“Αξίζει στο ελληνικό νοικοκυριό να πληρώνει από τη τσέπη του για την παιδεία, τα φροντιστήρια, την υγεία ή την πρόνοια, περισσότερο από τα νοικοκυριά οποιασδήποτε άλλης χώρας της Ευρώπης”; αναρωτήθηκε για μια ακόμη φορά ο Γιώργος Παπανδρέου στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμα του. Οι απορίες του Μιχάλη Γράβα είναι απορίες όλων μας. Γιατί διαχωρίζει ο φίλτατος Πρόεδρος την Παιδεία από το υπαγόμενο στο αρμόδιο υπουργείο Ελληνικό Φροντιστήριο;
Γιατί πρέπει το ελληνικό νοικοκυριό να πληρώνει μαύρα ιδιαίτερα επίορκων και άλλων χωρίς η πολιτεία του χθές και του σήμερα να ευαισθητοποιείται;
Δεν αντιλαμβάνεται η ανοιχτή νέα πολιτεία ότι το φροντιστήριο κρατικό ή ιδιωτικό είναι επιλογή και όχι υποχρέωση;
Έχουμε κουρασθεί από τους φιλιππικούς του λαϊκισμού κύριε Πρόεδρε και αισθανόμαστε βαθύτατα προσβεβλημένοι από την πρακτική ολοκληρωτικών συμψηφισμών. Το Ελληνικό Λαϊκό Φροντιστήριο υπάρχει εδώ και 100 χρόνια και με επιστημονική και πολιτική τεκμηρίωση μπορούμε να σας διαβεβαιώσουμε ότι θα είμαστε εδώ και στο μέλλον για τα παιδιά των ασθενέστερων οικονομικά τάξεων.
Οι πρωτοχρονιάτικες απορίες του κ. Παπανδρέου δεν θωπεύουν πλέον το λαϊκό αίσθημα αλλά γελοιοποιούν ξεπερασμένες “πολιτικές” πρακτικές.
Έχουμε ανάγκη θεσμικών προτάσεων και λύσεων τις οποίες όταν αδυνατεί να διατυπώσει το εμπνευσμένο πολιτικό σύστημα τις δίνει η κοινωνία και η αγορά.
Το ζητούμενο όμως είναι η δημοκρατική συναντίληψη και διαβούλευση για μια νέα πρόταση και όχι οι μονότονες επαναλήψεις
Ο κ. Παπανδρέου επιβεβαίωσε για άλλη μία φορά τον εαυτό του, όπως επίσης, ακόμα ψάχνω τους Ν.Δημοκράτες που σε ένα συνέδριο στην Θεσσαλονίκη ήθελαν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι ο ερχομός της Ν.Δ. ως άλλος Μεσσίας, θα μας έλυνε όλα τα προβλήματα. Τελικά τι μένει; Προσπαθούμε να πείσουμε τις “φωτισμένες” ηγεσίες των κομμάτων-όλων- και εισπράττουμε ειρωνία,αδιαφορία και επιθέσεις. Η κοινωνία, ακουμπά πάνω μας, μας εμπιστεύεται, μας συμβουλέυεται, μας καταξιώνει, και εμεις γινόμαστε ζητιάνοι στην αυλή της κάθε εξουσίας. Ας αφήσουμε λοιπόν αυτή την τακτική και ας επικεντρωθούμε στα δικά μας. Ας λύσουμε – όσα μπορούμε – από αυτά τα μικρά αλλά καίρια και σημαντικά που μας αποσχολούν και να περιμένουμε να έρθουν αυτοί στην αυλή μας, γιατί είναι δεδομένο πως θα έρθουν, ζήτουλες για ψήφους και στήριξη.