Με πολύ ενδιαφέρον διάβασαν όλοι οι εκπαιδευτικοί και ιδιαίτερα οι φροντιστές το κείμενο του Νίκου Τσούλια στον “Κόσμο του Επενδυτή”. Είναι πραγματικά γενναίο ηγετικά στελέχη της ΟΛΜΕ να καταγγέλλουν το φαινόμενο της φροντιστηριακής απασχόλησης των καθηγητών του δημοσίου, παρά το γεγονός ότι γνωρίζουν την τεράστια έκτασή του , που αποβαίνει πιθανόν η κύρια αιτία της επιφύλαξης που διατηρούν οι περισσότεροι συνάδελφοί τους συνδικαλιστές.
Δύο είναι ωστόσο τα σημεία που μπορούν να επισημανθούν από τους αναγνώστες – φροντιστές : το πρώτο ήδη αναφέρθηκε. Δυστυχώς οι επίορκοι καθηγητές δεν φαίνεται να αποτελούν μειοψηφία, και αυτό είναι περισσότερο αντιληπτό στον επαρχιακό χώρο ,όπου είναι εύκολη η καταγραφή τέτοιων περιστατικών ,αλλά δυσκολότερη η καταγγελία τους.
Το δεύτερο είναι ότι πάντως τα φροντιστήρια δεν παρέχουν απλώς ούτε κυρίως “τεχνικές εξετάσεων” . Παρέχουν παιδεία. Ακόμη και αν δεχτούμε ότι κάποια από αυτά μένουν στην “αγοραία” , για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του κ. Τσούλια, χρησιμοθηρική παροχή τεχνικών εκμάθησης για τις εξετάσεις , είναι ευθύνη των μαθητών και των γονιών να επιλέξουν τα φροντιστήρια που παρέχουν πραγματική παιδεία και τα οποία εγγυώνται βεβαιότερη κατανόηση και εμπέδωση της ύλης , άρα εξασφαλίζουν πιθανόν σε μεγαλύτερο βαθμό την επιτυχία.
Οι απόψεις του κ.Τσούλια με βρίσκουν απολύτως σύμφωνο. Δεν θυμάμαι όμως αν τις ίδιες απόψεις για το συγκεκριμένο θέμα είχε(και διατύπωνε δημοσίως) και όταν ήταν πρόεδρος της ΟΛΜΕ
Με πολύ ενδιαφέρον διάβασαν όλοι οι εκπαιδευτικοί και ιδιαίτερα οι φροντιστές το κείμενο του Νίκου Τσούλια στον “Κόσμο του Επενδυτή”. Είναι πραγματικά γενναίο ηγετικά στελέχη της ΟΛΜΕ να καταγγέλλουν το φαινόμενο της φροντιστηριακής απασχόλησης των καθηγητών του δημοσίου, παρά το γεγονός ότι γνωρίζουν την τεράστια έκτασή του , που αποβαίνει πιθανόν η κύρια αιτία της επιφύλαξης που διατηρούν οι περισσότεροι συνάδελφοί τους συνδικαλιστές.
Δύο είναι ωστόσο τα σημεία που μπορούν να επισημανθούν από τους αναγνώστες – φροντιστές : το πρώτο ήδη αναφέρθηκε. Δυστυχώς οι επίορκοι καθηγητές δεν φαίνεται να αποτελούν μειοψηφία, και αυτό είναι περισσότερο αντιληπτό στον επαρχιακό χώρο ,όπου είναι εύκολη η καταγραφή τέτοιων περιστατικών ,αλλά δυσκολότερη η καταγγελία τους.
Το δεύτερο είναι ότι πάντως τα φροντιστήρια δεν παρέχουν απλώς ούτε κυρίως “τεχνικές εξετάσεων” . Παρέχουν παιδεία. Ακόμη και αν δεχτούμε ότι κάποια από αυτά μένουν στην “αγοραία” , για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του κ. Τσούλια, χρησιμοθηρική παροχή τεχνικών εκμάθησης για τις εξετάσεις , είναι ευθύνη των μαθητών και των γονιών να επιλέξουν τα φροντιστήρια που παρέχουν πραγματική παιδεία και τα οποία εγγυώνται βεβαιότερη κατανόηση και εμπέδωση της ύλης , άρα εξασφαλίζουν πιθανόν σε μεγαλύτερο βαθμό την επιτυχία.
Οι απόψεις του κ.Τσούλια με βρίσκουν απολύτως σύμφωνο. Δεν θυμάμαι όμως αν τις ίδιες απόψεις για το συγκεκριμένο θέμα είχε(και διατύπωνε δημοσίως) και όταν ήταν πρόεδρος της ΟΛΜΕ