Απάντηση στο σχόλιο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου στην Καθημερινή της 13ης Ιουλίου 2006 με τίτλο «Οδός Ονείρων, Αριθμός Μηδέν».
Ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου, ο χαρισματικός αρθρογράφος της Καθημερινής, είχε πάντα το δικαίωμα στο όνειρο, για μια κοινωνία κρατικών λειτουργών κρατικών δικηγόρων, γιατρών, δασκάλων, δημοσιογράφων, διανοουμένων…
Τον θυμάμαι πρωτοετή φοιτητή της Φυσικής Επιστήμης το 1976 να μαγεύει τα μεγάλα ακροατήρια της εποχής με την τέχνη του λόγου, ρίχνοντας στο καναβάτσο τους αναθεωρητές, τον Αλέξη και την Αγγελική που αποτολμούσαν την αμφισβήτηση του ορθού δρόμου και του σοβιετικού μοντέλου.
Το όνειρο, μια δεκαετία αργότερα, έγινε εφιάλτης, ο καθένας βρήκε το δικό του δρόμο της προσφοράς και της αλλοτρίωσης, όμως όλοι μας, ελπίζω σοφότεροι, παροικούμε την Ιερουσαλήμ.
Στο άρθρο του στην Καθημερινή της 13ης Ιουλίου, ο δημοσιογράφος υποκύπτει στην εύκολη καταγγελία του φροντιστηριακού φαινομένου με την τέχνη της υποκριτικής και της διαστρέβλωσης.
«Μία από τις λέξεις που δυσκολεύεται κανείς να μεταφράσει σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή γλώσσα είναι η λέξη φροντιστήριο…». Πώς άραγε, φίλτατε Πέτρο, οι γηγενείς Ενετοί αποκαλούσαν το «Φλαγγινιανόν Φροντιστήριο της Βενετίας» που ιδρύθηκε το 17ο αιώνα ή πώς αποκαλούν σήμερα οι σύγχρονοι Ιταλοί τα φροντιστήρια της Αλταμούρα που με φωτογραφικά ντοκουμέντα μνημονεύει το περιοδικό «Κ» της κυριακάτικης έκδοσης της 2ας Απριλίου;
«Ο θεσμός που καταρρίπτει το μύθο της δωρεάν Παιδείας και σύμφωνα με τη στατιστική υπηρεσία απομυζά 212 ευρώ κατά μέσο όρο από κάθε οικογένεια με παιδιά στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία…»
Την προηγούμενη μέρα του επίμαχου άρθρου, στις 12 Ιουλίου, η Καθημερινή έχει την κύρια άποψη ότι «Δύο προβλήματα έχει η ελληνική “δωρεάν παιδεία”: Δεν είναι ούτε “δωρεάν”, αλλά ούτε και “παιδεία”» και συμπληρώνει (χωρίς να αποδίδει στα φροντιστήρια τον ψόγο): «Στην Ελλάδα όλες οι βασικές υπηρεσίες παρέχονται δήθεν δωρεάν, αλλά οι πολίτες ξέρουν ότι χωρίς τη δική τους οικονομική συμβολή τίποτε δεν μπορούν να επιτύχουν.»
Αν όμως εντρυφήσουμε στις στατιστικές, θα δούμε με απλούς αριθμούς ότι τα νόμιμα φροντιστήρια αποτελούν το μικρό μέρος των εκπαιδευτικών δαπανών (30% σύμφωνα με την ΓΣΕΕ) ενώ εξυπηρετούν το 70% του μαθητικού πληθυσμού που προέρχεται από τις οικονομικά ασθενέστερες τάξεις. Η ποιοτική διερεύνηση αναδεικνύει ως βασικό παράγοντα της «μαύρης παιδείας» τα ιδιαίτερα της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής που εξοντώνουν τον οικογενειακό προϋπολογισμό χωρίς αποτέλεσμα.
Σε ό,τι αφορά την ελληνική πρωτοτυπία, ας δούμε πραγματικά τι συμβαίνει σε όλες τις χώρες που έχουν κλειστό σύστημα πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση˙ το φροντιστήριο είναι διεθνές εκπαιδευτικό φαινόμενο και επιτελεί εξισωτική λειτουργία από την μακρινή Ιαπωνία μέχρι και τη Γαλλία και τη Γερμανία, όπου αναπτύσσονται ραγδαία τα φροντιστήρια, όπως προσφάτως μας πληροφορεί, στις 30 Απριλίου του 2006, η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία.
«Σε αντίθεση με άλλες επενδύσεις, το άνοιγμα ενός φροντιστηρίου δεν προϋποθέτει κάποια πρωτότυπη επιχειρηματική ιδέα ή αξιόλογα κεφάλαια εκκίνησης, αφού αρκούν ένα τεσσάρι, μερικοί μαυροπίνακες και κάμποσα θρανία. Άφθονο, υψηλής ποιότητας εργατικό δυναμικό είναι έτοιμο να δουλέψει σκληρά και φθηνά, ακόμη και χωρίς ασφάλιση.»
Στο άθροισμα των θρανίων και των μαυροπινάκων θα πρέπει να προσθέσει κανένας ως αναγκαία προϋπόθεση λειτουργίας τα παιδιά που επιλέγουν και αξιολογούν καθημερινά το φροντιστήριο και τον δάσκαλο. Τα φροντιστήρια που επιβιώνουν είναι εργαστήρια συστηματικής μάθησης και είναι πλέον σε συντριπτικό βαθμό πολυμετοχικές εταιρείες δασκάλων φροντιστών, που όταν χτυπάει το κουδούνι μπαίνουν στην αίθουσα μαζί με τους άλλους συνεργαζόμενους καθηγητές. Ανασφάλιστη «μαύρη» εργασία υπάρχει καθολικά και αδιατάρακτα στα «ιδιαίτερα», την μυθοπλασία των οποίων ουδείς αγγίζει και ουδείς ελέγχει.
«Η διαιώνιση αυτής της παραπαιδείας αποτελεί, για οποιαδήποτε χώρα που θέλει να λέγεται αναπτυγμένη, μέγα κοινωνικό και πολιτιστικό σκάνδαλο.»
Τα φροντιστήρια είναι νόμιμοι, ποιοτικοί και αξιόλογοι εκπαιδευτικοί οργανισμοί˙ τα αναστήματα που εδώ και 100 χρόνια διακονούν το ελληνικό φροντιστήριο έχουν δώσει εξετάσεις ως συγγραφείς, δάσκαλοι, παιδαγωγοί και κοινωνικοί αγωνιστές σε καιρούς χαλεπούς. Η παραπαιδεία είναι κάθε δραστηριότητα παράδοσης μαθημάτων από παράνομα και μη πιστοποιημένα άτομα και φορείς. Το κοινωνικό και πολιτιστικό σκάνδαλο δεν είναι, φίλτατε συμφοιτητή της Φυσικής, το ιδιωτικό φροντιστήριο, αλλά οι αντιλήψεις του απέραντου κρατισμού που μετεξελίσσει την «δωρεάν παιδεία» σε «δαπανηρή αμάθεια». Όποιος σ’ αυτή τη χώρα κοιτά έναν εκπαιδευτικό φροντιστή και θέλει να βλέπει έναν ελέφαντα έχει δικαίωμα στην οπτασία. Εμείς όμως, οι Έλληνες Εκπαιδευτικοί Φροντιστές, είμαστε υπερήφανοι για το γεγονός ότι, εδώ και έναν αιώνα, λειτουργούμε χωρίς κρατικά επιδόματα και κοιτάμε κατάματα τους έφηβους μαθητές μας, γιατί η ουσιαστική διδακτική σχέση και πράξη υπερβαίνει κάθε νόμιμη αντιπαροχή.
Υ.Γ.: Εν μέσω της συμπλήρωσης των μηχανογραφικών δελτίων που αποτελεί προνομιακό έργο των φροντιστών – γιατί το κράτος, το οποίο γενναίως επιδοτήθηκε για το σκοπό αυτό, απολαμβάνει τη θερινή ραστώνη – οργίζομαι ως δάσκαλος και πολίτης. Το όνειρο όμως του Φώτη να σπουδάσει Πολιτικός Μηχανικός είναι πια γεγονός για το παιδί ενός φτωχού πολύτεκνου οικοδόμου, που τραυματίστηκε θανάσιμα στο γιαπί το χειμώνα, και απαλύνει την οργή μου˙ θα περάσει σίγουρα στην Ξάνθη και είμαι ευτυχισμένος γι’ αυτό.