μας δίνει βήμα και τόπο στον νέο χάρτη των εκπαιδευτικών τάσεων και απόψεων.
Στα καθ’ ημάς ο πρόεδρος του ΕΣΥΠ κ. Βερέμης με το φοβερό τίτλο «Πως θα ξαναγυρίσουν στο Λύκειο…οι Φυγάδες του Φροντιστηρίου» εξηγεί το προτεινόμενο σύστημα των απογευματινών φροντιστηρίων στο Δημόσιο Λύκειο. Θυμήθηκα τους «Φυγάδες του…. Μιζούρι»
Ο καθηγητής Θεόδωρος Κατσανέβας Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Συμβουλευτικής και Προσανατολισμού επεξηγεί τον «χρυσό κανόνα» της επιλογής σπουδών και επαγγελμάτων. Οι φροντιστές δεν πρέπει να ξεχνούν το γεγονός ότι ο κ. Κατσανέβας υπήρξε ο μοναδικός βουλευτής που έκανε επερώτηση υπέρ των αιτημάτων μας τα πέτρινα χρόνια του Πέτρου για να λάβει την ιστορική απάντηση που αμελώς δεν κατέγραψα στο βιβλίο μου: το φροντιστήριο δεν αποτελεί βαθμίδα της Ελληνικής Παιδείας. Που να μην ήταν και ο Γκεσούλης υφυπουργός · οι Φροντιστές δεν κινδυνεύουν από τους εχθρούς αλλά από τους φίλους τους!
Τα ιδιωτικά σχολεία του μέλλοντος παρουσιάζουν τις εκπαιδευτικές τους καινοτομίες, τις επιτυχίες στις πανελλαδικές ως… φροντιστήρια και τα νέα Pre I.B. προγράμματά τους για τους γόνους των πολιτικών που αγωνίζονται για το δημόσιο σχολείο.
Τέλος ο δικός μας Μιχάλης Αμοιραδάκης επεξηγεί για πολλοστή φορά με το χαρακτηριστικό του λόγο και τρόπο γιατί το νόμιμο φροντιστήριο είναι αντίδοτο στην αληθινή «παραπαιδεία».
Να προσθέσουμε το εξαίρετο μήνυμα της ΟΕΦΕ στην έκδοση και να υπογραμμίσουμε ότι η Παιδεία μας χρειάζεται πάντα τέτοιες πρωτοβουλίες ανοικτές και ανοιχτόμυαλες.
Ακολουθεί το άρθρο του Μιχάλη.
Και όμως, υπάρχει ισχυρό αντίδοτο στην παραπαιδεία: Το νόμιμο οργανωμένο φροντιστήριο!!!
Βρισκόμαστε στο σαλόνι ενός νοικοκυριού μιας ελληνικής πόλης. Ο Γιάννης, ο πρωτότοκος γιος της οικογένειας, και ο κος Κώστας, καθηγητής μαθηματικών, κάθονται στο τραπέζι, ανάμεσα σε απλωμένα τετράδια και βιβλία. Κάνουν μάθημα. Σε λίγους μήνες, ο Γιάννης δίνει πανελλήνιες. Η εισαγωγή του στο πανεπιστήμιο είναι βασικός στόχος ολόκληρης της οικογένειας, αφού όλοι ξέρουν πολύ καλά ότι οι σπουδές αποτελούν αναγκαία συνθήκη για μια καλή ζωή. Ο κος Κώστας είναι καλός μαθηματικός. Ο Γιάννης τον ξέρει από τα πρωινά, που του κάνει μάθημα στο σχολείο. Εκεί, στο σχολείο, τον γνώρισε άλλωστε…
Στο διπλανό δωμάτιο, η μαμά και η γιαγιά της οικογένειας βλέπουν τηλεόραση. Είναι νωρίς το βράδυ, η ώρα των δελτίων ειδήσεων. Ο ήχος είναι πολύ ανεβασμένος και οι έντονες, κατηγορηματικές και στομφώδεις δηλώσεις του υπουργού παιδείας φτάνουν εύκολα μέχρι τα αυτιά του μαθητή και του δασκάλου.
Ο υπουργός, με ύφος και σε τόνο που δεν σηκώνει αντίρρηση, λέει: «… Ήρθε επιτέλους η ώρα να πατάξουμε το αίσχος της παραπαιδείας…».
Ο Γιάννης αισθάνεται αμήχανος, κοκκινίζει, αφήνει το στυλό, σηκώνει το βλέμμα του από το τετράδιο και στριφογυρίζει στην καρέκλα ανήσυχος, ρίχνοντας κλεφτές ματιές προς το μέρος του δασκάλου του…
«Έλα, συγκεντρώσου στην άσκηση… Τι έπαθες;» τον ρωτάει ο κος Κώστας.
«Κύριε… Σας παρακαλώ, μη δίνετε σημασία σε αυτά που λέει ο πατέρας μου…».
Η ιστορία είναι αληθινή. Για την ακρίβεια, πρόκειται για μια σκηνή που, σε όλες τις πιθανές εκφάνσεις και παραλλαγές της, έχει επαναληφθεί άπειρες φορές, σε αμέτρητα ελληνικά σπίτια. Μπορεί, στη συγκεκριμένη περίπτωση, στην περίπτωση ενός ιθύνοντος ο οποίος καταγγέλλει δημόσια αυτό που την ίδια στιγμή, εν γνώσει του, συμβαίνει μέσα στο ίδιο του το σπίτι, η αντίφαση να είναι πιο ορατή και έντονη, σχεδόν χειροπιαστή, αλλά αυτό δεν αναιρεί ούτε μειώνει τη μαζικότητα του φαινομένου. Και, βέβαια, δεν κρύβει (ίσα – ίσα: αποκαλύπτει) το θλιβερό μέγεθος της απίστευτης κι απαράδεκτης υποκρισίας, με την οποία οι θεσμικοί παράγοντες της ελληνικής πολιτείας αντιμετωπίζουν, διαχρονικά, το φαινόμενο.
Το ενισχυτικό, συμπληρωματικό, φροντιστηριακό μάθημα έχει παγκόσμιο παρελθόν, παρόν και μέλλον.
Δεν αναφερόμαστε βέβαια στην παραπαιδεία, τον πυρήνα της οποίας περιγράψαμε πιο πάνω. Αυτή είναι μια μαύρη, παράνομη και αήθης δραστηριότητα, που δεν μπορεί παρά να αποτελεί αντικείμενο έρευνας της δικαιοσύνης (όπου και όποτε η υπόγεια συναλλαγή και η εθελοτυφλία υποχωρούν, για να αφήσουν χώρο στην έντιμη πολιτική βούληση).
Αναφερόμαστε σε μια αναγκαία και πολύτιμη εκπαιδευτική υπηρεσία που παρέχεται από ελεγχόμενα (από το ίδιο το υπουργείο παιδείας) και αξιολογούμενα εκπαιδευτήρια. Αναφερόμαστε σε εκπαιδευτικούς οργανισμούς οι οποίοι, ως ενεργά κοινωνικά κύτταρα, προσφέρουν ποικιλοτρόπως στις επαγγελματικές, οικονομικές, ασφαλιστικές ανάγκες χιλιάδων συμπολιτών μας. Μιλάμε για το νόμιμο και οργανωμένο φροντιστήριο, τον μόνο εκπαιδευτικό χώρο στην Ελλάδα, ο οποίος αναλαμβάνει κοινωνική δέσμευση για το αποτέλεσμα των εκπαιδευτικών του υπηρεσιών.
Οι πρώτες καταγραφές ελληνικών φροντιστηριακών μονάδων, ανάγονται στις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα. Όλα αυτά τα χρόνια, το φροντιστήριο έχει στηρίξει τις μαθητικές και μαθησιακές ανάγκες και φιλοδοξίες, έχει υπηρετήσει τη φυσιολογική, αξιοπρεπέστατη και πανανθρώπινη απαίτηση για καλύτερη ζωή, αναδεικνύοντας τον αδιαμφισβήτητο ρόλο που διαδραματίζει η εκπαίδευση σε αυτήν την προσπάθεια.
Από το τέλος του 19ου αιώνα μέχρι σήμερα, πολλά άλλαξαν στην ελληνική εκπαίδευση. Αυτό που παρέμεινε – και παραμένει – σταθερό, είναι ότι κάθε έλληνας φροντιστής (από αυτόν που μετά τον εμφύλιο άνοιξε φροντιστήριο γιατί δεν είχε το απαραίτητο πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων ώστε να εργαστεί στην κρατική εκπαίδευση, μέχρι και τον σημερινό πτυχιούχο «καθηγητικής» σχολής, ο οποίος γίνεται φροντιστής για να μπορέσει να γίνει ο δάσκαλος που ονειρεύτηκε), έχει συμβάλλει καθοριστικά στην προσπάθεια της μέσης ελληνικής οικογένειας, να μορφώσει τα παιδιά της.
Κι αυτό είναι τίτλος τιμής, πηγή περηφάνιας.
Μιχάλης Αμοιραδάκης
Πρόεδρος Ομοσπονδίας Εκπαιδευτικών Φροντιστών Ελλάδος (Ο.Ε.Φ.Ε.)
Υ.Γ. Ο Γιάννης πέρασε στο πανεπιστήμιο. Σπούδασε. Και μετά ακολούθησε τα χνάρια του πατέρα του. Σήμερα είναι πολιτικός. Ελπίζουμε και ευχόμαστε να θυμάται πώς ένοιωσε εκείνο το βράδυ, από τη γονική έκφραση μιας τερατώδους πολιτικής υποκρισίας. Και να την αποφύγει.