Η αναγκαστική ενσωμάτωση της κοινοτικής οδηγίας με την οποία μετά την παρέλευση πολλών δεκαετιών αναγνωρίζονται τα κέντρα ελευθέρων σπουδών είναι ένα προαναγγελθέν και αναμφισβήτητο γεγονός.
Η “δυτικότροπη” ιδεολογικά, αλλά απολύτως ασπαζόμενη τον κρατικό συγκεντρωτισμό, ελληνική πολιτεία για μια ακόμα φορά νομοθετεί εκ των υστέρων και αναδεικνύει μεγαλοπρεπώς την πλήρη αδυναμία του πολιτικού μας συστήματος να δώσει έγκαιρες λύσεις και να προστατέψει με αποτελεσματικό τρόπο τους πολίτες και τις επιλογές τους στην παιδεία.
Η χρόνια απουσία θεσμικού πλαισίου και ελεγκτικών μηχανισμών ποιότητας της παρεχόμενης εκπαίδευσης εξέθεσε σε πραγματικούς κινδύνους χιλιάδες νέους που αναζητούσαν εναγωνίως την πρόσβαση σε πτυχία, διπλώματα και επαγγελματικά δικαιώματα. Η θεσμική αναρχία έγινε σ’ένα βαθμό το θερμοκήπιο μιας ανεξέλεγκτης εκμετάλλευσης εντός της χώρας και η απουσία μιας αξιόπιστης και αποδεκτής από τη πολιτεία εναλλακτικής πρότασης σπουδών στο εσωτερικό, στρατολόγησε τις στρατιές της φοιτητικής μετανάστευσης σε κάθε γωνιά της βαλκανικής. Ο κύκλος των περιπλανώμενων μεταναστών ενός καλού πτυχίου έκλεινε στην καλύτερη περίπτωση στις χρονοβόρες και αμαρτωλές διαδικασίες της αναγνώρισης , πολλά χρόνια αργότερα, με αποδεκατισμένο το οικογενειακό και το εθνικό βαλάντιο.
Μια βαθμίδα πιο κάτω στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και ιδίως στο Λύκειο το σύνολο των μαθητών παράλληλα με το πρωινό σχολείο συμπληρώνει γνώσεις και δεξιότητες σε φροντιστήρια, κέντρα ξένων γλωσσών, εργαστήρια πληροφορικής, ωδεία, πάσης φύσεως σχολές και γυμναστήρια.
Με ποιο νομοθετικό πλαίσιο προστατεύει η πολιτεία μας τους πολίτες που επιλέγουν, συνήθως από το υστέρημα τους, πρόσθετες εκπαιδευτικές υπηρεσίες;
Με ποιο τρόπο συμβάλλει στη διαμόρφωση ίσων ευκαιριών για τους οικονομικά ασθενέστερους;
Η πρόσφατη έκθεση της επιτροπής για την απλούστευση των διαδικασιών αδειοδότησης και ελέγχου των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων η οποία διαβιβάσθηκε στην νέα πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΠΘ είναι εξόχως αποκαλυπτική.
Τα φροντιστήρια λειτουργούν ακόμα με το νομοθετικό πλαίσιο του 1937 το οποίο επεβλήθη από το Μεταξά για να ελέγξει τα ιδιωτικά προγυμναστήρια της εποχής, που ήταν κέντρα αντίστασης στο καθεστώς της 4ης Αυγούστου και καταφύγιο αντιφρονούντων καθηγητών.
Με τον τρόπο αυτό το φροντιστήριο ως αρχαίο επιτήδευμα είναι το μόνο το οποίο, μαζί με το αρχαιότερο των επαγγελμάτων, υποχρεώνεται σε ετήσια κατάθεση του ποινικού μητρώου των καθηγητών του.
Με ένα τέτοιο προκλητικά αναχρονιστικό πλαίσιο, οργιάζει η παραοικονομία της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής, των παρανόμων ιδιαίτερων μαθημάτων και των ημιπαράνομων “γκρουπάδικων”, τα οποία απολαμβάνουν την ασυλία, την ανοχή και την προβολή στις στήλες των μικρών αγγελιών.
Η διαφάνεια και η πληροφόρηση με στόχο τη προστασία των χρηστών ευαίσθητων εκπαιδευτικών υπηρεσιών υποτάσσεται σε μια συνομωτική αναλγησία η οποία εξυπηρετεί και βολεύει πολλούς.
Οι προτάσεις της επιτροπής αναδεικνύουν απλές και ρεαλιστικές λογικές ηλεκτρονικής διακυβέρνησης: δημόσιο μητρώο πιστοποιημένων μονάδων και καθηγητών, μητρώο όσων παραδίδουν ιδιαίτερα μαθήματα με αναλυτική περιγραφή της επάρκειας και του τίτλου, νομιμοποίηση και έλεγχος ημιπαρανόμων κέντρων προετοιμασίας για διαγωνισμούς και εξετάσεις.
Η τραγελαφική κατάσταση ανωτέρων στελεχών της δημόσιας παιδείας να φοιτούν για τις εξετάσεις των σχολικών συμβούλων σε ημιπαράνομα κέντρα προετοιμασίας αναδεικνύει τις αντινομίες και τις αντιφάσεις μιας άλλης νοοτροπίας. Η εποχή που στη τελευταία παράγραφο του νόμου περί ΑΣΕΠ προσετέθη η φράση “απαγορεύονται τα φροντιστήρια” έχει ξεπερασθεί απο τη ζωή και τα παραδείγματα.
Η μη τυπική εκπαίδευση αναλαμβάνει ολόενα και μεγαλύτερο ρόλο στην κοινωνία και την οικονομία της γνώσης και η συντεταγμένη αναγνώριση της και ο αξιολογικός έλεγχος όλων των μορφών της θα συμβάλλει στην ανάπτυξη.
Κόσμος του Επενδυτή 15.12.2007