Ο «μήνας της δημόσιας διαβούλευσης» όπως χαρακτηρίσθηκε αρμοδίως ο Απρίλιος θα διατρέξει αναπόφευκτα ολόκληρο τα φάσμα των εκπαιδευτικών προβλημάτων, από το εξεταστικό και την χρηματοδότηση μέχρι την αξιολόγηση και την εναρμόνιση με την ευρωπαϊκή προοπτική, με το φιλόδοξο στόχο της άνοιξης της Παιδείας.
Ανεξάρτητα από την απροθυμία του δημόσιου διαλόγου η οποία κατεγράφη προσφάτως, δίκην προφάσεων και «ιδεολογικών» προσχημάτων στο πλαίσιο του Εθνικού Συμβουλίου, δύσκολα θα παρεμποδισθεί πλέον η αναγκαία συζήτηση των φορέων και της κοινωνίας σχετικά με τα φλέγοντα ζητούμενα.
Το εξαιρετικό συνέδριο του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας στο Βόλο το περασμένο Σαββατοκύριακο αναφορικά με το Λύκειο και το σύστημα πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αποτύπωσε για μια ακόμη φορά την απόκλιση των ειδικών και της συντεχνίας αλλά και την φοβία των κράτιστων να ανοίξουν τον διάλογο και με τους μάχιμους εκπαιδευτικούς των φροντιστηρίων και των ιδιωτικών σχολείων.
Το ενδιαφέρον κείμενο εργασίας του Π.Ι. που εμφανίσθηκε στον τύπο ως εισήγηση προς το Υπουργείο Παιδείας με θέμα τις αυτονόητες αλλαγές στο Λύκειο, επικρίθηκε άμα τη εμφανίσει καθώς διαπιστώθηκε αμέσως από τους οπαδούς της εκπαιδευτικής νόρμας ότι ευνοεί τα φροντιστήρια και ωθεί ως εκπαιδευτικός δαρβινισμός τους μαθητές στην τεχνική εκπαίδευση, και στην μαζική απόρριψη.
Όσοι ατυχώς επιχειρούν να συνδέσουν την μορφωτική αυτοτέλεια του σχολείου και την προοπτική της αναβάθμισης του με την ταυτόχρονη εξαφάνιση των φροντιστηρίων θα παλινδρομούν αενάως–όπως γίνεται δεκαετίες τώρα–ανάμεσα στην αναγκαία αξιολόγηση και στα προβλήματα που συνεπάγεται η εξαφανισή της.
Η φετινή εμπειρία είναι προδήλως οδυνηρή καθώς η κατάργηση των εξετάσεων της Β΄ Λυκείου δεν επέφερε προφανώς την αναβάθμιση της τάξης αλλά μάλλον επιδότησε την ραθυμία και την χαλαρότητα όλων.
Η οποία απόπειρα ανύψωσης του επιπέδου στο σημερινό συγκεντρωτικό μοντέλο του σχολείου θα στηριχθεί αναπόφευκτα και στο παράλληλο φροντιστηριακό έργο. Η ομολογία των πρωταγωνιστών της μεταρρύθμισης Αρσένη ότι χωρίς τους φροντιστές τα ποσοστά της σχολικής αποτυχίας θα ήταν τραγικά υψηλά δεν αποτελεί μια ιστορική δικαίωση μόνο αλλά και την ευκαιρία μιας διαφορετικής ανάγνωσης, για τον ρόλο του ελληνικού φροντιστηρίου, που επιλέγεται καθημερινά από την συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών της λυκειακής βαθμίδας.
΄Ένα σχολείο χωρίς αξιολόγηση και βαθμούς ελευθερίας και ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν αποτιμά την προσφορά των μάχιμων εκπαιδευτικών κυνηγώντας χίμαιρες, υποδηλώνει ή επικίνδυνη αφέλεια ή την εκ προμελέτης ανάδειξη ανύπαρκτων απειλών οι οποίες περιχαρακώνουν το ράθυμο βόλεμα.
Η απόπειρα τέλος να βγάλουμε το πρόβλημα της πρόσβασης από την αυλή του Λυκείου και να το μεταθέσουμε στα προπύλαια του Πανεπιστημίου χωρίς προαπαιτούμενα και αδιάβλητους θεσμούς θα ολοκληρώσει την απαξίωση αμφοτέρων.