Όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια οι δάσκαλοι της αίθουσας συνειδητοποιούν την ασύμπτωτη πορεία του σχολείου και της κοινωνίας με τους έφηβους μαθητές τους καθώς πρωτόγνωρα φαινόμενα με υπερβολική ταχύτητα κυριαρχούν, τα οποία εκ των υστέρων αντιλαμβανόμαστε, αδυνατούμε πλήρως να τα αναλύσουμε και πολύ περισσότερο να επιλέξουμε μια στάση αντιμετώπισής τους.
Όταν δύο περίπου χρόνια πριν οι Ιάπωνες φροντιστές μας ανέλυαν το ιδιότυπο «κοινωνικό σύνδρομο αποχώρησης HikiKomori», ένα φαινόμενο απόσυρσης χιλιάδων! 17χρονων μαθητών στο δωμάτιό τους για διάστημα 2 ή 3 ετών, θεωρήσαμε ότι δεν έγκειται μόνο στην παθογένεια μιας προηγμένης κοινωνίας αλλά και στη δομή μιας κουλτούρας που αποδέχεται φιλοσοφικά το δικαίωμα στην απομόνωση. Οι σύγχρονοι όμως αυτοί ερημίτες, που διαθέτουν όλα τα gadgets της τεχνολογίας, κοιμούνται την ημέρα και “σερφάρουν” στο διαδίκτυο τη νύχτα, όχι βέβαια για να επικοινωνήσουν αλλά για να εκτονώσουν εχθρικά συναισθήματα μέσω απίστευτων ηλεκτρονικών παιχνιδιών.
Ένα διάλειμμα στην τάξη όμως ήταν αρκετό για να συνειδητοποιήσω ότι τα δικτυακά παιχνίδια έχουν κυριολεκτικά αλώσει τον ελεύθερο χρόνο μιας μικρής, αλλά δυναμικής μερίδας δεκαεξάρηδων, στο κέντρο και την περιφέρεια, οι οποίοι αναλώνουν ατελείωτες ώρες μαζί με το μαθητικό τους χαρτζιλίκι στο Counter Strike, σε έναν ανελέητο ηλεκτρονικό πόλεμο τρομοκρατών και αστυνόμων που θριαμβεύει με τάσεις υστερίας στα Internet Cafe.
Ένα δεύτερο διάλειμμα στην τάξη ήταν αρκετό για να αντιληφθώ ότι οι πρόσφατες μαθητικές εκλογές δεν ενδιαφέρουν πλέον τις κομματικές νεολαίες αλλά τους tour operators και τους βιοτέχνες των accessories της εκπαιδευτικής (;) πενθήμερης των τελειοφοίτων, οι οποίοι γνωρίζουν με κάθε λεπτομέρεια τους προεκλογικά επίδοξους προέδρους και τις ισορροπίες εκείνες που οδηγούν στα free tickets και στις αθέμιτες συναλλαγές και που υποβοηθούν τους εφήβους να εμπεδώσουν τους “κανόνες” και την “ωφέλεια” της ενασχόλησης με τα κοινά. “Χάρισα τα ποσοστά μου και βγήκα πρόεδρος” ανέκραξε ο Αριστοτέλης σ’ ένα περιφερειακό Λύκειο που ευτυχώς διδάσκει ακόμα την Αντιγόνη και τον Σωκράτη, δηλαδή, την υπακοή στους άγραφους νόμους της πολιτείας και της δημοκρατίας.
Η κραυγή των νέων φαινομένων μακρινών ή εγχώριων σε έναν κόσμο χωρίς σύνορα μας αφορούν όλους και επιβάλλουν την διαλλακτική και ήρεμη προσέγγιση χωρίς τις περιττές σκιαμαχίες ακραίων ιδεοτύπων και τις καλογερίστικες αντιπαραθέσεις για την διαθεματικότητα ενός ευέλικτου σχολείου που αποδεικνύεται παντελώς ανίκανο να αντιμετωπίσει ευέλικτα και να διαχειριστεί τις σύγχρονες επιδημίες της τεχνολογίας και του ανταγωνισμού.
Ο Δάσκαλος μπορεί να ξαναμπεί στην τάξη με την ματιά της αγάπης, της ειλικρίνειας αλλά και της παιδαγωγικής ευθύνης, να γίνει πρότυπο εργασίας και ήθους διαταράσσοντας την μίζερη καθημερινότητα που μας απομακρύνει από τους εφήβους μαθητές μας και μας καθιστά θεατές μιας απρόβλεπτης παράστασης.